Փաստ ինֆո

Mineh ընկերությունը վերապրոֆիլավորվել, ողջ ուժով տաք հագուստ ու անձրևանոցներ է կարում առաջնագծի համար։ Արմինեն՝ փոխտնօրենն է։ Պատերազմի առաջին օրը՝ ընկերները միացյալ նահանգներից ֆինանսավորեցին ու ինքը գնեց կտորները, կամավորներ հավաքագրեց և զինվորների համար անհրաժեշտ իրեր՝ անձրևանոց, տաք հագուստ սկսեցին կարել։ Պաշտպանության նախարարությունից տեղեկանում են՝ ինչի կարիք ունեն զինվորները, ժամանակ չեն կորցնում, օր ու գիշեր աշխատում են, որ զինվորը ոչ մի բանի կարիք չունենա։

«Մեր երկու աշխատակիցները, մեր գլխավոր հաշվապահը մեկնել են առաջնագիծ որպես կամավոր։ Ունենք նաև վիրավորում ստացած ընկերներ։ Բոլորը պետք է  միախմբվեն, միայն սա ենք դեռ կարողանում անել հայ կանանցով»,- «Փաստինֆո»-ին ասաց Արմինեն, հավելեց, որ այլ պատվերներ էլ ունեն, հասկանում են, որ զինվորն է առաջնային։

Կամավորների շարքում էր նաև արցախցի Արմինեն։ Պատերազմը սկսելուց հետո եկել են Էջմիածին։ Բարերարները իրենց տանիք են տվել։ Արմինեն երկու երեխաների հետ է եկել, բայց  ամուսինը, եղբայրն ու քույրը որպես պահեստազորային մնացել են Արցախում։ Արմինեն կար ու ձևին ծանոթ է, ժամանակ չի կորցրել՝ անցել է աշխատանքի։

«Իմացա, որ նման գործ կա որոշեցի ինչ որ բանով օգտակար լինեմ։ Ամուսինս իմացավ, որ հագուստ եմ կարում, ասաց՝ ժամանակ չես կորցնում։ Մենք ապրիլյան պատերազմի ժամանակ էլ ենք տաք հագուստ ու անձրևանոց կարել։ Այն ժամանակ դեռ խաղաղ բնակավայրերին չէին ռմբակոծում»։

Կամավորներից մեկն էլ 30 տարի կար ու ձև չէր արել, չէր աշխատել։ Երեք դուստր ունի ու աղջիկն է իրեն գործն առաջարկել, ինքը միանգամից համաձայնել է։ «Շատ եմ սիրել կար ու ձևը։ Անձրևանոց եմ կարում ու մտածում եմ, որ խաղաղ լինի, չմրսեն։ Այստեղ կոլեկտիվը շատ լավն է։ Ես կամավոր կարում եմ՝ ինչքան շատ լինի, այդքան լավ»։

Տիկին Ժանետն էլ հաշիվն արդեն կորցրել է՝ քանի անձրևանոց է կարել։ «Մենք էլ մեր ձևով ենք կռվում թշնամու դեմ։ 20 տարեկան թոռնիկս՝ Միքայելը առաջնագծում է։ Զրուցեցի հետը՝ իմացա որ լավ է»։

Տիկին Ալինան էլ պատերազմի առաջին օրերից 5 ընտանիք է հյուրընկալել՝ մինչև պետությունը նրանց տանիք է տվել։

«Մենք տաք հագուստ շատ ենք կարում զինվորների համար։ Ես համ աշխատակից եմ, համ էլ կամավոր։ Ինձ համար բարդ չի շատ աշխատելը, տղաներն ավելի բարդ գործ են անում»։

Բրիգադիրը՝ տիկին Ստելլան է։ Փաթեթավորում է հագուստը՝ մեջը կոնֆետ դնում, որ տղաները բացեն, տեսնեն, ուրախանան։

«Առավոտից ուշ գիշեր աշխատում ենք։ Մեր մի քանի աշխատակցից բացի, մինչև 20 մարդ գալիս է կամավոր՝ օգնելու։ Առաջնահերթությունը անձրևանոցներինն է, հետո տաք հագուստը, անթև ժիլետները։ Խոսք չեմ գտնում նկարագրելու հայ մայրերի խիզախությունը և համախմբվածությունը»։

Կամավոր Իրինան ծննդյան օրն անց էր կացնում կարի արտադրամասում։ «Մի կտոր տորթով՝ լուռ նշել են ծնունդն ու անցել գործի։ Հռիփսիմե եկեղեցու երգչախմբի երգչուհի ընկերուհիների հետ օրվա մեծ մասն արտադրամասում են անցկացնում՝ անձրևանոցների համար անցքեր են բացում, փաթեթավորում իրերը։ Ասում է՝ մեկ-մեկ երգում են, բայց երբ հաղթանակը լինի՝ տոնական կատարում կհնչեցնի անպայման։

«Ես էստեղ ավելի անհրաժեշտ եմ, քան տանը»,- ասաց Իրինան։  

Քայլար Սարգսյանը արտադրամասի տնօրենն է։ Ինքն էլ զբաղվում է ծանր գործերով, տպագրությամբ։ Արցախի տատիկ-պապիկի ստիկերներ է տպում, բաժանում քաղաքացիներին, դիմակներ կարում ու ուղարկում ԱՄՆ՝ հասույթը ուղղվում է Արցախին։

Մանրամասները՝ տեսանյութում։

Աղբյուր` Փաստինֆո