Փաստ ինֆո

«Ինչի՞ վրա էր Ալիևի հույսը, որ հայ ժողովուրդը՝ կլինի Հայաստան թե Սփյուռք, չի՞ կանգնելու Արցախի թիկունքին։ Նրանց մոտ կար տպավորություն, որ եթե ինչ-որ անգամ տարբեր ներքաղաքական տարակարծություններ կան, այս ամենը չի՞ կոնսոլիդացնելու բանակի թիկունքին, առավել քան սխալ հաշվարկ։ Կար տպավորություն, որ Հայաստանը միջազգային գործընկերների հետ խնդիրներ է նկատում է և նա դա կարող է օգտագործե՞լ։ Պարզ պետք է ամրագրենք՝ գործընկերների, ռազմավարական գործընկերների, հարևանների հետ հարաբերությունները մեկ օրվա չեն, մեկ տարվա չեն, և անձերով չեն պայմանավորված։ Սա նույնպես իր հաշվարկի մեջ էկան սխալ է»,- այս մասին ասուլիսի ժամանակ հայտնեց քաղաքագետ Կարեն Բեքարյանը։

Ըստ քաղաքագետի՝ Հայաստանը գործընկերային կապերը թե Արցախի անվտանգությանը նպաստելու, թե այս ամենից պատվով ու փառքով դուրս գալու գործառույթն իրականացնելու է ողջ ծավալով։

«Մենք կանք, պիտի լինենք բանակի թիկունքին, լինենք ուշադիր ցանկացած քայլով ու անգամ բառակազմով։ Մենք որևէ կերպ, որևէ պարագայում տեղիք պիտի չտանք մեր գործընկերային կապերի վրա, բացի Ադրբեջանի խելագար ռազմաքաղաքկան ղեկավարությունից որևէ մեկին կասկածելու»։

Ըստ Բեքարյանի՝ Հայաստանը և Արցախը շարունակում են ժողովրդավարության աստիճանով էապես բարձր լինել Ադրբեջանից։

«Դրանով է պայմանավորված, որ սոցիալական ցանցերից ոչ ոք չի փակվել, որ ինֆորմացիայի տարածման, կարծիք արտահայտելու գործիքները չեն սահմանափակվել։ Ցանկացած գեներացիայի, միտք արտահայտելու ժամանակ, մաքսիմալ պետք է հաշվարկված լինեն ռիսկերը նախապես։ Այն պահին, երբ որևէ կերպ վերադարձը կլինի բանակցային սեղան, կմտնեն իրենց հունի մեջ, ողջ աշխարհին պիտի պարզ լինի, որ Թուրքիան Ղարաբաղի գործընթացի հետ կապված չի կարող ունենալ որևէ առնչություն։ Մենք այսօր դրա ապացույցը տեսնում ու զգում ենք մեր մաշկի վրա։ Բոլորի համար պետք է լինի տեսանելի, որ Թուրքիան և Ղարաբաղյան կարգավորման գործընթացը իրար հետ պետք է ունենան զրո առնչություն։ Ադրբեջանը պետք է պատժվի, բոլոր դաշտերում՝ թե քաղաքական՝ այդ թվում բանակցային գործընթացում, թե տեղեկատվական-հգոգեբանական, թե հուսով եմ նաև ռազմական»։

Ըստ Բեքարյանի՝ մջազգային հանրությունը չկարողացավ պատկերացնել , որ Ադրբեջանում կա հոգեկան շեղումներուվ ռազմաքաղաքական ղեկավարություն, որ լռությունը ընկալում է որպես խրախուսում։

«Էլ ինչ լինի, որ բոլորին պարզ լինի, որ Արցախի ֆիզիկական գոյության միակ ճանապարհը նրա անկախության ճանաչումն է օր առաջ միջազգային հանրության կողմից» ,- ասաց քաղաքագետը և հավելոց, որ այսօր վիրավորներն իրենց առողջությամբ, զոհվածները իրենց կյանքով՝ ամենաթանկը դնելով կշեռքի նժարին, այդ օրն են մոտեցնում։

Աղբյուր` Փաստինֆո