Փաստ ինֆո

Փաշինյանն իշխանության եկավ կոռուպցիայի դեմ պայքարի դրոշի ներքո և իր պաշտոնավորման ողջ ընթացքում նրա հռետորաբանությունը կառուցված է եղել այդ համատեքստում: Այդ համատեքստում էր նա ասֆալտին փռում և պատերին ծեփում իր հայրենակիցներին, այդ համատեքստում էր սրում ու լարում իրավիճակը՝ հասարակությանը բաժանելով սևերի ու սպիտակների:

Սակայն կոռուպցիայի դեմ պայքարի դրոշը, որ ծածանում էր նա, ոչ միայն արդյունք չտվեց, այլև հանրությունն աստիճանաբար իր աչքով տեսավ և համոզվեց, որ աղմուկ-աղաղակով, ամեն հերթական անգամ՝ թատերականացված բռնոցիները դատապարտված էին ոչ մի ընթացք չունենալու, քանի որ կուլիսներում, վարագույրի հետևում դրանք չսկսված՝ ավարտվում էին՝ մեծ հաշվով մարդկանց սպառիչ տեղեկատվություն անգամ չտալով, թե՝ ինչն՝ ինչպե՞ս և ո՞նց ավարտվեց, ո՞ր բռնվածը կամ հայտնվեց արտերկրում կամ էլ՝ պարզվեց, որ ամեն ինչ այնպես չի եղել, ինչպես ներկայացրել է Փաշինյանը հեղափոխական դըմփ-դըմփ-հուի թեժ օրերին:

Ի վերջո, հանրությունն այսօր եկել է մի հանգրվանի, երբ նրան այլևս կարծես չեն հետաքրքրում Փաշինյանի իմիտացիոն բռնոցի-ասֆալտին փռոցիները, քանի որ դրանց մեջ ոչինչ չկա թատրոնից բացի: Ընդ որում, այդ ամենի արդյունքում, ոչ մի լումա բյուջե գումար չի լցվել:

Իհարկե, ժողովուրդը, որ կորոնավիրուսը հիմնականում միայնակ հաղթահարելուն զուգընթաց հայտնվել է տնտեսական խորը ճգնաժամի մեջ, արդեն հասկացել է, որ այն, ինչի համար հրապարակ ու փողոց էր փակում, մնաց չլուծված, ինչպես և՝ թավիշի բոլոր խոստումները մնացին անկատար: Ոչ հեռավոր անցյալում կատարյալը մեկն է՝ Սերժին մերժելը: Մերժեցին, հետո՞: Ընդ որում, Սերժը կամավոր հեռացավ:

Կրթական չափորոշիչների վերանայման, կրթության ոլորտի բարեփոխումների անվան տակ այսօր տեղի ունեցող գործընթացները շատերին են արթնացրել քնից: Ընդ որում, այնպիսիներին, որոնք խոր հավատով դեռ մի երկու տարի էլ գուցե թմբիրի մեջ կարող է սպասեին, ասելով, դե, թողե՛ք աշխատեն:

Ըստ էության, թավշյա հեղափոխությունից հետո առաջին անգամ ժողովուրդը սկսել է ազգային հարցերը, պետության անվտանգային և պաշտպանունակությանը վերաբերող խնդիրներն առաջնահերթ համարել: Մանավանդ, կոռուպցիոն սկանդալներով հանրությանը կերակրող ներկա իշխանության վարքաբանությունն այսօր պակաս սկանդալային նյութ չէ հանրության համար:

Իրականում՝ թողտվությունն ուղղակի այլևս վտանգավոր է դառնում: Հայությունը Հայաստանում, Արցախում և Սփյուռքում հասկացել է, որ ներկա ապազգային իշխանությունը լայնածավալ հարձակման է անցել՝ պետությանը և պետականությանը հարվածող վտանգավոր քայլերի գնալով:

Վտանգավոր է, քանի որ կրթական չափորոշիչներում Հայ ժողովրդի պատմությունն ամբողջովին խեղաթյուրում է հենց ծագումնաբանությունից սկսած: Խեղաթյուրված է հայ ազգի պատմության, ինքնության, կրոնի և դավանաբանական ճշմարտությունները: Այսօր զուգահեռաբար նման խեղաթյուրումներ իրականացվում են նաև գլոբալ մակարդակներում՝ փորձելով վիճարկել հայ ժողովրդի բնիկության, բնիկ ժողովուրդ լինելու, ի սկզբանե և ցայսօր նույն՝ հայոց հայրենիքում ապրելու փաստը:

Ամուլսսրը սար է մնալու՝ խոստանում էր ընդդիմադիր, ապա նաև՝ հեղափոխական Նիկոլ Փաշինյանը՝ Ամուլսարի բացման դեմ պայքարողներին կոչ անելով ինչ գնով էլ լինի պաշտպանել իրենց իրավունքները: Այսօր Փաշինյանը ոչ միայն դավաճանել է Ամուլսարին, իմա՝ հայրենիքին, այլև չապականված հայրենիքում ապրելու համար պայքարող երիտասարդների և ջերմուկցիների դեմ ոստիկանության ստվար ջոկատներ է հանում, որոնք բռնություն են կիրառում սեփական երկրում, իրենց ծննդավայրում մաքուր օդ շնչելու, մաքուր ջուր խմելու և ապրելու իրավունքի համար մինչև վերջ կանգնածների նկատմամբ:

Հանրությանն այլևս չեն հետաքրքրում ներկաների՝ իմիտացիոն բռնոցիները, առաջին անգամ թավիշից հետո՝ երկրի անվտանգային հարցերն ավելի են կարևորված՝ ազգային կրթության, ազգային մշակույթի, բնապահպանական առումով անվտանգ միջավայրում ապրելու անհրաժեշտությունն ու իրավունքը: Այս համատեքստում իշխանություն-ժողովուրդ առճակատումը գնալով ավելի խորանալու միտումներ կցուցանի:

Հեղինակ՝ Ա.Ե.

Աղբյուր` Փաստինֆո