Փաստ ինֆո

Եթե դիտարկելու լինենք ՀՀ կրթության, գիտության, մշակույթի, սպորտի նախարարության /ՀՀ ԿԳՄՍ/ մեջ ներառված ոլորտները, ապա, աներկբա, կհանգենք այն եզրակացության, որ ԿԳՄՍ նախարարության համար այդ ոլորտները ոչ միայն առաջնահերթություն չեն, այլև գոյություն չունեն ընդհանրապես: 

Որպեսզի ի սկզբանե հստակ լինի, շեշտենք, որ մենք խոսում ենք բացառապես Հայաստանի Հանրապետության կրթության, գիտության մշակույթի և սպորտի գերատեսչության մասին, որի փոխնախարարներից մեկն օրերս հպարտորեն հայտարարել է, թե՝ հայերենի ժամերը կպակասեցվեն դպրոցներում, քանի որ, ըստ տվյալ պաշտոնյայի՝ մյուս առարկաների ժամերին էլ սովորողն առնչվում է հայերենին, և ուրեմն, նրա կարծիքով՝ պետք չէ հայոց լեզվին հատկացնել այն ժամաքանակը, որն այսօր գոյություն ունի:

Հիմա, ինչպե՞ս վստահ լինել, որ այս խոսքերն ասող պաշտոնյան հայ է, Հայաստանի Հանրապետության պետական պաշտոնյա, որի հիմնական գործառույթն իր պետության շահով առաջներդվելն է: Իսկ պետություն ասելով մենք առաջին հերթին հասկանում ենք պետական լեզուն, որը Հայաստանում հայոց լեզուն է: Շեշտեմ, որ այն ժամանակ, երբ ԲՈՒՀ-երի ոչ մասնագիտական ֆակուլտետներից հայագիտական առարկաները՝ հայոց լեզու, հայ գրականություն, հայոց պատմություն հանում, կրճատում, խուզում էին՝ այդ անհեթեթ որոշումը լուրջ-լուրջ պայմանավորելով իրենց վարած քաղաքականությամբ, իբրև՝ ԲՈՒՀ-երից հանում ենք, որ հայերենը դպրոցներում ուժեղացնենք, արդեն իսկ պարզ էր, որ տեղի ունեցողը դավադրություն է և այն շարունակություն է ունենալու:

Այսպիսով ներկա ապազգային, արմատից կտրված իշխանության թիրախը հայագիտական առարկաներն են, ԲՈՒՀ-ում լինի, թե՝ դպրոցում:

Ընդ որում, ուշագրավ է, որ տվյալ փոխնախարարը մի տեսակ ի տեղեկություն է հաղորդում հայերենի ժամերի նվազեցման, փոխարենը՝ բնագիտական առարկաների ժամերի ավելացման մասին: Եվ կրկին՝ այս ամենը արտակարգ դրության, կորոնավիրուսի համաճարակի պայմաններում: Այս դեպքում բոլորովին էական էլ չէ, թե հայոց լեզվի որքան դասաժամեր է կառավարությունը զոհաբերում բնագիտական առարկաներին: Էականը վարվող հակազգային քաղաքականությունն է, իսկ այս դեպքում ցանկացած պատճառաբանություն անընդունելի է: Այդ թվում՝ նաև այն, թե այլ՝ ասենք՝ քիմիա, ֆիզիկա, մաթեմատիկա առարկաներն էլ հայերենով են անցնում: Հիմարությու՛ն, ի՞նչ է, խոսքը մայրենի լեզվի՞, թե՞ արագացված անգլերեն սովորելու մասին է: Դեռ հարց է, թե՝ այդ առարկաների մասնագետները հայերենի ինչ գիտելիք ունեն:

Մենք ամեն օր տեսնում և լսում ենք և՛ իշխանության ներկայացուցիչների, և՛ մեր քաղաքացիների հակամշակութային, անգրագետ, գռեհիկ, հայհոյանքներով ու ժարգոնով հագեցած խոսքը սոցցանցերում, հեռուստատեսությամբ, ԱԺ ամբիոնից…

Ընդհանուր առմամբ, պարզ է, որ ներկա իշխանությունը դեմ է այն ամենին, ինչն ազգային է, ինչը պետությունն ամրապնդող, պետություն պահողն է՝ մայրենի լեզու, հայոց պատմություն, Հայ Առաքելական ազգային եկեղեցի:

Հարց է մնում՝ իսկ որո՞նք են այս իշխանությունների առաջնահերթությունները:

Գյուղատնտեսությու՞ն՝, այդ դեպքում, ինչպե՞ս հասկանալ նախարարության փակումը: Զբոսաշրջությու՞ն, անցած շրջանում կառավարությունն ի՞նչ խթանող քաղաքականություն է վարել այս համատեքստում:

Տեղեկատվական տեխնոլոգիանե՞ր, իսկ ի՞նչ է, նախկինում այս ոլորտը առաջնահերթություն չէ՞ր: Ոլորտ, որը համայն աշխարհն է կարևորում: Դեռ 2000-ականներից է այս բնագիծը պետականորեն կարևորվել, առաջնահերթ համարվել և զարգացել: Բայց ոչ՝ ի հաշիվ հայոց լեզվի, հայոց պատմության, ընդհանրապես՝ հայագիտության, որի տերը, կրողը , զարգացնողը մենք ենք՝ հայերս, մեր պետությունն է՝ Հայաստանի Հանրապետությունը:

Ի դեպ, բոլորովին պատահական չէ, որ կառավարության նիստերում օրակարգային հարցերի 95-98 տոկոսը չզեկուցվող հարցեր են, որոնցից ՀՀ քաղաքացին անտեղյակ է: Շատ հարցերի մասին իմանում ենք, երբ բանը բանից անցել է:

Հեղինակ՝ Ա.Ե.

Աղբյուր` Փաստինֆո