Փաստ ինֆո

«Նախ, սկսենք նրանից, որ այդ գործը չպետք է հարուցվեր, գործի հարուցումն ինքնին, քաղաքական ենթատեքստ ուներ, բայց քանի որ հարուցումը նաեւ դատավարական առումով էր խնդիրներ առաջացրել, այն է՝ հարուցման պահից, իսկ սկսել էր քրեական հետապնդում Դավիթ Գրիգորյանի նկատմամբ, դա արձանագրվեց Վերաքննիչ քրեական դատարանի համապատասխան որոշմամբ, որը մտավ ուժի մեջ եւ ակնհայտ էր, որ գոնե այդ առումով, արդեն ակնհայտ էր, որ գործը հեռանկար ունենալ չի կարող, բայց այսօր Հայաստանում իրավաբանությունը ծալված-շպրտված է մի կողմ»,-«Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում ասաց փաստաբան Երվանդ Վարոսյանը՝ անդրադառնալով դատավոր Դավիթ Գրիգորյանի գործը՝ մեղադրական եզրակացությամբ, դատախազություն ուղարկելու ՀՔԾ որոշմանը:

Դավիթ Գրիգորյանը, հիշեցնենք, այն դատավորն է, որը մայիսի 18-ի որոշմամբ ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի նկատմամբ որպես խափանման միջոց էր ընտրել անձնական երաշխավորությունը:

ՀՔԾ-ն այսօր հայտարարել է նախաքննության ավարտ եւ մեղադրական եզրակացությամբ քրեական գործն ուղարկել դատախազություն՝ դատարան ուղարկելու ակնկալիքով: Դավիթ Գրիգորյանին մեղադրանք էր առաջադրվել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 314-րդ հոդվածի 1-ին մասի հատկանիշներով՝ պաշտոնատար անձի կողմից շահադիտական նպատակով կամ անձնական այլ դրդումներով կամ խմբային շահերից ելնելով պաշտոնեական կեղծիք կատարելու համար։ Նրա լիազորությունները դադարեցված են։

Վերաքննիչ քրեական դատարանը՝ դատավոր Արսեն Նիկողոսյանի նախագահությամբ, արձանագրել էր, խախտվել է Դավիթ Գրիգորյանի գործառութային անձեռնմխելիությունը։ Դատարանը բավարարել էր դատավոր Դավիթ Գրիգորյանի աշխատասենյակում խուզարկություն կատարում թույլատրելու մասին Երեւանի ընդհանուր իրավասության դատարանի որոշման դեմ փաստաբանի բողոքը, իսկ որպես բեկանելու հիմք դիտարկել էր այն հանգամանքը, որ քրեական գործ հարուցելու մասին որոշումը ոչ իրավաչափ և անօրինական որոշում է այնքանով, որ տվյալ որոշմամբ փաստացի արդեն իրականացվել է դատավորի նկատմամբ քրեական հետապնդում՝ առանց Բարձրագույն դատական խորհրդի համաձայնության։

Ուշագրավ է , որ դատախազությունը դատարանի այս որոշումը բողոքարկել էր, սակայն բողոքը Վճռաբեկ դատարանը վարույթ չէր ընդունել: Ավելին, բողոքում գլխավոր դատախազ Արթուր Դավթյանը անձամբ իրավական դիրքորոշում էր հայտնել այն մասին, որ Վերաքննիչ քրեական դատարանի որոշումն օրինական ուժի մեջ մնալը բացառելու է դատավորին քրեական հետապնդման ենթարկելը եւ գործը մտցնելու է փակուղի: Երվանդ Վարոսյանն ասաց՝ գլխավոր դատախազի հետ այդ առումով լիովին համաձայն է, նա ճիշտ դիտարկում էր արել, բայց ի հեճուկս դատախազության բողոքի, գործը մնաց: «Հիմա, թե ինչ դիրքորոշում կընդունի գլխավոր դատախազությունը, դժվարանում եմ ասել»,-նշեց փաստաբանը:

Ի պատասխան մեր դիտարկման, թե փաստորեն ՀՔԾ-ն անտեսել է օրինական ուժի մեջ մտած դատարանի որոշումը, ինչն ի դեպ, հետհեղափոխական Հայաստանում առաջին դեպքը չէ, երբ դատարանի որոշումն անտեսվում է, ինչպես օրինակ ՀՀ ԱՆ Արսեն Թորոսյանն էր հրաժարվել կատարել դատարանի որոշումը, Երվանդ Վարոսյանն ասաց. «Ես խնդիրը զուտ չեմ տեսնում նրանում, որ արհամարվում է կոնկրետ այդ դատական ակտը, ես ՀՔԾ-ին ուղղված իմ միջնորդության մեջ էլ եմ նշել, որ ենթադրում եմ, որ մենք նաեւ գործ ունենք քրեորեն հետապնդելի արարքի հետ՝ այն է՝ ակնհայտ անմեղ անձին քրեական պատասխանատվության ենթարկելու հանցակազմի հետ»:

Երվանդ Վարոսյանը շեշտեց, որ այսօր Հայաստանում ստեղծվել է մի իրավիճակ, որ երբ դատարանի որոշումները բխում են գործող իշխանության շահերից, դրանք ենթակա են անհապաղ կատարման, եթե չի բխում այդ շահերից, պետք չեն եւ կարելի է շպրտել մի կողմ:
Հարցին ի պատասխան, թե ստեղծված իրավիճակում ի՞նչ կարող է անել դատախազությունը, Երվանդ Վարոսյանն ասաց. «Դուք «կարող է» բառը շատ ճիշտ օգտագործեցիք, որովհետեւ օրենքով միակ բանը, որ դատախազությունը պարտավոր է անել, դա մեղադրական եզրակացությունը չհաստատելն է եւ քրեական հետապնդումը դադարեցնելու եւ քրեական գործով վարույթը կարճելու որոշման կայացումն է, բայց ինչ կարող է անել դատախազությունը, դա կարծում եմ կտեսնենք վաղը»:

Երվանդ Վարոսյանն ասաց, գուցե միամտություն հնչի, բայց քրեական գործ նյութերին ծանոթանալուց հետո իր մոտ համոզմունք է ձեւավորվել, որ անգամ գործող դատական համակարգում դժվար գտնվի որեւէ դատավոր , որն այդ մեղադրանքը իր դատական ակտով կհաստատի: «Ես, այնուամենայնիվ հույս ունեմ, որ ներպետական դատական ատյաններում հարցը լուծում կստանա եւ ստիպված չենք լինի Հայաստանի դեմ հերթական որոշումն ունենալ ՄԻ եվրոպական դատարանում»:

Աղբյուր` Փաստինֆո