Փաստ ինֆո

Թեմաներ ու հարցեր կան, որոնք Հայաստանի քաղաքացիները չեն ցանկանում լսել երկրի վարչապետից, քանի որ ստատուսի հարց կա, դրանք վերապահված են ասենք՝ այս կամ այն ոլորտների ՊՈԱԿ-ների տնօրեններին: Ոչ թե՝ ոլորտը ներկայացնող նախարարին, նույնիսկ ոչ էլ՝ փոխնախարարին, բայց, Փաշինյանն, ահա, իր լայվերն ու ասուլիսները կարող է նվիրել նման ոլորտային տեղեկատվություններ հաղորդելուն:

Ի՞նչով է պայմանավորված Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի՝ գլխավորը երկրորդականից չզանազանելու, հայեցակարգային խնդիրները կարևորելու փոխարեն՝ շոուների ու միջոցառումների մակարդակում ներկայանալու, երևույթները կարևորելու փոխարեն՝ ցանկացած հարց անձնավորելու մոտիվացիան:

Երբ վարչապետը գնահատում է համաշխարհային պանդեմիայի պայմաններում Ցեղասպանության տարելիցին նվիրված միջոցառումը՝ իր գունային, լուսային լուծումներով, երաժշտական համարներով և այլն, հետն էլ՝ ճաշակի դասեր տալիս՝ թե տեսաք, ինչ բարձրակարգ երաժշտություն էր հնչում, ուզում ես գոռալ ու ճչալ, տեսանք, բայց դրա հետ վարչապետ Փաշինյանը ի՞նչ կապ  կարող է ունենալ, քանի որ բարձրակարգ երաժշտությունը իրապես գնահատող մարդը երբեք ու ոչ մի դեպքում չի կարող գոռալ ու սպառնալ պատերին ծեփելու, ասֆալտին փռելու, կոշիկներ լիզելու, պատերի տակ վնգստալու մասին և այլ համանման տեքստեր:

ՈՒ եթե նա պետություն է ներկայացնում, երբեք ու երբեք չի կարող Ցեղասպանության տարելիցի համատեքստում իր ելույթի մեջ խոսել ինչ-որ կոռուպցիոն երևույթների մասին, ինչպես չէր կարող ու չպետք է ասենք, Ազնավուրի հոգեհանգստի արարողության ժամանակ հռետորաբաներ թավշյա, ոչ բռնի հեղափոխության իր մշտական տեքստը:

Ի դեպ, տեքստեր կան, որոնք արտասանվում են ընդամենը մեկ նշանային տողի ու նախադասության համար, որոնք ունեն կոնկրետ հասցեատեր: Հասկացողները միշտ հասկանում են: Ասենք, հենց ապրիլի 24-ից առաջ, այդ օրն ու հետո՝ թուրքերին առանց նախապայմանների ներելու մասին տեքստերը պատահակա՞ն են: Իհարկե՝ ոչ:

Երեկ Ազգային Ժողովում,երբ պատգամավորը հարց տվեց նրան Արցախի հարցի փուլային տարբերակի քննարկման շուրջ ՌԴ արտգործնախարար Լավրովի հայտարարության և ընդհանրապես, այս հարցի վերաբերյալ բանակցած լինելուն, Փաշինյանն ուղղակի խոսքը կտուրը գցեց: Երկու տարի շարունակ նա, հենց նա է ասել ու հայտարարել, թե ժողովրդից ոչ մի բան երբեք չի թաքցնելու: Սակայն, բոլորս ենք տեղյակ, որ Ալիևի հետ մի շարք փակ հանդիպումներ են եղել՝ վերելակից մինչև այլ ֆորմատի, որոնց մասին մինչ օրս քար լռություն է: Իսկ լռությունը միշտ էլ ենթադրությունների առիթ է տալիս, մանավանդ, մյունխենյան հանդիպում-շոուն մեր աչքի առաջ էր:

Հիմա, միթե՞ դժվար էր Փաշինյանի համար հստակ ու կոնկրետ պատասխանել պատգամավորի հարցին: Ի վերջո, դա վերաբերվում է մեր հայրենիքին և բոլորիս համակած տագնապների մասին էր հարցը: Չէ՞ որ մենք այլ Փաշինյան գիտենք, որը լայվ-լայվի հետևից կարող է անել մի գրիչի պատմության համար և կամ՝ իր նախկին գործընկերներին վարչապետական բարձունքից անհասցե մեղադրանքներ ուղղելու համար:

Իսկ ահա փուլային տարբերակի քննարկման առկայության վերաբերյալ նա ուղղակի ցրեց: Բանակցել-չբանակցելու հարցի մասին՝ ևս: Օրեր շարունակ լրագրողների հարցերից խուսանավելուց հետո: Մինչդեռ սա հենց այն հարցն էր, որի առումով ոչ մի կասկած չպետք է թողներ: Եթե կասկածելու հիմք չկար: Իսկ իր իմիջիայլոց,  խոսքը կտուրը գցող պատասխանը՝ «Եթե իմ «ոչ»-ը պետք է հանգստացնի, ուրեմն նախորդ մեկուկես տարիներին ես բազմիցս հանգստացրել եմ անհանգստացողներին: Բայց հիմա, եթե այդ «ոչ»-ը չի հանգստացնում, կարող է հաջորդ պահին էլի հանգստացնելու կարիք լինի, ես չեմ կարող 24 ժամ…ասում եմ՝ 100 անգամ հանգստացրել եմ»՝ հասարակության տագնապն ավելի խորացրեց:

Այս տեքստն ու ոճը ֆեյքերի համար էր սոսկ:

Հեղինակ՝ Ա.Ե.

Աղբյուր` Փաստինֆո