Փաստ ինֆո

Երկիրը կոլապսից դուրս բերելու, տնտեսական ճգնաժամը հաղթահարելու ուղիներ նախանշելու համատեքստում հարկ է, որ ազգային համաձայնություն լինի, մանավանդ, այսօր, երբ ներկա իշխանությունը կորոնավիրուսի համաճարակի հաղթահարման առումով արդյունավետ եղանակների որոնման և այդպիսով համաճարակի աշխարհագրությունը հնարավորինս կանխելու բնագծում արդեն իսկ հայի հետին խելքով է առաջնորդվել: Ասել է, թե՝ այս դեպքում գոնե պետք է խելամիտ լինել և հրաժարվել հայտնի ասացվածքի փորձված սխալի ճանապարհից:

Բայց արի ու տես, իշխանության ներսում այս առումով նույնիսկ չկա համաձայնություն, գուցե որոշներն առաջնորդվում են որքան վատ, այնքան՝ լավ սկզբունքո՞վ: Կարևորը՝ իրենց համար լավ լինի, մնացածը՝ երկիրն էլ հետը՝ գրողի ծոցը: Այսպես , բնականաբար, չի կարող մտածել այն իշխանությունը, որն ունի տիրոջ հոգեբանություն, որն իրեն երկրի տեր է զգում: Այլապես, դժվար է ընկալել այն մարդկանց, որոնք ճգնաժամային իրավիճակում անգամ պատրաստ են շարունակել սև-սպիտակ, մերոնք-ձերոնք, հեղափոխական-հակահեղափոխական կռիվ-կռիվը՝ թե՝ նախկինները ո՞նց կարող են ճիշտ խորհուրդ տալ:

Տեսակետներ կան, որ հակաճգնաժամային փաթեթների հստակ հեղինակներ գոյություն ունեն և որ այդ հեղինակները նախկինների ճամբարում են:

Բնականաբար, այդպես էլ պիտի լիներ, քանի որ նախորդ 20 տարում է, որ Հայաստանում հաղթահարվել են տնտեսական ճգնաժամերը: Նախ՝ պատերազմի և շրջափակման մեջ գտնվող երկիրն է մեջքը կարողացել շտկել, ապա՝ հնարավորինս անցավ հաղթահարվել է համաշխարհային տնտեսական ճգնաժամը:

Այսինքն, մենք մեր իսկ կարողականությունն արդյունավետ օգտագործելու խնդիր ունենք, անսալով համահայկական ներուժի խորհրդատվությանը: Ի դեպ, արդեն տևական ժամանակ նախկին փոխվարչապետ Արմեն Գևորգյանը հրապարակային հանդես է գալիս՝ իշխանություններին առաջարկելով կոնկրետ բանալիներ ու դեղատոմսեր՝ սոցիալ-տնտեսական կոնկրետ խնդիրների լուծման, այսօր նաև՝ ճգնաժամային իրավիճակը հաղթահարելու համատեքստում:

Անկեղծ ասած՝ ցանկացած իշխանություն պիտի երազեր կառավարման համակարգում այդ կարգի պրոֆեսիոնալներ ունենալ: Իսկ այդպիսիք մեր կադրային բանկում ունեցել ենք և ուղղակի ծիծաղելի է առկա ներուժը անտեսելու որոշ պարզունակների տրամաբանությունը:

Ի դեպ, իրենց հեղափոխական համարող ներկաներից շատերն են գուցե համակարծիք վերջին շրջանում լայն քննարկման առիթ դարձած իրենց գործընկերուհու այն գնահատականի հետ, թե՝ նախարարները հո նվիրյալներ չե՞ն, որ 500 հազար դրամ աշխատավարձով աշխատեն: Ահա թե ինչ կասեմ՝ որպես կանոն՝ ճշմարիտ հեղափոխականները հե՛նց նվիրյալներն են, գաղափարական մարտիկները: Եթե դուք ձեզ նվիրյալ եք համարում, նույնիսկ աշխատավարձի խնդիր չպետք է դնեիք, քանի որ այն, ինչ տրվում է արդեն իսկ քիչ չէ: Իսկ շատն ու քիչը համեմատությամբ է որոշվում՝ քո երկրի կենսաթոշակառուի և նվազագույն աշխատավարձի համեմատ:

Ձեզ երկիր է տրված՝ չե՞ք ուզում կամ չե՞ք կարող կառավարել, ուղղակի դաշտը թողեք նրանց, որոնք կարող են և ունակ են: Ի վերջո, ձեր բաժին մերժելու հեղափոխությունը դուք արել եք: ՀՀՇ հայրերն էլ 90-ականներին քանդելու հեղափոխություն են արել: Բայց երկիր կառուցելը բոլորովին այլ բան է, այլ հոգեբանություն, որը երկուստեք չունեք:

Դուք քանդելուց եք հաճույք ստացել ու ստանում, կառուցելու հաճույքը ձերը չէ: Իսկ այսօր կառուցումների ժամանակն է, ասպարեզը կառուցողական անհատներինն է, որոնք կան և դեռ լինելու են:

Հեղինակ՝  Ա.Ե.

Աղբյուր` Փաստինֆո