Փաստ ինֆո

Եթե 2018 թվականի ապրիլին թավշյա հեղափոխությանն «այո» ասողները և երկրում տեղի ունեցող փոփոխություններն ընտրողները հայության զգալի մասն էին կազմում, ապա դրան հաջորդող երկու տարիների ընթացքում փոփոխությունների առկա ընթացքին հետևելով այն ընտրողների թիվը ոչ միայն էապես նվազել է, այլև զուգահեռաբար, խորը հիասթափություն ապրողների բանակն է ավելացել:

Իրականում, խելամիտ մարդկանց հետ զրուցելով հասկանում ես՝մարդիկ ինչ էին մտածում. Կարծում էին, թե հեղափոխությամբ նոր բացված դուռը զարգացման ճանապարհ է բաց անելու, որը շահեկան է լինելու և՛ հասարակության համար, և՛ պետության համար: Բայց…

Բայց ի՞նչ տեղի ունեցավ հեղափոխական էյֆորիայի առաջին ալիքից քիչ անց, Երևանի ավագանու, քաղաքապետի ընտրության ժամանակ:

Տեղի ունեցավ գրեթե նույնը, ինչ այսօր, հեղափոխությունից երկու տարի անց է տեղի ունենում, երբ Փաշինյանը «Հանրաքվեին՝ Այո» ասելու է կոչում հանրությանը, դրանով պայմանավորելով անցած 2 տարիների ընթացքում խոստացված, սակայն չլուծված խնդիրները, ՀՀ քաղաքացուն խոստացված, սակայն չապահովված զարգացումն ու կենսամակարդակի բարձրացումը: Այն ժամանակ Փաշինյանն ասում էր, թե մարդիկ դրսերում ոտքերը կախ են գցել՝ տեսնեն հեղափոխությունն ինչ ընթացք է ունենում, ասում էր՝ ա՛յ, եթե դուք գնաք և ընտրեք մեր թեկնածուին, ապա ներդրումների հոսքը կհեղեղի Հայաստանը: Այդ օրերից անցել են բազմաթիվ ամիսներ և արդեն շուտով՝ երկու տարի: Դրան հաջորդել է նաև հիմնական՝ ԱԺ ընտրությունը և ժողովրդի՝ Փաշինյանին տրված 70-տոկոսանոց քվեն, սակայն ներդրողները դեռ շարունակում են ոտքերը կախ գցած պահել:

Ընդ որում, հետաքրքիրն այն է, որ և՛ այն ժամանակ, և՛ հիմա, այսինքն՝ արդեն 3-րդ ընտրությունը տեղի է ունենում «ի աջակցություն թավշյա հեղափոխությանը» դրոշի ներքո, որի հիմնական-ճանաչելի դրոշակակիրն, ըստ էության, մեն-միայն Նիկոլ Փաշինյանն է: Այսինքն, հանրությունը, ընտրողը որպես տեսանելի կերպար գործ է ունենում բացառապես Նիկոլ Փաշինյանի հետ: Ավագանու ընտրություններում թեպետ «Իմ քայլը» կուսակցության ցուցակը գլխավորում էր ներկա քաղաքապետ Հայկ Մարությանը, ժողովուրդը գնում էր ընտրելու ոչ թե ներկայացվող ավագանու կազմին կամ դրա առաջին համարին, այլև Նիկոլ Փաշինյանին, որը թևերը քշտած մտավ ընտրապայքարի մեջ՝ վերահաստատելով, որ ընտրությունն իր և այլոց միջև է:

Ավելին, հենց այստեղ էր, որ Մարությանի բերանով հիմք դրվեց հասարակությունը սևերի ու սպիտակների բաժանելուն, որն առայսօր շարունակվում է՝ ավելի ու ավելի խորացնելով բաժանումը: Բնականաբար, ԱԺ ընտրությունը կուլմինացիան էր, որին հաջորդող ժամանակահատվածում էլ «Սերգո ջաները» լավ չապրեցին, թեպետ սպիտակները սևերի դեմ պայքարում էին, իշխանության խոսքով՝ ժողովրդից «թալանածը հետ բերում», բայց թե ու՞ր էր այն գնում, մարդիկ իրականում չգիտեն և տեսանելի չեն համարում: Ամեն դեպքում, մասնագետների գնահատմամբ, այն բյուջե չի մտնում:

Հիմա, բացարձակ իշխանության հասնելու համար Նիկոլ Փաշինյանին անհրաժեշտ է լուծել մի խնդիր ևս, որը իրականում ոչ թե խնդիրն է, այսինքն՝ նոր սահմանադրության հանրաքվեն, այլ ուղղակի ներկա սահմանադրության մի կետի փոփոխությունը, այն է՝ գլոբալ խնդրի դետալներից մեկը: ՈՒղղակի բացարձակ իշխանություն ունենալու համար Փաշինյանին «վռազ» պետք է այդ մեկ դետալի հարցը լուծել:

Բնականաբար, իշխանությունն իրապես նվազման գնացած իր էլեկտորատին երկար-բարակ չի նստելու բացատրի, թե ինչ և ինչու են դա ուզում, մանավանդ, այն, ինչի գնում են, օրենքի շրջանակում էլ չէ: ՈՒստի ինչպես նախորդ երկու ընտրությունների ժամանակ, հիմա էլ Փաշինյանի անձն է դերակատար դառնում: Այսինքն՝ ընտրողին ասվում է՝ «Այո» ասելով, ընտրում ես Փաշինյանին և հեղափոխությունը: Եվ գիտե՞ք, որն է ուշագրավը՝ 2018 թվականի սեպտեմբերից՝ Երևանի ավագանու ընտրությունից մինչ օրս ընտրողին առաջարկվող ընտրությունն այսպես ասած՝ ավանսով է, հավատի, խոստումների վրա է հենված: Նաև՝ շոուների: Ասենք, Երևանի քաղաքապետարանը օպերայի տարածքում 2 սրճարան ապամոնտաժեց և հանգիստ նստեց տեղը: Հիմա, հանրաքվեի համատեքստում քաղաքապետը մի երկու ինքնակամ կառույց էլ կքանդի՝ ասֆալտին փռելով, մի երկու սրճարան էլ կապամոնտաժի, մի երկու հոգի աշխատանքից կազատվեն և ժողովուրդը կասի՝ այո, այս ՍԴ-ն պիտի փոխվի, որ մենք լավ ապրենք, որ հեռուներում ոտքերը կախ գցած ներդրողները գան, որ ներգաղթ լինի, որ տուրիզմը զարգանա, որ կորոնավիրուսը նահանջի, որ գարունները գան ու չգնան…

Բնականաբար, այն, որ «Ոչ»-ի և «Այո»-ի հակադրությունը սև-սպիտակի, հեղափոխական-հակահեղափոխականության համատեքստում չընթացավ, բացառապես ոչականների ջանքն է, թեպետ հանրաքվեի՝ «Այո»-ի հաղթանակից հետո հասարակությանը սևերի ու սպիտակների բաժանելու գործընթացն առավել վուլգար բնույթ է ստանալու, իսկ հեղափոխական օրերի Նիկոլի ու այսօրվա Փաշինյանի միջև անդունդը խորանալու է Պուշկինի «Ոսկե ձկնիկը» հեքիաթի պառավի հետ տեղի ունեցածի նմանությամբ: 

Իսկ կոտրած տաշտակի առջև ազգովի ենք կանգնելու:

Հեղինակ՝ Մարինե Մինասյան

Աղբյուր` Փաստինֆո