Փաստ ինֆո

Սամվել Կարապետյանը հեռացավ այսերկրային կյանքից: Գնաց՝ իր սիրելի գործը շարունակելու կարոտով, գնաց՝ Հայոց աշխարհի ու հայկական հետքի հասցեները վերադառնալու երազանքով:

Օրեր առաջ, երբ զրուցում էինք, ասաց՝ մի տեսակ ոնց որ դավաճանություն արած լինեմ, մերոնք /նկատի ուներ՝ ՀՃՈՒՀ-ը/աշխատում են, իսկ ես… Կյանքում այսքան /2 ամիս/ պարապ մնացած չկամ: Էլ չեմ դիմանում…

Կհանդիպենք, երբ լրիվ ապաքինված կլինեմ՝ ասաց, հույս ուներ, որն ինձ էլ փոխանցեց… Ավաղ…

Սամվելին բնորոշելիս շատ սովորական էր ասելը՝ ողջ ինստիտուտի գործ է անում: Դա բնավ չափազանցություն չէր: Դեռ դպրոցական տարիներից էր ընտրել իր ճանապարհը և շատ համոզված ու ճակատային: Խորհրդային լճացման տարիներինննա Արցախի հայկական հուշարձաններն էր չափագրում ու լուսանկարում՝ փաստագրում՝ գյուղ առ գյուղ, բնակավայր առ բնակավայր՝ 70-80-ականներից սկսյալ:

Հպարտանում էր՝ ինձ պես համատարած Հյուսիսային Արցախի տարածքը ոչ-ոք չի սանրել-անցել, ասում էր ու զայրանում էր, որ հայերս բերդ-ամրոցներ քիչ ենք կառուցել:

Աշխարհագրությունը ժամանակի ընթացքում ավելի ընդգրկուն դարձավ, իսկ ճարտարապետ Արմեն Հախնազարյանի և նրա համագործակցությունը ուղղակի ճակատագրական եղավ …

Սամվելը մարդ էր, որը կոչված էր, նրա կոչումը մեր հրաշք երկիրն՝ իր բոլոր միկրոտեղանուններով ճանաչելի ու սիրելի դարձնելն էր, աշխարհում սփռված հայ հետքը՝ պատմական Հայաստանից ու Արցախից զատ՝ նաև Ջավախքում,Վրաստանում, Կախեթում, հայաշատ խոշոր գաղթօջախներում եղածը, փաստագրելը, վավերագրելը:

Հսկայական է Սամվելի դերը, աշխատանքը պատմական հայրենիքի վկայագրերը փրկելու և սերունդներին փոխանցելու, հայրենաճանաչողության, քարոզչական պատերազմներին դիմակայելու համատեքստում: ՈՒ հատկապես ա՛յսօր որքա՜ն ենք զգալու նրա պակասը:

Ցավալի է, որ նա տարբեր ժամանակների չինովնիկական քաշքշուկների հետևանքով այդպես էլ չկարողացավ տեսնել իր ղեկավարած՝ Հայկական ճարտարապետությունն ուսումնասիրող հիմնադրամը՝ վերջինիս կատարած գործին պատշաճող սեփական տարածքի ու տանիքի ներքո:

Հեղինակ՝ Անահիտ Եսայան

Աղբյուր` Փաստինֆո