Փաստ ինֆո

Նախօրեին հանդիպելով պաշտպանության ոլորտի պատասխանատուների հետ, վարչապետ Փաշինյանը շեշտել է, որ «կարևոր է համարում բանակի շուրջ նյարդային մթնոլորտի բացառումը, ավելավնելով, թե՝ չկա բանակ-հասարակություն բաժանում»:

Շատ լավ, ըստ իս, ժամանակն է, որ «նյարդային մթնոլորտի» բացառման շեշտադրումը ոչ միայն բանակի, այլև ողջ հանրության շրջանում կարևորվի:

Այն, որ հայ հասարակությունը հիվանդ է, տևական ժամանակ նյարդային, սթրեսային վիճակում է, այն, որ մեր կյանքն ու պարզ, մարդկային առօրյան վաղուց արդեն չեն դիմանում փոխադարձ ատելության մթնոլորտային ճնշմանը, ներքին թշնամիների շարունակական որոնմանը և լայն շերտերին ներքին թշնամիներով վախեցնելուն, աներկբա է: Աներկբա է նաև այն, որ անընդհատ մերժումների վրա երկիր ու պետություն կառուցել հնարավոր չէ:

Պերմանենտ հեղափոխությունների և պերմանենտ մերժման ճանապարհը, եթե բարեփոխումներով և նորի, առաջավորի հաստատումներով չի ընթանում, ուրեմն, այն ոչ մի տեղ չտանող ճանապարհ է: Ավելին, այն ճանապարհ է դեպի անհուսություն և անորոշություն:

Առջևում սահմանադրական փոփոխությունների հանրաքվե նախաձեռնած իշխանությունն այդ պատասխանատվությունը զգու՞մ-հասկանու՞մ է: Թե՞ հանրությանն արդեն մեկ անգամ բաժանած սև-սպիտակի, հիմա էլ՝ նոր՝ այո-ոչ հակադրությամբ է հասարակությունը բաժանվելու: Ընդ որում, հետաքրքիր է, որ այս դեպքում «ոչ» ասողները բացառապես երկրի հիմնական օրենքին հղում անողներն են, իսկ «այո»-ի կողմնակիցները օրենքները խախտելու գնով սահմանադրական փոփոխություններն արդարացնողները:

Արդեն իսկ իշխանության առաջին դեմքի և այլ ներկայացուցիչների հրապարակային տեքստերը և ոճաբանությունը բարի մթնոլորտ չեն խոստանում: Այն, ինչ ասվել է ԱԺ ամբիոնից առկա ատելության մթնոլորտը ոչ թե լիցքաթափելուն, այլև՝ շիկացնելուն նպաստող են: Կրակի վրա յուղ լցնելու հանգույն: Այս է պատճառը, թերևս, որ խորհրդարանական ընդդիմության ներկայացուցիչները նախընտրեցին զերծ մնալ հրապարակային պայքարի դաշտ մտնելուց:

Ի դեպ, մեր ժամանակն այսօր շատ է հիշեցնում է 90-ականների սկզբին տիրող իրավիճակը. մթնոլորտն, իհարկե, այն ժամանակ ատելությամբ այսքան լեցուն չէր և կար ուժեղ ընդդիմություն, իսկ քաղաքական վերլուծաբաններն ու քաղաքագետները երկրի նախագահի առջև ներազգային համերաշխություն ձևավորելու խնդիր էին դնում: Ավելի ճիշտ՝ նախագահին հորդորում էին հանդես գալ նման առաջարկով: Արցախյան ազատամարտի թեժ շրջանն էր և ներքին կյանքում ցանկացած առճակատումը վտանգավոր էր:

Ներազգային համերաշխության մթնոլորտ ձևավորելու խնդիրն ու գործառույթը իշխանությանն է և առաջին հերթին՝ Փաշինյանինը: Իր բոլշևիկյան, ծայրահեղացված բառապաշարի տոնայնությունն է այսօր դարձել մոդայիկ, և ո՛չ միայն իշխանության շրջանակներում: Քաղաքական և հանրային դաշտում ի պատասխան նման ոճաբանության՝ բարեկիրթ ոճը նախընտրողների կողքին քիչ չեն՝ Փաշինյանին նույն տոնայնությամբ պատասխանողները:

Եվ հիմա, եթե հանրաքվեն էլ այս տոնով ու մտայնությամբ պիտի ընթանա, ուրեմն, խոսք լինել չի կարող ներազգային համերաշխության մասին: Ի դեպ, «ոչ»-ին տեր կանգնող իրավաբանական հանրույթի քայլն ուղղակի աննախադեպ էր: Կարծում եմ, այն դրական դեր կունենա և՛ հանրային իրավագիտակցության բարձրացման, և՛ ներազգային համերաշխության համատեքստում :

Ազգային բանակի, մեր զինվորների և Արցախի թեմաները այն կարևոր կետերն են, որոնց շուրջ հնարավոր է և պիտի՛ ներազգային-ներպետական համախմբում ձևավորվի: Ատելության մթնոլորտի չեզոքացմամբ ու բացասմամբ: Դա՛ պիտի կարողանա անել իշխանությունը: Իսկ լրատվամիջոցներն ու լրագրողները այս համատեքստում պիտի ձգտեն հնարավորինս սուր անկյունները հարթելու քաղաքականություն որդեգրել: Հիշենք 2016-ի ապրիլյանի օրերը, երբ մատների վրա հաշվելի էին իրավիճակը սրելուն միտվածները:

Հեղինակ՝ Ա. Եսայան

Աղբյուր` Փաստինֆո