Փաստ ինֆո

Իր նախորդ կյանքում ստաժավոր ընդդիմադիրի համարում է ունեցել ներկա վարչապետը՝ լինի ուսանող, լրագրող, խմբագիր թե՝ պատգամավոր նա գործել է ընդդիմադիր դաշտում և գործել է՝ բացարձակապես դեմ գնալով էթիկայի կանոններին: 

Իրականում և՛ ընդդիմադիր դաշտում, և իշխանության ղեկին Փաշինյանն ինքն իրեն մի տեսակ արտոնյալի կարգավիճակով է օժտել: Եթե իրեն է վերաբերվել խնդիրը, ապա էթիկայի կանոնները պիտի գործեն, պիտի հանձնաժողովներ ձևավորվեն, իր հանդեպ եղած կամ չեղած էթիկայի խախտումները քննեն, իսկ այն դեպքում, երբ ասենք՝ որպես լրագրող կամ խմբագիր ինքն է խախտել էթիկայի կանոնները, իսկ դրանք քիչ չեն եղել, « ոնց կուզենք, այդպես էլ կանենք»՝ սկզբունքն է գործել: Նման մի օրինակ երեկ մամուլի հետհեղափոխական մարտահրավերներին վերաբերող քննարկման ժամանակ հիշեցնող լրագրող Վահան Իշխանյանը կարծում եմ, բառացի էր մեջբերում խմբագիր Փաշինյանի խոսքը, թե՝ «լրագրողներն ազատ մարդիկ են և իրենք են որոշում իրենց էթիկայի սահմանները»:

Ի դեպ, նույն կերպ էլ նա վարվում էր, երբ ԱԺ պատգամավոր էր: Հիշենք, թեկուզ ԱԺ-ում տեղի ունեցած Փաշինյան -Գեղամյան ընդհարումը, որը նա բավական ուրախ տրամադրությամբ ներկայացնելով լրագրողներին, ժամանակին արել էր հենց այնպիսի արտահայտություն, որպիսին արեց վերջերս Ռուբեն Հայրապետյանը՝ արժանանալով շատերի քննադատությանը: Մինչդեռ, Փաշինյանի ասածը, կարծես թե՝ քննարկման առարկա էլ չդարձավ: Փոխարենը՝ «Ելք» դաշինքը և Փաշինյանն անձամբ, այն ժամանակ պայքարում էին ԱԺ-ում էթիկայի ժամանակավոր հանձնաժողովի ստեղծման համար, որը պիտի քննարկեր Փաշինյան-Գեղամյան չտեսագրված միջադեպը:

Նույն համատեքստում էր նաև «վնգստացող»դատավորների վերաբերյալ Փաշինյանի արտահայտությանը հղում արած երկու երիտասարդների հարցը՝ ուղղված դատավոր Դանիբեկյանին, թե՝ «արդյո՞ք դուք պատերի տակ վնգստացող դատավորների թվին եք պատկանում», որից հետո տվյալ 2 անձի նկատմամբ մեղադրանք առաջադրվեց: Իսկ Փաշինյանը, պարզվում է՝ ոչ թե վիրավորել է մի ողջ դասի, այլ ուղղակի գեղարվեստական խոսք ու մտածողություն ունի…
Այսինքն, կարո՞ղ ենք, փաստել, չէ՞, որ նշված բոլոր դեպքերում, ըստ էության, գործել է՝ «այն, ինչ կարելի է Նիկոլ Փաշինյանին, չի կարելի ոչ ոքի» տրամաբանությունը: Մի տեսակ տպավորությունն այնպիսին չէ՞, որ վերջինս և՛ ընդդիմադիրի կարգավիճակում էր արտոնյալ, և՛ իշխանավորի:
Եվ գիտե՞ք, որն է հետաքրքիրը, Փաշինյանը կարծես ավելի անողոք է հենց լրատվամիջոցների հանդեպ: Տարիներ շարունակ աշխատելով որպես օրաթերթի խմբագիր և ունենալով տեղեկատվության իր աղբյուրները, ընդ որում նույնիսկ վարչապետի պաշտոնում էլ հղումներ անելով իր նախորդ գործունեության ընթացքում ստացած տեղեկատվություններին և աղբյուրներին, այսօր իր պաշտոնյաների բերանով՝ նախկին գործընկերներից աղբյուրի բացահայտում է պահանջում: Այս ամենը ուղղակի պրոֆեսիոնալ չէ և իսկապես, նման է «մարտեր՝առանց կանոնների» /бои без правил/ տեսարանների:
Փաշինյանի իշխանությունն այսօր պրոֆեսիոնալ չի գործում, ո՛չ օրենսդիրում, ո՛չ գործադիրում: Ինչպես դրանց հասնելու ճանապարհն էր ամբողջությամբ «бои без правил» տեսակի մեջ, այնպես էլ՝ աշխատանքը:

Նույն մոտիվով է հիմա շարունակությունը, արդեն՝ 3-րդ և 4-րդ իշխանությունների հանդեպ: Դատականի հանդեպ արդեն տևական ժամանակ է սկսված են մարտերը՝ վերը նշած՝ օրենքից ու կանոնից դուրս տարբերակով: Լրատվամիջոցների և լրագրողների հանդեպ ամենազարհուրելին արված է, դաշտը բաժանված է՝ սև-սպիտակ սկզբունքով:

Գործ ունենք էքսցենտրիկ և էգոցենտրիկ երևույթի հետ, որն ուղղակի կերպար չէ, ֆիլմի հերոս և այլն, երկրի վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող անձն է, ինչն ինքնին վտանգավոր է դարձնում իրավիճակը:

Հեղինակ՝ Աննա Աթանեսյան

Աղբյուր` Փաստինֆո