Փաստ ինֆո

Այն, որ Նիկոլ Փաշինյանը իշխանության եկավ՝ դեռևս չհասցնելով մի կարգին վայելել ընդդիմադիր լիդերի իր կարգավիճակը, փաստում է ոչ միայն հրապարակային, հանրահավաքային, և փողոցային բոլոր միջոցառումների վարողն ու առաջին դեմքը լինելու մարմաջը, այլև այն, որ վերջինս վարչապետի բուն գործառույթը հանդիսացող՝ կառավարման ոլորտի հետ գլուխ չունի:

Ընդ որում, գլուխ չունի ոչ միայն նրա համար, որ չի հասկանում, այլև նրանը խոսելն է, ճառ ասելը: Այսօրվան համահունչ՝ նաև՝ ֆեյսբուքում վռազ-վռազ, դեպքն՝ ընթացքի մեջ, լրագրողներից մի ոտք առաջ գրառում անելն ու լայվ մտնելը: Սելֆիներն էլ՝ վերադիր: Էսքան բան անող վարչապետն ի վերջո, կարո՞ղ է, չէ,՞ հայտնի դասականի /Ա. Խնկոյան, Մկների ժողովը/, մեծ մկան նման ասել՝ «ճառ ասե՞մ, թե՞ զանգ կախեմ»:

Այդ է պատճառը նաև, որ վերջինս պերմանենտ հեղափոխության և հեղափոխական օրերի կարոտախտ ունի: Իհարկե, այդպիսով նա նաև ցանկանում է սեփական աչքերով տեսնել ու լսել իր, այսպես ասած՝ երկրպագուներին: Կամ՝ էլեկտորատին: Քանի որ մի բան է վիրտուալ աշխարհում երկրպագուներ ունենալը, մեկ այլ բան՝ նրանց դեմ դիմաց տեսնելը, զգալն ու գրկախառնվելը: Մանավանդ, արդեն տևական ժամանակ է, ինչ օդային համբույրներ չի հղել նրանց և սիրո խոստովանություններ չի արել:

Իշխանության ղեկին պատահաբար հայտնված Փաշինյանը հիմնականում հընթացս է որոշում՝ ինչն՝ ինչպե՞ս և ինչո՞վ անել: Ասենք, թավշյա հեղափոխության առաջնորդը հընթացս որոշեց, որ կարելի է նաև տնտեսական հեղափոխություն իրականացնել: Եվ բնավ կարևոր չէ, թե այդ հեղափոխություն կոչվածի արդյունքում երկրում տնտեսության աճի տեմպերը որքանով հեղափոխական կլինեն, որքանով մարդիկ իրենց ամենօրյա կյանքում շոշափելիորեն կտեսնեն ու կզգան այդ տնտեսական հեղափոխության պտուղները: Ի վերջո, նա հընթացս հայտարարեց՝ տնտեսական հեղափոխությունը մարդկանց գլխներում, ուղեղներում, մտքում պիտի լինի : Օրինակներ էլ որքան ուզեք՝ կբերի «Մեր ժամանակի հերոսը» շարքից:

Մշակութային հեղափոխությունը ի սկզբանե էր, այն թավշյա հեղափոխության ուղեկիցն էր՝ իր ապագաղափարական գաղափարներով, գլոբալիստական արժեքային նշաններով՝ ԼԳԲՏ- ներից սկսած՝ առանց սահմանների, կեղծ խաղաղասիրական նոտաներով ավարտած: «Հուզանք ու զանգի» պերֆորմանսն ինքնին մանիֆեստ էր: Սահմանն անսահմանն է՝ ընտանիքի դեմ, եկեղեցու դեմ, հայագիտության դեմ՝ ազգային լեզու, գրականություն, պատմություն…

Բնականաբար, ժողովուրդը հեղափոխության դուրս չէր եկել՝ վասն ոչնչի կամ վասն՝ Նիկոլի և նրա շրջանակների բարգավաճման: Մերժել էր հինը, նախկիններին, սակայն այսօր էլ Փաշինյանն է հեղափոխությանը հավատացած և նրա հետ հույսեր կապած շատերի համար դարձել մերժելի:

Սահմանադրական փոփոխությունների հանրաքվեն իրականում, Փաշինյանի համար ոչ թե զուտ ընտրական գործընթաց է լինելու, այլև իր՝ հրապարակների ու փողոցների հերոսին հատուկ կերպարի վերակենդանացմամբ՝ հանրությանը մեկ անգամ ևս զանգվածային տեսարաններով, նախկիններ-ներկաներ, սևեր-սպիտակներ ատելության քարոզով կերակրելու արդյունքում՝ քվե ստանալու ավանս՝ ապագայի համար: Իր և իր իշխանության ապագայի համար: Որը, սակայն, խիստ մշուշոտ է: Շատերն են հասկացել՝ ճառասացը՝ զանգ կախող չի կարող լինել:

Ամեն դեպքում, թրիլլերը՝ «շնաբարո վնգստացող դուրսպրծուկների» մոտիվներով արդեն պատրաստ է:

Մ. Մինասյան

Աղբյուր` Փաստինֆո