Փաստ ինֆո

Տարիներ ու տասնամյակներ շարունակ ընդդիմադիր դաշտում գործունեություն ծավալող ներկայիս վարչապետ Փաշինյանը, վստահաբար հիշում է այն ժամանակները, երբ ընդդիմադիր դիրքերից քարը քարի վրա չէին թողնում, հաճախ առասպելն իրականությանը խառնած, լուն ուղտ դարձրած էին ներկայացնում, երբ խոշորացույցի ներքո էին բոլոր ոլորտները:

Հիմա՝ մարդը հակառակ դաշտում է՝ իշխանություն է դարձել և ուղղակի չի հանդուրժում իր հասցեին որևէ քննադատություն: Իսկ ի՞նչ է, Փաշինյանը չգիտե՞ր, որ իշխանության սխալները, լինեն մեծ, թե՝ փոքրիկ, մատնացույց անե՛լն է հենց ընդդիմության գործը: Թե՞ կարծում է, ինքն անքննադատելի է: Այս ի՞նչ տոտալ անհանդուրժողականություն է: Մինչդեռ, թվում է՝ նա առաջին հերթին պիտի իրեն քծնողներին ու շողոքորթներին վաներ և շնորհակալ լիներ հենց այն լրատվամիջոցներից, որոնք քննադատական հայացք ունեն և այդպիսով մատնացույց են անում առկա թերությունները: Բայց չէ, պարզվում է՝ իր հասցեին արված գովաբանական ճառերը, ճռճռան խոսքերը, ֆետիշացման դրվագները նրա քիմքին լավ էլ հաճելի են:

Ի վերջո, արդյո՞ք Փաշինյանն այնպես է կառավարում երկիրը, որ ոչ մի քննադատելի բան չկա՞,ինչու՞ է ամեն անգամ թուր ու թվանքն առած հարձակում գործում լրատվամիջոցների վրա: Ի՞նչ է, նորմա՞լ է, երբ արդյունավետ կառավարման տարբերակներ ընտրելու փոխարեն, մարզերում և գյուղերում բուժհաստատություններ են փակում, ընդ որում, նաև՝ սահմանամերձ…Եվ կամ նորմա՞լ է, որ կոռուպցիան դրոշակ դարձրած ընդդիմության լիդերն իշխանության ղեկը ստանձնելով աչք է փակում առանց մրցույթների, մեկ աղբյուրից գնման եղանակով իրականացվող գործընթացների վրա: Ի վերջո, իր շրջանակի աստղաբաշխական պարգևատրումները համատեղե՞լի են ներհայաստանյան ամենատարբեր շերտերի կենսակերպին /բացառությամբ՝ 4-5 տոկոս կազմող փողատերերը/:

Անկեղծ լինենք՝ կա՞ այսօր մի բնագավառ, որն առաջընթաց է արձանագրել Փաշինյանի պաշտոնավարման ընթացքում: Բնականաբար, ո՛չ անհասկանալի թվերով, այլ՝ իրականում: Վարդագույն ակնոցներով նայելու պարագայում անգամ, չես կարող չարձանագրել, որ թավշյա /իմա՝ գունավոր/ հեղափոխության արշալույսից մինչ օրս նրա վարկանիշը զգալի անկում է ապրել: Ինչու՞՝ ինքն իրեն հարց տվե՞լ է, թե՞ արքայական կարմիր գորգի վրա քայլողն այլևս նման հարցեր չի դնում իր առջև:

Չէ՞ որ նույն ինքն էր ԱԺ ամբիոնից սրտաճմլիկ ելույթներ ունենում դատավորների, երկրի նախագահի կամ վարչապետի, նախարարների /հետաքրքիր է, որ նա այն ժամանակ պատգամավորներին չէր անդրադառնում, երևի, ինքը պատգամավոր էր՝ դրա՞ համար/ աշխատավարձերի կամ դրանց մի փոքր բարձրացման և թոշակների և նվազագույն աշխատավարձերի տարբերության մասին: Հիմա իր իսկ ձեռամբ այդ տարբերությունը բազմակի անգամ ավելացել է հօգուտ իշխանավորների, բայց Փաշինյանը դրանից բնավ վատ չի զգում: Հանգիստ քնում է: Իսկ միգուցե հաթաթաներ տալուց և հանրությանն իր այլընտրանք որպես Քոչարյանով ու Սերժ Սարգսյանով վախեցնելու փոխարեն փորձի քննադատական հայացքով գնահատել իր իսկ գործունեությու՞նը:

Ի դեպ, քաղաքական դաշտում մեր շուրջը կան այսօր կարող, համակարգային մտածողությամբ ուժեր, պրոֆեսիոնալ և ինտելեկտուալ մարդիկ: Ժամանակից առաջ չընկնենք, բայց հետ էլ չընկնենք:

Այսօր Փաշինյանը իշխանական դիրքերից պետական ինստիտուտները ջարդել-փշրելու կուրս է վերցրել: Ասում է, չէ՝ պետական կառավարման համակարգը ջարդել է պետք, այն իրեն խանգարում է: Փառք Աստծո, որ պետական կառույցներում պրոֆեսիոնալ չինովնիկներ ունենք, որոնց նվիրումի շնորհիվ ինստիտուտները դեռ գործում են: Բայց տպավորությունն այնպիսին է, թե ամենուր անկառավարելի, սահմանային վիճակ է:

Ցավոք, պետության, պետականության, մեր անվտանգության դեմ գործողները իշխանական դաշտում են հենց, Սորոսը՝ վկա…

Իշխանությունը և պետությունը նույնական չեն:

Հեղինակ՝ Ա.Ե.

Աղբյուր` Փաստինֆո