Փաստ ինֆո

«Դատախազության մեկնաբանությունից ստացվում է, որ , եթե այս քրեական գործը հարուցվեր 2018 թվականի ապրիլի 1-ին , այդ ժամանակ ՍԴ-ի համաձայնությունը պետք է ստանային, բայց , քանի որ մեկ տարի հետո է հարուցվել, դրա համար պետք չէ։ Սա իրավական մեկնաբանություն չէ»,-«Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում նման կարծիք հայտնեց սահմանադրագետ Արամ Վարդեւանյանը՝ անդրադառնալով ՍԴ դատավոր Հրայր Թովմասյանի անձեռնմխելիության խնդրին։

Արամ Վարդեւանյանի խոսքով, 2 հիմք է ներկայացվում, նախ, որ քրեական հետապնդումն իրականացվում է այս պահին գործող օրենսդրական կարգավորումների լույսի ներքո, եւ, որ այս պահին գործող կարգավորումներով ՍԴ դատավորները օժտված են բացառապես գործառութային անձեռնմխելիությամբ, այլ ոչ բացարձակ անձեռնմխելիությամբ, որը 2005 թվականի Սահմանադրությամբ էր նախատեսվում։ Սահմանադրագետը շեշտում է՝ Հրայր Թովմասյանը ընտրվել է 2005 թվականի խմբագրության Սահմանադրության նորմերի ուժով եւ դրանով է պայմանավորված նաեւ այն, որ նա մինչեւ 65 տարեկանն է պաշտոնավարելու, այլ կերպ ասած՝ նա 2005 թվականի Սահմանադրությամբ նախատեսված երաշխիքների շրջանակներում է պաշտոնը ստանձնել ։

«Մեկնաբանությունը, որը տվյալ դեպքում կլիներ հարիր Սահմանադրության 213-րդ հոդվածն է, որը անցումային դրույթն է 2005 թվականի Սահմանադրությունից դեպի 2015 թվականի Սահմանադրություն, որը ուղղակիորեն երաշխավորում է երաշխիքների փոխանցումը։ Այն միայն չի կարող վերաբերվել տեխնիկական առումով պաշտոնավարման ժամկետին, այն վերաբերում է կարգավիճակին եւ նույն պաշտոնավարման ժամկետը չի կարող մի մասով առանձնացվել , որ մինչեւ 65 տարեկանն է պաշտոնավարում, բայց անձեռնմխելիությունը միայն գործառութային է »,-բացատրեց Վարդեւանյանը՝ հավելելով, որ դատախազության մեկնաբանությունից
ստացվում է, որ մեկնաբանում են կոնկրետ իրավիճակից ելնելով՝ ինչպես հարմար է լինում։

Դատախազությունը, հիշեցնենք, ՍԴ նախագահի անձեռնմխելիության խնդրի վերաբերյալ նշել է.«ՀՀ Սահմանադրության 164-րդ հոդվածի 3-րդ մասի համաձայն՝ իր լիազորությունների իրականացման կապակցությամբ Սահմանադրական դատարանի դատավորի նկատմամբ քրեական հետապնդում կարող է հարուցվել միայն Սահմանադրական դատարանի համաձայնությամբ: Այսինքն, 2015 թվականի փոփոխություններով ՀՀ Սահմանադրությունը, ի տարբերություն 2005 թվականի փոփոխություններով Սահմանադրության, Սահմանադրական դատարանի դատավորի համար սահմանում է բացառապես գործառութային անձեռնմխելիություն»:

Հիշեցնենք, այսօր ՍԴ նախագահ Հրայր Թովմասյանը ներգրավվել է որպես մեղադրյալ։ Հրայր Թովմասյանին մեղադրանք է առաջադրվել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 308-րդ հոդվածի 2-րդ մասի հատկանիշներով՝ պաշտոնեական լիազորությունները չարաշահելու համար։

Արամ Վարդեւանյանը «Փաստինֆո»-ի խնդրանքով անդրադարձավ նաեւ արդարադատության նախարար Ռուստամ Բադասյանի հայտարարությանը, թե «ՍԴ դատավորների վաղաժամ կենսաթոշակի անցնելու մասին» օրենքի հետ կապված, ՍԴ նախագահ Հրայր Թովմասյանը, ՍԴ դատավորների վրա ճնշում է գործադրում։

«Ինչպե՞ս կարող է օրենքի նախագծի հեղինակը, որն այնուհետեւ դարձավ օրենք, դրա կիրառման հարցը տեղափոխել մեկ այլ սուբյեկտի՝ ՍԴ դատարանի նախագահի վրա, որն առնչություն չունի այդ օրենքի հետ։ Չէ՞ որ սա գործադիրի մշակած օրենքն է, որն օրենսդիրն ընդունել է»,-նկատեց սահմանադրագետը։

Արամ Վարդեւանյանի խոսքով, այս պարագայում նույնիսկ ՍԴ-ում շնչել-արտաշնչելը կարող է դիտարկվել որպես ճնշում։ Ըստ սահմանադրագետի, այդ օրենքի նպատակն է ՝ առանց կամավորության լրիվ պահպանման ՝ ժամկետային սահմանափակմամբ դատավորներին ասել, որ գնան վաղ կենսաթոշակի։ «Հիմա, փաստացի, այդ ժամկետը մինչեւ հունվարի 31-ը ակնհայտ հոսում է , այդ պարագայում ո՞նց կարող է ՍԴ նախագահը լինի ճնշող»։

Արամ Վարդեւանյանը մի հանգամանք էլ կարեւորեց։ Նրա խոսքով, անգամ պաշտոնաթող դատավոր Ուզունյանի պարագայում ԲԴԽ դիմում ներկայացվեց դատավորի անձեռնմխելիությունը հաղթահարելու համար, մինչդեռ գործող ՍԴ դատավար Հրայր Թովմասյանի դեպքում դա չի արվում։

«Դատախազության հայտարարության մեջ նշվում է, որ քրեադատավարական գործող օրենքի շրջանակներում են իրենք փորձում մեկնաբանել իրավիճակը։ Հարց է առաջանում՝ գործող Քրեադատավարական ո՞ր օրենքի հիման վրա է գործում պաշտոնաթող դատավորին անձեռնմխելիությունից զրկելու մեխանիզմը։ Չկա նման բան»,-շեշտեց Արամ Վարդեւանյանը՝ հավելելով, որ գործ ունենք երկակի ստանդարտների հետ»։

Ըստ սահմանադրագետի, հասարակության մոտ կարող է տպավորություն ձեւավորվել, որ ցանկացած ոք, ինչպես ուզի՝ կարող է մեկնաբանել իրավական նորմերը, մինչդեռ իրականությունն այն է, որ ցանկացած մեկնաբանման հիմքում պետք է լինի իրավունքի ավելի բարենպաստ պայման ապահովելը։

Աղբյուր` Փաստինֆո