Փաստ ինֆո

Տարիներ առաջ Լևոն Տեր Պետրոսյանի պաշտոնավարման շրջանում արդեն մի փորձ արվել է Դաշնակցությունը մասնատելու և պառակտելու: Դա մի շրջան էր, երբ ՀՀՇ-ն Գրողների միությունն էր նաև մասնատում, այսինքն, բոլոր այն կառույցներն ու միավորները, ուր ինտելեկտուալ միտք կար և ազգային գաղափարախոսություն, փորձ էր արվում ջլատելու: Բաժանիր, որ տիրես մտայնությամբ:

Հիմա, այս համատեքստում նոր փուլ է սկսվել: Ինչու՞ ոչ, սկսվել է նաև հայագիտական առարկաների հանդեպ վերաբերմունքով: ՈՒ բնավ էլ սա բնագիտական և հայագիտական բլոկի վեճ ու կռիվ չէ, ավելին, սա ներբուհական խնդիր լինել չի կարող, ինչպես փորձ են անում կրթական գերատեսչության պատասխանատուները ձևակերպել, հետն էլ՝ հայագիտական բլոկի դասախոսներին հաթաթա տալ, թե՝ դուք արդեն գիտեք, որ ձեր գործընկեր ֆիզիկ-քիմիկները ձեր դեմ են լինելու, որ դուք պարտվելու եք և այլն:

Իրականում, սա ազգային պետությունների և գլոբալիստների պայքարն է և բնականաբար, այս համատեքստում առաջին ձայն բարձրացնողներից մեկը ՀՅԴ-ն պիտի լիներ՝ որպես ազգային-ավանդական կուսակցություն:

Ի դեպ, բուհերին վերագրելով տվյալ խնդրի լուծումը, իշխանություններն այս կարևոր հարցն ուղղակի մասնատում և տեղայնացնում են: Իսկ ընթացքում հասցնում են իրականացնել կազմաքանդիչ գործունեություն:

Այսօր լսելով Ազգային ժողովի պաշտպանության հանձնաժողովի նախագահի՝ երկրի ղեկավարին երկրորդելով՝ իշխանության դեմ պայքարող ընդդիմադիր կուսակցության ներկայացուցիչներին ասֆալտին փռելու, պատերին ծեփելու հռետորիկան, հիշեցի, որ ԱԺ համապատասխան հանձնաժողովն իրեն նման գործառույթ անցյալ 20 տարիներին չէր վերապահել: Ի դեպ, ՀՀՇ իշխանության շրջանում էլ, երբ համապատասխան հանձնաժողովի նախագահներ էին Գևորգ Բաղդասարյանը կամ Սամվել Գևորգյանը, այդպիսի լեքսիկոն և տոն չէր եղել:

Հիմա, գլխավորը՝ ի՞նչ հարց են լուծում հայագիտական առարկաները բուհերի ոչ մասնագիտական ֆակուլտետներում ոչ պարտադիր դարձնելու ջատագովները: Այս հարցը մնում է առկախ: Սրան հստակ պատասխան չի տրվում: Եվ արդյո՞ք ԿԳՄՍ նախարարն է այն պաշտոնյան, ով այս խնդրի լուծման գլխավոր պատասխանատուն է: Բնականաբար՝ ոչ: Այս հարցի պատասխանատուն երկրի ղեկավարն է, քանզի հարցն անմիջականորեն առնչվում է պետության և պետականության հետ և պետությունն է, որ հայագիտությունը պիտի կարևորի, պիտի մտածի, որ այդ առարկաները ազգային ինքնության և ինքնագիտակցության, ուստիև՝ պետության և պետականության հիմքերի ամրապնդման խնդիր են լուծում, եթե չեն լուծում, պիտի այնպես արվի, որ լուծեն և շատ կարևոր ու անհրաժեշտ են բուհում հենց ֆիզիկ-քիմիկ-մաթեմատիկների, բնագիտական, ֆունդամենտալ մասնագիտությունների ուսանողների համար:

Լեզուն, ազգային պատմությունն ու գրականությունը ինքնին պետության և պետականության ատրիբուտներ են, այսինքն՝ պետություն են: Եվ չի կարող, Հայաստան-պետությունը դեմ լինել Հայաստանին: Հակառակը՝ դավադրություն է:

Ա. Եսայան

Աղբյուր` Փաստինֆո