Փաստ ինֆո

Այն, որ ինքզինքը թավշյա որակող իշխանությունն օրօրի կոշտանում և մահակի է վերածվում, մեր աչքի առաջ, կյանքի տարբեր դրսևորումներով է փաստվում: Երկակի ստանդարտների մեր ժամանակը, սակայն, սևերով ու սպիտակներով, ներկա ու նախկին իշխանությունների հակադրություն ձևավորելով ու դրա վրա քաղաքականություն կառուցելով չի սահմանափակվում, ամեն Աստծո օր իշխանությունն ավելի է նեղացնում այն շրջանակը, որի անունն անցյալ տարի ապրիլին ողջ ժողովուրդ էր:

Ժամանակին ՀՀՇ-ն Հայոց Համազգային Շարժումից նեղացավ, պուճուրացավ և վերածվեց ՀՀՇ-ականների խմբակի և իշխանության ղեկին գտնվողները երկիրը ղեկավարում էին բացառապես ի մտի ունենալով իրենց նեղ շրջանակի շահերը: Հիմա նույն վիճակն է ստեղծվել:

Տեսեք, մի կողմից ներկա իշխանությունը մահակով է փորձում ցրել մայրենիի, հայագիտական առարկաների ճակատագրով մտահոգ երիտասարդ սերնդի, իրենց և երկրի ճակատագրով մտահոգ ուսանողության բովանդակային պայքարը, մինչդեռ ինքն իշխանության է եկել փողոց փակելով, փողոցային պայքարի արդյունքում: Եթե՝ վերջինս մարտի մեկի զոհերի հարազատների հանդեպ առանձնակի վերաբերմունք դրսևորելով, հատուկ, կամ՝ ըստ արժանվույն վերաբերմունքի չի արժանացնում հայրենիքի սահմանները պաշտպանելիս զոհվածների ծնողներին, եթե նվազագույն աշխատավարձի կամ կենսաթոշակի բարձրացման հանդեպ նույնքան նախանձախնդրություն չի ցուցաբերում, որքան՝ ՔՊ-ական պաշտոնյաների բազմապատիկ աշխատավարձի բարձրացման ու պարգևավճարների սահմանման հարցում, իսկ կոռուպցիայի դեմ լոզունգային պայքարի դրսևորումներից այն կողմ չի գնում, ապա տվյալ իշխանությունը որքանո՞վ իրավունք ունի իրեն ժողովրդավարական համարելու:

Ընդ որում, հետաքրքիրն այն է, որ հանրության տարբեր շերտերի դժգոհությանը զուգահեռ իշխանությունն իր մահակի ուժը փորձում է կիրառել քաղաքական նաև կուսակցությունների հանդեպ, այս համատեքստում հատկապես վերջին շրջանում թիրախավորելով ՀՅԴ-ին և ԲՀԿ-ին:

Դաշնակցության դեմ պայքարը գնալով ավելի սուր բնույթ է ստանում, մանավանդ, ԿԳՄՍ նախարարի հրաժարականի պահանջից անդին այլ, ավելի հիմնարար պահանջի գոյությունը օդում կախված է, իսկ ԲՀԿ-ի դեմ իշխանության պայքարը, եթե այսօր քաղաքային իշխանության, Գագիկ Ծառուկյան-Հայկ Մարության տիրույթում է, դա չի նշանակում, թե այդ տիրույթում է թաքնված շան գլուխը: Ի վերջո, Հայաստանում քաղաքական այս կամ այն ուժի դեմ ճնշումը առաջին անգամ չէ, որ արտահայտվում է տվյալ քաղաքական ուժի հանդեպ տնտեսական, բիզնես դաշտում ճնշումներ իրականացնելով:

Այն, որ Գագիկ Ծառուկյանին պատկանող Կեմպինսկի ցանցի հյուրանոցային համալիրի շինաշխատանքները փակուղի են մտել, ակնհայտ է: Այն, որ Երևանի քաղաքապետարանն այս համատեքստում դիտորդի կարգավիճակ ունի և առանձնապես մտահոգ չէ հարցի լուծմամբ, դա էլ է զգացվում: Իսկ ԱՄԷ մեծահարուստների առաջարկ-ներդրումային ծրագրերի հանդեպ քաղաքային իշխանության տարօրինակ պահվածքն ուղղակի գալիս է հաստատելու, որ դա ԲՀԿ-ի և Ծառուկյանի հանդեպ ներկա իշխանության վերաբերմունքի պարզ դրսևորումն է: Քաղաքային իշխանության քաղաքական աստառը: Ինչի ապացույցը Ծառուկյանի՝ Աբովյանում կատարվող հսկայածավալ բնակարանաշինական ծրագրերի դադարեցումն է նաև: Իսկ այդ բնակարանների շահառուները, բնականաբար, Հայաստանի քաղաքացիներն են:

Այս և այսօրինակ ենթատեքստեր ներկա իշխանությունը դեռ շարունակելու է խաղարկել:

Հոգևոր հոր հեղինակային՝ «Պայքար, պայքար մինչև վերջ»-ը հո ադրբեջանցիների դեմ ազատագրական պայքարի՞ն չէր վերաբերվում:

Հեղինակ՝ Մարինե Մինասյան

Աղբյուր` Փաստինֆո