Փաստ ինֆո

1921 թվականի հունվարին նշանակվելով է Հայկական ԽՍՀ Ժողկոմխորհի առաջին նախագահ, որն ըստ էության, նույնն է, թե՝ այսօրվա վարչապետի պաշտոնը, Ալեքսանդր Մյասնիկյանը միանգամից լծվեց պետականաշինության, պատերազմներից բզկտված երկրի տնտեսությունը վերականգնելու ու կայացնելու գործին:

Իշխանափոխությունն այն ժամանակ այսպես կոչված՝ թավշյա ու առանց զենքի չէր եղել, քաղաքացիական պատերազմ էր, որի դասական օրինակը ՝ Ֆրունզե Դովլաթյանի անզուգական «Սարոյան եղբայրներ» ֆիլմն է տալիս, երբ հայը հայի դեմ էր կռվում, եղբայրը՝ եղբոր, հարազատը՝ հարազատի, հարևանը՝ հարևանի: Բայց Առաջին Հանրապետության լուսավոր դեմքերը զենքն այն ժամանակ վար դրեցին՝ ի շահ Հայաստանի, թող որ խորհրդային, սակայն, նրանք գործեցին հանուն:

Խորհրդային Հայաստանի առաջին ղեկավարը բարեբախտություն որպես՝ Ալեքսանդր Մյասնիկյանն էր, որը լինելով բացառիկ կամային կերպար, միաժամանակ բոլոր կարող ուժերին ի շահ Հայաստանի ու հայության համախմբողը եղավ: Գաղափարը մեկն էր՝ ՀԱՆՈՒՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ:

Հենց նրա հրավերով էր, որ արձագանքեցին, հավաքվեցին ու մեկտեղվեցին Հայաստանում մեր մտավորականության սերուցքը կազմող երևելիները՝ Ալեքսանդր Թամանյանն ու Մարտիրոս Սարյանը, Հրաչյա Աճառյանն ու Հակոբ Կոջոյանը, բազմաթիվ ուրիշներ:

Ասենք, Խորհրդային Հայաստանի ղեկավար Ալեքսանդր Մյասնիկյանը չմտածեց վայրկյան իսկ, որ դեռևս 1919 թվականին, Հայաստանի Առաջին Հանրապետության կառավարության կողմից էր Ալեքսանդր Թամանյանը Հայաստան հրավիրել՝ նշանակելով Հանրապետության գլխավոր ճարտարապետ և ուրեմն, նա սպիտակ էր, իսկ իրենք՝ կարմիր:

1923 թ. Հայաստանի խորհրդային կառավարությունը, անձամբ՝ Ա. Մյասնիկյանը Թամանյանին հրավիրում է Հայաստան / 1921 թ. նա տեղափոխվել էր Թավրիզ /՝ գլխավորելու քաղաքաշինության, ճարտարապետության և շինարարության բնագավառը, շարունակելու Երևանի գլխավոր հատակագծի մշակման աշխատանքները:

Ընդ որում, շեշտեմ, որ Թամանյանի առաջարկած մոտեցումներն անվերապահորեն ընդունում էր Խորհրդային Հայաստանի կառավարությունը:

Բնականաբար, այնպես չէր, որ պիտակավորողներ չկային, սակայն մեր ղեկավար այրերը՝ Մյասնիկյանը, Խանջյանը, Երզնկյանը անձամբ էին սաստում պիտակավորողներին: Երկիր էին կառուցում և այս համատեքստում Հայաստանն իր տաղանդավոր զավակներին օտար ափերից տուն էր կանչում՝ համատեղ ուժերով կառուցելու:

Իսկ ի՞նչ է անում ներկայիս վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը: Նա ի սկզբանե սևերի ու սպիտակների, հեղափոխականների ու հակահեղափոխականների, մերոնց ու նրանց, նախկինների և ներկաների է բաժանել ազգը՝ միտումնավոր կերպով ուղղորդելով հանրությանը, անձամբ որակումներ կպցնելով և պիտակավորելով մարդկանց, ովքեր տասնամյակներ ու տարիներ ի նպաստ երկրի ու պետության գործունեություն են իրականացրել իրենց ոլորտներում:

Ո՞րն է այս ամենի, նրա վարած այս ապաշնորհ և անհեռատես, բաժանարար գծերը գնալով խորացնելու քաղաքականության նպատակը: Ի վերջո, այն, ինչ այսօր կատարվում է Հայաստանում և նրա շուրջ, ԸՆԴԴԵՄ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ Է և այն մթնոլորտը, որ տիրում է մեր իրականության մեջ, շատ հստակ ազդակներ է տալիս դրսի ուժերին: Խոտոր ու պառակտված է հանրությունը, երկրում քաոտիկ վիճակ է, իշխանությունն ականջալուր չի լինում ընդդիմության արդարացի անհանգստություններին ու մտահոգություններին, ավելին, իշխանությունը, վայելքների մեջ է…Այսինքն, ճիշտ ժամանակն է դրսից հարվածելու:

Բայց զարմանալի անհոգություն է տիրում իշխանական վերին էշելոններում. անհաղորդ, անհոգ, ազգը միավորելու ցանկություն ու պատրաստակամություն չդրսևորելու Փաշինյանի այս կերպը գուցե նրա ինքնապաշտպանական ռեակցիա՞ն է : Չէ՞ որ ավելի քան՝ հստակ է, որ,,Վերնատուն ակումբը,,՝ իր բոլոր անդամներով ազգային շահից ելնելով իշխանություն-ընդդիմություն, նախկիններ-ներկաներ համաձայնությանը կողմ էր լինելու՝երկրի համար կարևոր՝ անվտանգային խնդիրների, Արցախի խնդրի շուրջ միասնական ճակատ ձևավորելուն… Սակայն, իշխանությունը նման խնդիր չի դնում և չունի նման օրակարգ: Օրակարգում միայն բաժանարար գծերը խորացնելն է, ատելություն սերմանելը, հասարակության պառակտումը: Տպավորությունն այնպիսին է, որ այս ամենը արվում է միտումնավոր:

Իսկ եթե այսպես է, ուրեմն մենք գործ ունենք երկիրը կործանման տանող ուժի հետ և Հայաստանում ու Արցախում առկա և նոր ստեղծվող ազգային ուժերը պիտի համախմբվեն և համախմբեն հանրությանը՝ ի շահ պետության և պետականության:

Հեղինակ՝ Անահիտ Եսայան

Աղբյուր` Փաստինֆո