Փաստ ինֆո

18-ամյա Կենտո Սուզուկիին շատերը ճանաչեցին սոցիալական ցանցերում իր կատարած գրառումից հետո միայն։ Ճապոնիայից ժամանած երիտասարդը  ֆեյսբուքյան գրառման միջոցով փորձում էր գտնել իրեն հյուրընկալող ընտանիք։ Որոշել էր Դիլիջանի UWC միջազգային դպրոցն ավարտելուց հետո ևս մեկ տարի ապրել Հայաստանում։ Ապագա ֆիզիկոս-երաժշտի  նպատակն է բարելավել հայերեն լեզվի իմացությունը և շարունակել դուդուկի դասընթացները։ Փորձեցինք հասկանալ` ինչպես է Կենտո Սուզուկիի մոտ առաջացել Հայաստանի նկատմամբ հետաքրքրությունը, ինչու  է որոշել սովորել դուդուկ նվագել և թե ինչպես են մարդիկ արձագանքել իր գրառմանը։

Հայաստանի մասին ոչինչ չգիտեի։ Նույնիսկ անունն էր ինձ համար տարօրինակ

Երբ ավագ դպրոցում էի սովորում, լսեցի UWC-ի մասին և հասկացա` ցանկանում եմ այնտեղ սովորել։ Պետք է ընտրեի Գերմանիայի, Չինաստանի և Հայաստանի միջև։ Անկեղծ ասած Հայաստանի մասին ոչինչ չգիտեի։ Նույնիսկ երկրի անունն էր ինձ համար տարօրինակ, դրա համար էլ ընտրեցի այն, որպեսզի բացահայտեմ։

Հայերեն սկսեցի սովորել Ճապոնիա-Հայաստան թռիչքի ընթացքում

Անցած տարի, երբ Ճապոնիայից գալիս էի Հայաստան, թռիչքը շատ երկար էր։ Ճապոնիայից թռչելու էի Իրկուտսկ, այնտեղից Մոսկվա և վերջապես Երևան։ Ռուսաստանում արդեն պատրաստվում էի ինքնաթիռ նստել, երբ աշխատակիցներն արգելեցին։ Պարզվեց` ռուսական վիզա չունեմ։ Այդպես ինքնաթիռ չնստեցի և այնտեղ մնացի 2-3 օր, որի ընթացքում էլ սկսեցի հայերեն սովորել։ Այսպիսով հայերեն սովորել սկսեցի թռիչքի ժամանակ։ Ճիշտ է հայերենի ուսուցիչ չունեի, բայց UWC-ի  հայ ուսանողներն ինձ միշտ հայերեն բառեր էին սովորեցնում։ Երբ խոսում էին, իսկական հայերենի հնչողությունը երբեմն վախեցնում էր ինձ ։‌Հետաքրքիր լեզու է։ Միայն նախադասություններն են երկար, երբեմն մի ամբողջ պարբերություն են կազմում։

Այստեղ յուրաքանչյուր եղանակն ունի իր գույները, ներդաշնակությունը

Հայաստանում ինձ ամենաշատը տպավորել է բնությունը։ Այստեղ յուրաքանչյուր եղանակ ունի իր գույները։  Հատկապես գեղեցիկ է գարունը, երբ ամեն ինչ կանաչ է։

Դուդուկը պարզ գործիք է, բայց միաժամանակ իր մեջ պարունակում է բազմաթիվ հնարավորություններ

UWC-ում մեկ տարի սովորելուց հետո ընկերներիս, ծնողներիս համար հուշանվերներ էի գնում։ Որոշեցի որևէ բան էլ ինձ համար գնել։ Վերնիսաժում քայլում էի, շուրջբոլորս դուդուկներ էին, ես էլ որոշեցի հենց դուդուկ գնել։ Երբ վերադարձա Դիլիջան, հայ ուսուցիչներիցս մեկը խորհուրդ տվեց դուդուկ նվագելու համար ձեռք բերել ավելի լավ դուդուկ և մասնակցել դասերի։ Դիլիջանում սկսեցի հաճախել երաժշտական դպրոց։ Դասերը հայերեն էին, ուստի հայերենին իմացությունը պետք է բարելավեի։ Իրականում, երբ լսում էին, որ ճապոնացին ցանկանում է դուդուկ նվագել սովորել, մեծ պատրաստակամությամբ էին հանձն առնում ինձ երաժշտական այդ գործիքով նվագել սովորեցնել։

Դուդուկը պարզ , փոքր գործիք է, բայց միաժամանակ իր մեջ պարունակում է բազմաթիվ հնարավորություններ։ Այն միայն փայտ է, բայց ունի հատուկ տեխնիկա և յուրաքանչյուր ոք տարբեր է գործածում այն` ստեղծելով էլ ավելի յուրահատուկ երաժշտություն։ Հիմնականում սովորում եմ հայկական ժողովրդական, պարային երաժշտություններ։ Կարողանում եմ նվագել նաև «Դլե յամանը»։

Ճապոնիայում առաջին անգամ էին տեսնում այս գործիքի մասին. Նրանք հիացած էին

Երբ Ճապոնիայում դուդուկ նվագեցին, առաջին անգամ էին տեսնում այդ գործիքը։ Նրանց շատ հետաքրքրեց այն։ Նրանք ոչինչ չգիտեին դուդուկի մասին, բայց ես ներկայացրեցի այդ գործիքը նրանց։ Իրականում մտածում եմ, որ դուդուկ նվագել սովորեցնելը ժամանակատար է։ Հետագայում գուցե ուսուցողական տեսանյութեր պատրաստեմ։ Ծրագրերը շատ են։

Ուզում եմ հասկանալ` ինչպես են հայերն ապրում

Ցավալի է, որ երկու տարի ապրել եմ Հայաստանում, բայց ոչինչ չգիտեմ մարդկանց մասին։ Պատճառը պարզ է. Միջազգային դպրոցում սովորել, ապրել ու շփվել եմ 70-ից ավել ազգերի ներկայացուցիչների հետ։ Դիլիջանում ծանոթացա բնությանը , սակայն չգիտեմ` ինչպիսին է հայի կենցաղը, ինչ է ուտում, ինչով է զբաղվում։ Որոշեցի ևս մեկ տարի ապրել Հայաստանում այս անգամ արդեն մայրաքաղաքում։ Միաժամանակ կծանոթանան ու կբացահայտեմ ավելին այս երկրի և ժողովրդի հետ կապված, ինչպես նաև կշարունակեմ սովորել դուդուկ նվագել և հայերեն լեզվիս իմացությունը կբարելավեմ։

Հայերը բաց են նաև օտարերկրացիների համար

Երբ գրառում կատարեցին, որպեսզի գտնեմ ինձ հյուրընկալող ընտանիք, սպասվածից մեծ արձագանք ստացավ։ Հարյուրավոր մեկնաբանություններ, նամակներ և ընտանիքներ, որոնք պատրաստ էին հյուրընկալել ինձ։ Ճապոնացիները, իհարկե, նույնպես հյուրասեր են, սիրում են հյուրընկալել, բայց ի տարբերություն հայերի` նրանք կվախենան օտարերկրացիներին հյուրընկալել։ Իսկ հայերը բաց են անգամ օտարերկրացիների համար։

Աղբյուր` Փաստինֆո