Փաստ ինֆո

Եվ այսպես, ՏԻՄ ընտրությունների մոնիտորինգին զուգահեռ և թերևս, դրանից առավել,  «Թրանսփարանսի Ինթերնեշնլ» կազմակերպության նպատակն Արցախում,  քաղաքացիական հասարակության կարողությունների զարգացումն է,  քանզի ըստ տվյալ կազմակերպութան ղեկավար Սոնա Այվազյանի՝ այնտեղ քաղհասարակությունը չի զարգացել և չի կայացել:

Այսինքն, այս առումով, ԹԻ-ն, պարզվում է նպատակային անելիք ունի Արցախում:

Անկեղծ ասած, այսօր, ավելի քան երբևէ այդ կազմակերպությունը, որպես հասարակական սեկտորի կարկառուններից մեկը, լուրջ դեր ունի կատարելու հետհեղափոխական Հայաստանում, քանի որ բազմիցս արդեն բարձրաձայնվել է՝ քաղհասարակությունը  ներկայացնող կազմակերպական կառույցները ընդհատակում են կարծես գործում, ընդ որում,  ներկա իշխանությունների հետ համաձայնեցված:

Մեծ հաշվով, Հայաստանում այսօր հասարակական կազմակերպություններից մեկ-երկուսն է, որ ցայտուն, աղաղակող երևույթների վերաբերյալ իրենց ձայնը բարձրացնում են և այդ մեկ-երկուսի ցանկում Թրանսփարանսին, ըստ էության, չկա: Եթե լիներ,   անպայման երկրի վարչապետի ձեռքը կբռներ ու կասեր՝ ինչու՞ մենք, ճիշտը մրցութային կարգով ընտրություն կատարելն է՝  մոնիտորինգի համար Արցախ գործուղելու համար: Եվ կամ՝ չէր լռի, երբ ասենք երկրի ղեկավարի կինը հայտարարեր, թե՝  «Գումարի ծագումն անձնապես ինձ համար կապ չունի, որովհետև մտածում եմ՝ կապ չունի՝ ինչ ձևով է հասել նրա ձեռքը, ով մեզ է փոխանցում, մենք միևնույն է, ծառայեցնելու ենք այն ամենաբարի, ամենաճիշտ, ամենաօգտակար նպատակներին։ Այդ գումարը, եթե որևէ ձևով հասել է ինչ-որ մեկին, եթե մնա իր մոտ, ավելի օգտակար չի լինի, քան եթե գա, հասնի մեզ»։

Նույն կերպ չէր լռի հաստատ, երբ առանց մրցույթների հայտարարման և առանց համապատասխան ընթացակարգերի, և կամ՝ մրցույթից 5 րոպե առաջ ստեղծված ինչ-որ ԽԾԲ ընկերությունների վստահվեր այս կամ այն համապետական  տոնի առթիվ իրականացվող միջոցառումները: Որոնց տոնականությունն, ի դեպ ապահովվելու էր պետական հաստատությունների՝ երաժշտական, սպորտային օջախների շնորհիվ, անվճար հիմունքներով:

Կամ, ասենք, մայրաքաղաքի աղբահանության խնդիրն արդյո՞ք այսպես անուշադրության կմատներ Թրանսփարանսին, այն դեպքում, երբ Մաշտոցի պուրակի և քաղաքային տրանսպորտի որակի և սակագնի բարձրացման դեմ ակցիաների առաջամարտիկներից էր,  էլ չենք խոսում հուշարձան շենքերի քանդումների ու փլուզումների մասին հետհեղափոխական Հայաստանում, որոնց վերաբերյալ ԹԻ հակակոռուպցիոնի ծպտունը չլսվեց: Արամի 23-ի քանդված պատը՝ վկա և գետնին հավասարեցված՝ Խորենացի 13-ը վկա… Մինչդեռ՝  մինչև թավիշը՝ տարիներ ի վեր   հուշարձան շենքերի ոտնձգությունների դեմ առաջամարկիկ կազմակերպություններից  էր կարծես…

Խոսե՞նք Երևանի համար թիվ մեկ խնդրի վերածված աղբահանության մասին: Բայց այդ կարևոր թեման նույնպես՝ Սանիտեքով, Կամազներով ու Մազերով ԹԻ- սառն անտարբերության ներքո է անցնում:  ՈՒ՞ր են քաղհասարակության այն պատասխանատու ներկայացուցիչները, որոնց աղմուկը լսելի էր ամեն այրվող ծառի ու թփի համար: Հիմա այգիներ են այրվում, բայց նրանք համր են ձկան նման: Օրերս Աբովյան 22-ի բակում բնակիչները թաղապետին հրավիրել և  ահազանգում էին, դարձյալ լրագրողներից բացի նրանց կողքին չկար մի աջակից կազմակերպություն: Օրինակները շատ են, քչերը նշեցինք…

ՈՒ հիմա՝ պարզվում է՝ ԹԻ-ն Արցախում անելիք ունի, պիտի քաղհասարակությունը կայացնի: Այսինքն, Հայաստանի նման , այնպես կայացնի, որ մերվի-ձուլվի պետական համակարգի հետ ու անէանա: Այնպես որ, դժվար է՝ ասել, թե ինչ սովորեցնելու են գնում այս հ/կ-ները:

Իրականում, և՛ ԹԻ-ն, և՛ այլ հ/կ-ներ Արցախից սովորելու լիքը բան ունեն: Մասնավորաբար, երկիրն ու քաղաքը մաքուր պահելու, հայրենի հողի համար մինչև վերջ կռիվ տալու, տասնամյակներ շարունակ պատերազմական իրավիճակում ապրելու և արարելու մասին: Երկրի քաղաքացի լինելու մասին:

Հեղինակ` Անահիտ Եսայան