Փաստ ինֆո

Այն, որ դատական իշխանության տոտալ քաղաքականացման գործընթաց է սկսել օրվա իշխանությունը, այլևս կասկած չի հարուցում: Դրա վկան և ականատեսը եղանք Ազգային Ժողովում՝ ոլորտում բարձր պրոֆեսիոնալի համարում ունեցող թեկնածուի՝ Աննա Մարգարյանի՝ որպես ԲԴԽ անդամի ընտրության ժամանակ, երբ նրա թեկնածությունն առաջադրած «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցությունը, որը խորհրդարանում իշխող մեծամասնություն է կազմում, ըստ էության, չկամեցավ ապահովել անհրաժեշտ ձայները նրա ընտրության համար:

Աննա Մարգարյանի մերժողական վերաբերմունքը վեթթինգի վերաբերյալ, ըստ էության, կանխորոշիչ նշանակություն ունեցավ ընտրության ժամանակ: «Իմ կողմից կլինի խնդրանք՝ ընդհանրապես հրաժարվել վեթթինգ բառից, որովհետև այն ոչ միշտ է դրական պոտենցիալ պարունակում: Այստեղ խնդիրը զուտ վեթթինգի հարցը չէ, մենք ունենք մի խնդիր՝ ապահովել բարեվարքություն դատական համակարգում, ապահովել արդար, անաչառ, մարդու իրավունքները հարգող և սեփական համոզմունքների ու իրավունքի վրա հիմնվող դատավոր: Դրանք պիտի լինեն այն չափանիշները, որոնց վրա հիմնվելու ենք, հետևաբար ասել, որ իրականացնելու ենք վեթթինգ կլասիկ իմաստով, ես դրանից ձեռնպահ կմնայի։ Պետք է դատավորների մասնագիտական գործունեությանը վերաբերող հստակ պահանջներ ներկայացվեն ու միայն դրանից հետո հնարավոր կլինի խոսել դատական համակարգում բարեվարքությունն ապահովելու ճանապարհների մասին»,- ասել էր նա պատասխանելով ՔՊ-ական պատգամավորի հարցին:

Այս երևույթը, բնականաբար տխուր եզրակացությունների առիթ է տալիս, միանգամից իրավիճակը սկսում ես համեմատել նախորդ շրջանների հետ, ՀՀՇ ժամանակների, երբ իշխող ուժը առաջնորդվում էր «պոլի փետ լինի, իմը լինի կարգախոսով»: Նաև՝ մեծամասնության կողմից մերժված ՀՀԿ տիրապետման համատարած ՀՀԿացման շրջանի հետ, երբ անդամատոմսը որոշիչ դեր ուներ:

Ընդհանրապես, Աննա Մարգարյանի՝ չընտրվելու փաստը առանցքային նշանակություն ունեցող մեկ բան փաստեց՝ այս իշխանությունը պրոֆեսիոնալներից, սկզբունքային, չճկվող մասնագետներից վախենում է: Այս դեպքում էլ ինչպես ՍԴ դատավորի ընտրության պարագայում համոզվեցինք բազմիցս, իշխանության համար կարևորը ոչ թե թեկնածուների մասնագիտական որակներն են, այլ՝ քաղաքական հայացքները, իշխանության հետ ցանկացած դեպքում, համաձայնության գնալու պատրաստակամությունը: Այդ պատճառով էլ ԱԺ մեծամասնությունը մերժելով մերժեց ՍԴ նախագահի՝ իրենց պրոֆեսիոնալիզմով շատ ավելի բարձր մակարդակում գտնվող թեկնածուներին՝ մեկ մարդու նման այդ պաշտոնում ընտրելով, ավելի ճիշտ՝ նշանակելով իրենց քաղաքական համախոհին՝ Վահե Գրիգորյանին:

Իսկ ի՞նչն է այս պարագայում զարմանալի, չէ՞ որ մենք գործ ունենք մերոնք-ձերոնքի շատ հստակ սահման գծող իշխանության հետ: Եվ այդ սահմանը բոլոր ոլորտներում է: Ազգային ժողովի ՔՊ-ական մեծամասնության համար պրոֆեսիոնալիզմը, մեղմ ասած, արժեք չունի: Արժեքը քաղաքական համախոհությունն է՝ բոլոր ոլորտներում և բոլոր դեպքերում: Իսկ Աննա Վարդանյանը հենց այն չճկվող, պրոֆեսիոնալիզմից կես քայլ անգամ չնահանջող, իրավական տիրույթում գործող տեսակն էր, որը ՔՊ-ական կաղապարի մեջ տեղավորվել հաստատապես չէր կարող:

Այս ընտրությունից, ըստ իս, ըստ, իս, կորուստով դուրս ելավ Լուսավոր Հայաստանը, քանի որ վերջինս պրոֆեսիոնալիզմի դիրքերից առավել հաճախ է կռիվ տալիս ԱԺ-ում, սակայն, պարզվեց, որ ՔՊ-ի և ԼՀ-ի ակունքը նույնն է՝ երկուսն էլ դատական իշխանությունը քաղաքականացնելու կողմնակից են: Եվ այդպիսով՝ պրոֆեսիոնալիզմի դեմ: Իսկ մեծ հաշվով՝ այս ամենից հանրությունը տուժեց, քանի որ այսպիսով պարզ դարձավ, որ մտքի հեղափոխություն, պրոֆեսիոնալիզմ և այլ համանման եզրույթները ներկա իշխանության համար անկարևոր են, կարևորը՝ մերոնքական լինելն է:

Հեղինակ՝ Ա.Եսայան

Աղբյուր` Փաստինֆո