Փաստ ինֆո

Երևանում քիչ չեն  կիսակառույցները և ,,տեղի հիշողություն,,-ը արթնացնող հատվածները, խոռոչի նման՝ բաց-դատարկ, մի տեսակ՝ սպասման մեջ գտնվող տարածքները: Նրանք կոնկրետ անուն ու հասցե և ճակատագիր  ունեն: Դրանցից մեկը Երիտասարդական պալատն է (ճարտարապետներ՝ Թարխանյան, Պողոսյան, Խաչիկյան), որն արդեն 15 տարի է՝ մեր հիշողության դաշտում է:

Գիտեք՝ ճարտարապետը նախագծում է, իսկ երբ շենքը պատրաստ է, այն  այլևս  մարդկանց է պատկանում, նրանցից յուրաքանչյուրինն է: Սա և՛ իրենց բնականոն կյանքով ապրող շենքերի մասին է, քանզի շենքերն էլ  մարդկանց նման են, մեկը երկար կյանք է ունենում, մյուսը՝ ճակատագրորեն՝ կարճ ու տխուր: Նրանց մասին էլ է: Այս դեպքում՝ նախևառաջ: Եվ մեզնից շատերի կծիկ-կծիկ հիշողությունների ու ենթագիտակցական ծալքերի մեջ  է այս կամ այն կորուսյալ շենքի իր, բացառապես իր՛ պատմությունը:

Մենք ձևավորում ենք մեր շենքերը, իսկ հետո նրանք ձևավորում են մեզ՝ Ուինսթոն Չերչիլի այս խոսքերը շատ տիպիկ են երկու դեպքում էլ:

Ես ունեմ Երիտասարդական պալատի հետ ամենօրյա ռեժիմով առնչվող իմ կյանքի հինգ տարիների պատմությունը, որն ահագին մեծ  կծիկ է հուշերի՝ ներսուդրսից, լավուվատով, անանձնական ու անձնական և ամեն անգամ՝ Աբովյան պուրակից բարձրանալիս կամ պուրակով իջնելիս սիրտս տկտկում է: Եվ քանի-քանիսն ունի: Այն մեր երիտասարդության պատմությունն է, որ սիրելի է ու նվիրական: Եվ յուրաքանչյուր անգամ, երբ մամուլում մի նոր անդրադարձ է լինում Երիտասարդական պալատին ու նրա խոռոչանման-բաց երևույթին, մտածում եմ՝ գոնե այս անգամ իրական լինի, այլ ոչ՝ հերթական: Ոչ՝ երևակայական:

Այն, որ կառուցապատողը հանդիպել է Երևանի գլխավոր ճարտարապետ Արթուր Մեսչյանին և անդրադարձել են պալատի տեղում հնարավոր կառուցվելքին՝ լինի այն հյուրանոցային համալիր, թե՝ մեկ այլ բան, ինչ-խոսք, ուրախալի է: Հենց միայն նրա համար, որ մեր իրականությունը որպես կանոն կառուցապատողներին խրտնեցնող է, այլ ոչ՝ գրավող:

Իհարկե, մտածել, թե կառուցապատողը ժողովրդական խոսքով ասած՝«Կուկուռուզնիկ»-ը ժամանակակից տեխնոլոգիաներով հագեցած և միջազգային ստանդարտներին համահունչ կկառուցի  և կնվիրի երևանցիներին, իրատեսական չի լինի: Բա որ հանկարծ ու…Ի դեպ, մարդիկ հենց ա՛յդ են ուզում: Թեպետ՝ ամեն ինչում էլ առաջինն է, որ  հիշվելու է: Նորը՝ նոր պիտի լինի և եթե չեմ սխալվում այս կառուցապատողը երևանցիներին  ութերորդ հրաշալիք էր խոստացել 15 տարի առաջ: Սակայն միջազգային մրցույթ հայտարարվեց, մեծ աղմուկ եղավ, ճապոնացի մի ճարտարապետ հաղթեց, բայց առասպելական գումարներ արժեցող օտարերկրացու  նախագիծը այդպես էլ կյանքի չկոչվեց:

Իսկ Երիտասարդական պալատը կորցրեցինք: Եվ առայսօր որևէ կոնկրետ նախագիծ այդ տեղի և տարածքի համար չկա: Ոչ միայն քաղաքապետարանի կողմից հաստատված նախագիծ չկա, այլև դեռ առաջարկ չկա ներկայացված: Իսկ սա այն դեպքերից է, որ ներկայացված առաջարկը ոչ միայն քաղաքաշինական խորհրդի քննարկմամբ, այլև՝ հանրության հաստատմամբ պիտի կյանքի կոչվի: Այս տեղի հիշողությունը թանկ է:

 Բայց քաղաքն էլ պիտի առաջ գնա: Թե չէ ՝ քաղաքն էլ մեր՝ երևանցիներիս  օրերի հանգույն անցյալից կառչած է :  Մի տեսակ Երևանը մեր հիշողությունների գերին է դարձել:

Հեղինակ՝ Անահիտ Եսայան

Աղբյուր` Փաստինֆո