Փաստ ինֆո

Նիկոլ Փաշինյանը ԵԽԽՎ լիագումար նիստում, պատասխանելով պատգամավորների հարցերին, նշել էր, որ «Ռուսաստանի հետ մեր հարաբերությունները կրում են ռազմավարական բնույթ և մենք ամեն ինչ անելու ենք այդ հարաբերությունները զարգացնելու համար»: Այս հայտարարության համատեքստում՝ անցած մեկ տարում Հայաստան-Ռուսաստան դիվանագիտական հարաբերությունները զարգացնելու առումով, ի՞նչ արդյունք ունենք՝ «Փաստինֆո»-ի հարցին «Ակունք» քաղաքական վերլուծությունների կենտրոնի ղեկավար Ռուբեն Հակոբյանը պատասխանել է, թե՝ արձանագրելու ոչինչ չունենք:

Ըստ նրա՝ ընդհանրապես, Փաշինյանի կենսագրությունը միշտ հակառուսական է եղել: Իսկ եթե պետության ղեկավար ես, պիտի իմանաս, որ ՌԴ-ն քո գիտակցական կյանքի ողջ օրացույցն ունի: Մի առիթով ասել եմ, հիմա էլ կրկնեմ՝ Ն. Փաշինյանը ոչ մեկ անգամ է հայտարարել, թե 2016թ. ապրիլյան քառօրյա պատերազմը ՌԴ-ի հետ համաձայնեցված է եղել, այսինքն, նա, ըստ էության, եռանախագահող պետություններից մեկին՝ Ռուսաստանին մեղադրում էր, թե նա համախոհաբար հնարավորություն է տվել Ադրբեջանին կամ նրա հետ համաձայնեցված է գործել՝ Արցախի վրա հարձակվելու համատեքստում: Հիմա, եթե նա մնում է իր կարծիքին, ապա որպես պետության ղեկավար այս հարցը պնդելու և ՌԴ-ին ասելու հնարավորություն ունի, թե՝ Ռուսաստա՛ն, դու ես պատերազմ հրահրողներից մեկը եղել: Հատուկ եմ սրում եմ , որ ավելի պարզորոշ լինի: Չնայած՝ ժամանակին ինչ ասել է, ամեն ինչից այսօր հետ է կանգնում:

Իրականում, ՌԴ-ն չի վստահում իրեն՝ իր կենսագրությունը, իր կադրային ողջ քաղաքականությունն աչքի առաջ ունենալով: Փաստացի, անցած մեկ տարում Հայաստան-Ռուսաստան միջպետական-միջկառավարական ոչ մի պայմանագիր և համաձայնագիր չի ստորագրվել:

Խոսելով Ռուսաստան-Ադրբեջան հարաբերությունների մասին, Ռ. Հակոբյանը շեշտել է, որ այն երբեք այսքան ջերմ չի եղել, որքան այս մեկ տարվա ընթացքում:
«Իսկապես այդպես է, միջպետական-միջկառավարական կարևոր պայմանագրեր և համաձայնագրեր են ստորագրվել Ադրբեջանի և ՌԴ միջև: Ընդ որում, ռազմավարական նշանակության: Տեսեք, 23 տարի առաջ Կասպից ծովի մասին Ռուսաստանը պրոյեկտ էր ներկայացրել, որի նպատակը հետևյալն էր՝ երրորդ պետությունը պիտի իրավունք չունենար Կասպից ծովի վրա ունենալու ռազմական ներկայություն: Հինգ պետություն արդեն իսկ սահմանային են Կասպից ծովի հետ, այդ թվում՝ Թուրքմենիան, Պարսկաստանը, Ադրբեջանը, Ղազախստանը և Ռուսաստանը:

Այսինքն, պրոյեկտի իմաստը այս 5 պետություններից դուրս որևէ պետության ռազմական ներկայության բացառումն էր: Բնականաբար, և՛ ԱՄՆը, և՛ Թուրքիան միշտ դրան դեմ էին և Ադրբեջանը միշտ չէր համաձայնում: Սակայն 2018 թվականի ամռանը Ադրբեջանն իր համաձայնությունը տվեց՝ ստորագրելով այդ փաստաթղթի տակ: Իսկ դա գին արժե, այդ գինը ՌԴ-ն պիտի վճարի Ադրբեջանին:

Թավշյա հեղափոխության էյֆորիկ տրամադրությունների հետևից ընկած՝ այս կարևոր փաստերը շրջանցվեցին, դրանց ուշադրություն չդարձվեց: Ավելի լուրջ ու սերտ համագործակցություն, որ կա այսօր Ադրբեջանի և ՌԴ միջև, երբեք չի եղել: Բնականաբար,Ռուսաստանն իր պետական շահերն ունի և դրանցով է առաջնորդվում:

Աղբյուր` Փաստինֆո