Փաստ ինֆո

«Այսօր մենք ի կատար ենք ածում երկար տարիների մեր երազանքը` ազատագրում ենք Օպերայի շրջակայքը և հետ բերում մշակութային օջախի մթնոլորտը: Սա պրոցեսի սկիզբն է, այն լիելու է շարունակական»,-գրել է Երևանի քաղաքապետ Հայկ Մարությանը իր ֆեյսբուքյան էջում:

Ինչ խոսք՝ հրաշալի է երազանքի հետևից գնալը և այն իրականություն դարձնելը:

Այդ ճանապարհին գործադրված ջանքերը, սակայն, մեղմ ասած՝ երազելի չեն, բիրտ են, ուժի կիրառմամբ և  անմիջականորեն բախվում են օրենքի և օրինականության հետ:

Երեկ և այսօր երևանցիները քաղաքի կենտրոնում ականատեսն եղան, թե ինչպես էին ոստիկանական ուժերը բռնություն  կիրառում օպերայի տարածքում տարիներ ի վեր գործունեություն ծավալող սրճարանատերերի և սրճարաններում աշխատող ՀՀ քաղաքացիների հանդեպ՝ քաշքշելով, այսուայն կողմ հրելով և բերման ենթարկելով նրանց, սրճարանների գույքն էլ ուղղակի  տեղահան անելով ու նետելով մի կողմի վրա:  

Սեփականատերերի և սրճարաններում աշխատող քաղաքացիների խոսքով՝ իրենց օրինական պահանջին քաղաքաքապետը ոչ միայն չէր արձագանքել, այլև քաղաքային իշխանությունից որևէ մեկը չէր բարեհաճել նրանց լսել, բացի Երևանի ավագանու ,,Լույս,, խմբակցության անդամ Անի Խաչատրյանը  և Կենտրոն վարչական տարածքի ղեկավար Վիկտոր Մնացականյանը:

Առաջինն, ի դեպ, քաղաքացիների բարձրացրած բազմաթիվ հարցերի հետ համաձայն էր: Սակայն երկուսն էլ պայմանագրի կողմ չեն հանդիսանում եւ չունեն ապամոնտաժումն սկսելու կամ կասեցնելու որոշում կայացնելու լիազորություն։

Իսկ հարցերը, որ բարձրացնում էին  սեփականատերերը և այնտեղ աշխատողները, իսկապես ուշադրության արժանի էին:

Դրանցից առաջինն ու ամենակարևորն այն էր, թե օպերայի տարածքն իր նախնական տեսքին բերելու համատեքստում  Երևանի քաղաքապետարանն ինչու՞ ընտրեց կացնային ու ոչ քաղաքակիրթ տարբերակը: Ի վերջո, բացի այն, որ քաղաքային իշխանության դեմ կանգնած է իր իսկ քաղաքի բնակիչն ու իր իսկ ընտրողը, այլև քաղաքային բյուջեն տարիներ շարունակ համալրողներն են խնդրո առարկա սրճարանների սեփականատերերը: Որոնց մի մասի հետ քաղաքային իշխանությունն ունի կնքած շատ որոշակի պայմանագրեր՝ որոշակիորեն կոնկրետ ժամկետներով և այդ ժամկետների ու պայմանների խախտման լուրջ հետևանքներով: Արդյոք քաղաքապետարանը չի հասկանում, որ օրենքից դուրս կատարվող իր այս գործողություններով  լուրջ  խնդիրներ է ստեղծում իշխանությունների համար՝ սկսած դատարաններում ներկայացվող հայցերով ավարտած՝ ֆինանսական  փոխհատուցումներով:

Օրինակ, սեփականատերերից մեկը՝ Արսեն Մանուկյանը շեշտում է, որ քաղաքապետարանի հետ մինչև 2026 թվականը պայմանագիրունի կնքած առ այն, որ տարածքը վարձակալության է վերցնում՝ բիզնես գործունեություն իրականացնելու համար: «Եթե քաղաքապետարանը որոշի քանդել սրճարանը, ապա պարտավոր է փոխհատուցում վճարել, քանի որ պայմանագրի մեջ գրված է, որ փոխհատուցումը վճարվում է միակողմանի խզելու դեպքում։

Իսկ մեկ այլ սրճարանի սեփականատիրոջ շահերը ներկայացնող փաստաբան Արթուր Մկրտչյանի ներկայացմամբ՝ ոչ միայն պայմանագիր ունեն  քաղաքապետարանի հետ կնքած, այլև վերջինս պայմանագիրը միակողմանի  լուծարելու տարբերակ անգամ չունի, այսինքն ըստ պայմանագրի՝ նախատեսված չէ: Ըստ նրա՝  պայմանագիրը դադարեցվելու դեպքում 3 ամիս առաջ սեփականատերը պիտի տեղեկացված լիներ այդ մասին, նրան պիտի սեփական գույքը տեղափոխելու համար ժամանակ տրվեր: Ավելին, պայմանագրի համաձայն՝ քաղաքային իշխանությունը պարտավորվել էր փոխհատուցել սեփականատիրոջ կատարած բարեկարգման աշխատանքների համար։ Սրճարանների որոշ սեփականատերեր  շատրվաններ ունեն կառուցած, տույաներ են տնկել:

Հարցը բազմաթիվ շերտեր ունի, որոնցից մեկն էլ ներդրողների հանդեպ պետության կամ՝ քաղաքային իշխանության վերաբերմունքն է: Սեփականատերերի խոսքով՝  եթե քաղաքային իշխանությունը ներդրողների հանդեպ նման կացնային քաղաքականություն է վարում, ապա այդ կերպ վանում է բազմաթիվ պոտենցիալ ներդրողների:

Ի վերջո, մեծապես առկա է  խնդրի սոցիալական շերտը, որն ուղղակի չի կարող անտեսել Երևանի քաղաքապետարանը: Արդեն իսկ սրճարանների ապամոնտաժման հետևանք որպես  անգործության մատնվողների վերաբերյալ թվեր են նշվում, որ  մի քանի հարյուր են՝ իրենց սոցիալական շեշտադրումներով: Նրանք չարքաշ, իրենց ու իրենց ընտանիքների դժվար ապրուստը մի կերպ հայթայթող մարդիկ են, որոնց այլընտրանք չի առաջարկվում և որոնք գնալու և համալրելու են արդեն իսկ գործազուրկ դարձած և առաջիկայում նման ճակատագրի ենթակա անձանց բանակը:

Հեղինակ` Մարինե Մինասյան