Փաստ ինֆո

Ազգային պատկերասրահի կտավները հանրաակրթական դպրոցներ տանելու գաղափարի միտք բանին եթե երեխաներ-կերպարվեստ մտերմիկ, անմիջական կապ ստեղծելն է, ապա մեղմ ասած, շատ ցուցադրական եղանակ է ընտրվել: Շատ բառացի: Եվ իրականում՝ մեկանգամյա ու չաշխատող:

Երեխաների մեջ արվեստի տարբեր ճյուղերի, կոնկրետ այս պարագայում՝ կերպարվեստի հանդեպ հետաքրքրություն ու սեր արթնացնելու, ոչ հաջող եղանակ է ընտրված:

Ընդհանրապես, գոյություն ունի տեղի հիշողություն երևույթը, որն այս դեպքում խախտված է լիովին, քանի որ նկարը տեղահան է արվում: Ըստ իս, այս ակցիան դատապարտված է մնալ ցուցադրական շոուի շրջանակում: Արհեստական, անբնական բան կա այս ամենի մեջ, ցուցադրական, շոու՝ազդանշաններ, սուլոցներ, համազգեստով մարդիկ, հատուկ մեքենա, որի դռները բացվում են և ամենայն հանդիսավորությամբ, իջեցնում են Նկարը…

Մի խոսքով՝ կինո…Ռուբեն Հախվերդյանի ասած՝ իսկական չէ: Սարքովի է…

Թերևս, շատ ավելի ազդեցիկ և ուսանելի, ավելի ձգողական կլիներ, եթե երեխաներն այցելեին որևէ հայտնի նկարչի արվեստանոց, ուր կարող էին ծանոթանալ և նրա գործերին, տեսնել, թե ինչպես է կտավը ստեղծվում, ներկերն ինչպես են գույն-գույն մարմին ստանում կտավի վրա: Ի վերջո, նկարն ստեղծողի խոսքը լսեին:

Ի դեպ, մշակույթին առնչվելու այս՝ հետհեղափոխական եղանակը արդեն իսկ սոցցանցերում լուրջ քննարկման առարկա է դարձել՝ այն համատեքստում, որ «Մուհամմեդը պիտի գնա դեպի սարը, ոչ թե՝ հակառակը»: Ճարտարապետ Արսեն Կարապետյանն իր ՖԲ էջում գրել է՝ «Թանգարանները միջավայր են, երեխաներին պետք է պարբերաբար տանել, սովորոցնել, պատմել, հերթով ցույց տալ։ Լավ, էդ անտեր նկարները սրբի մասունք չեն, որ տանես դռնե դուռ, սա լրիվ գաղափարի խեղաթյուրում է»:

Էլ չասած, որ մեր իրականության մեջ մասունքներն իրենց օջախ-առանձնատուն տանելու դեպքերն էլ քիչ չեն, օրինակ՝ խաչքարը տեղահան անելու գնով…

Իսկ ֆեյսբուքում կրքերը շիկանում են՝

Ահավասիկ՝ «Հաջորդ փուլում արձաններն են պտտեցնելու», «թաղ առ թաղ կարելի է լուսավորել» կամ «նկար.ամ բացել՝ պատվերով բերեն»:

Ոմանց սիրտն էլ բալետ կամ՝ նվագախումբ ուզեց, Մինասի որմնանկարները ուզեց, ի վերջո՝ Հասմիկ Պապյան ուզեց… Գաղափարը ՖԲ օգտատերերը հիմնականում անհաջող ու անհեթեթ էին համարում՝ թեթև խայթոցներով՝ մինչև սատիրիկոն…

Իսկ լուրջի մեջ՝ թանգարաններում ցուցադրվող նկարների հատուկ լուսավորության, պահման հատուկ պայմանների մասին էին հիշեցնում նաև: Մասնավորաբար, մշակույթի նախկին փոխնախարար Արև Սամուելյանն անթույլատրելի է համարում թանգարաններից ( նույնն է թե ֆոնդերից և ոչ թե «պահեստներից») հայոց մշակութային ժառանգության արժեքները տանել դպրոցներ տարօրինակ պայմաններում, անբացատրելի թատերականացված «արվեստասերի» քմահաճույքը բավարարելու համար:

Այս ոգևորությունն, ըստ ամենայնի՝ հեղափոխության համատեքստում է՝ հասցնել արվեստը մասսաներին տրամաբանությամբ, կերպարվեստը, նկարը մարդու համար է, ոչ թե՝ արվեստն արվեստի համար…

Մենք այս էտապն արդեն անցել ենք:

Հեղինակ` Անահիտ Եսայան