Փաստ ինֆո

Տանը՝ մեկ զինվոր ունի, դիրքերում՝ տասնյակ. կյանքի 37 տարիներից 19-ը փոխգնդապետ Զավեն Հունանյանը ծառայում է հայրենիքին. հարկ լինելու դեպքում էլ իր զինվոր զավակներից 1 վայրկյան շուտ է կյանքը տալու հայրենիքի համար:

«Փաստինֆո»-ի թղթակցի հետ զրույցում ասում է սպան ու հավելում. «Աստծուց մի բան եմ խնդրում, երբ ժամանակը գա ու որդիս ծառայի, ծառայելու է ամենակարևոր ու բարդ տեղանքում ու որ իմ նման մի սպա կանգնած լինի նրա կողքին, այդ ժամանակ ես վստահ կլինեմ, որ նա անփորձանք կմնա հնարավորինս, իսկ հարկ լինելու դեպքում կյանքը տալիս՝ մենակ չի լինի»:

Զավեն Հունանյանը 3 անչափահաս երեխաների հայր է, զավակներին և կնոջը հաճախ չի տեսնում. Արցախում է ծառայում փոխգնդապետը, սակայն կինն ու երեխաները լավ են հասկանում նրա գործի կարևորությունը և ոչինչ բացատրելու կարիք չի լինում. «Նրանք հպարտ են՝ նման իրականությունում ապրելու համար»,- ասում է սպան:

2003թ. ՀՀ ՊՆ Վազգեն Սարգսյանի անվան ռազմական ինստիտուտն ավարտելուց հետո Զավեն Հունանյանը նշանակվել է ծառայության ռեզերվային զորամասերից մեկում, շուրջ մեկ տարի անց, որպես անգլերեն լեզվին տիրապետող սպա, գործուղվել է Լիտվա՝ Միջազգային կապիտանների ակադեմիա, ուր օտար լեզվով ՆԱՏՕ-ի տակտիկան է ուսումնասիրել և ներկայացրել է Հայաստանը:

«Երբ վերադարձա Լիտվայից ու շարունակեցի ծառայությունս, մի պարզ բան հասկացա,- պատմում է Հունանյանն ու հավելում,- նման զորամասերում ես չէի կարող հասնել իմ երազանքներին, լինել պիտանի, իսկական սպային վայել առաքելություն կատարել. լինել զինվորի կողքին՝ անմիջապես առաջնագծում, զգալ նրա շունչը և իմ ներկայությամբ ու բանիմացությամբ ոգևորել նրան մարտական առաջադրանքի ժամանակ ու ճշգրիտ կատարման գործում»: 

Այսպիսով, 2009թ. երիտասարդ սպան որոշում է մեկնել Արցախ, այս որոշումը շատերի զարմանքն է առաջացնում, թե ինչպես կարող է քաղաքային զորամասում ծառայող սպան խնդրել որպեսզի իրեն Արցախ տեղափոխեն, սակայն որոշել էր և Գլխավոր շտաբի պետին դիմելով ասել. «Տարեք ինձ այնտեղ, ուր իմ կարիքը կա»:

Պարզվում է՝ Արցախ մեկնելու որոշման պատճառներն առավել խորքային էին. հայրը արցախյան պատերազմի տարիներին «Մուշ» կամավորական ջոկատի հրամանատարն է եղել, այս ֆիդայական ջոկատն առաջինն էր, որը մեկնել է Արցախ՝ պատերազմի լուրը լսելուց հետո:

Մի պահ լռելուց հետո Հունանյանը կրկին շարունակեց պատմել՝ Արցախյան պատերազմի ժամանակ հոր մանկության զոհված ընկերների՝ Մուշեղ Մխոյանի (Վոժդ), Մովսես Գյորգիսյանի (Մոսո), Սամվել Գևորգյանի մասին. «Նրանց աճյունները հանգչում են Ծիծեռնակաբերդում, նրանք իմ հոր մանկության ընկերներն էին, ու շարժումը նրանց էլ ավելի էր մոտեցրեց»:

Ցավի ու հպարտության այս տողերի արանքում էլ երիտասարդ Զավենի՝ Արցախ մեկնելու որոշման պատճառն ամբողջացավ: Արցախ մեկնելուց հետո նշանակվել է ԼՂՀ ՊԲ մարտական հերթապահություն իրականացնող տարբեր զորամասերում՝ մարտկոցի հրամանատարից մինչև մարտական հերթապահություն իրականացնող գումարտակի հրամանատար պաշտոններում՝ այժմ ղեկավարելով 1-ին կարգի զորամասերից մեկի կարևորագույն բաժանմունքներից մեկը:

Փոխգնդապետ Հունանյանը 2015թ. որոշել է ուսումը կրկին շարունակել և Պաշտպանության նախարարության առաջարկով մեկնել է Ղազախստանի հանրապետություն, սակայն գիտակցելով Արցախում խառը իրավիճակը՝ խնդրել է ուսումը շարունակել Հայաստանում. «Հարկ եղած դեպքում որպեսզի շուտ հասնեմ իմ ընկերներին օգնության»,- պատմում է սպան:

Իսկ ընկերներին օգնության շտապելու անհրաժեշտությունը չուշացավ. 2016թ. փետրվարին հակառակորդի ոտնձգություններն ակտիվացան. «Մեր կողմից բազմաթիվ կորուստներ ունենալու պատճառով, առանց զգուշացնելու ինստիտուտի ղեկավարությանը, գիշերով մեկնեցի Արցախ՝ տանը թողնելով 2 տարեկան տղայիս և 4 ամսական աղջկաս»:

Ապրիլյան պատերազմի օրերին հրամանատարն իր զինվորների հետ Ջեբրաիլում էր, իսկ կինն ու երեխաները՝ Երևանում. «Ընտանիքս թիկունքում չէր, ընտանիքը սկսվում է խրամատից՝ իմ կողքին կանգնած իմ զինվորից,- ասում է Հունանյանն ու հավելում,- երեխաներս ապահով էին, սակայն մյուս երեխաներս՝ իմ քաջ զինակից ընկերներն ու զինվորները, նույնպես ունեին իմ կարիքը»:

Ավելի ուշ փոխգնդապետը պետք է պարզեր, որ առանց տեղյակ պահելու ակադեմիայից հեռանալու և Արցախ մեկնելու համար իրեն ակադեմիայից հեռացրել են։

Զրույցի ավարտին պարզեցինք, որ բազմազավակ սպայի ընտանիքը բնակվում է 1 սենյականոց բնակարանում, այն էլ՝ վարձակալական հիմունքներով: Այդուհանդերձ, այդ դժվարությունները չեն կոտրում սպայի մարտական ոգին, որդուն էլ նույն կերպ է դաստիարակում՝ որպես ապագա սպա. «Իսկ դժվարությունները հաղթահարելի են, անօթևան չենք մնա, մի օր պետությունը մեզ կնկատի, երևի»,- ժպիտով ասում է փոխգնդապետը:

 Պաատրաստեց՝ Էլեն Առաքելյանը

Աղբյուր` Փաստինֆո