Փաստ ինֆո

«Առավոտ»-ի խմբագրականում կարդում ենք.

Ռոբերտ Քոչարյանի քրեական հետապնդումը դրական արձագանքի է արժանացել հասարակության մեծ մասի կողմից: Չթաքցնեմ, զուտ հուզական առումով այդ լուրն իմ մեջ էլ ուրախություն առաջացրեց. միակ անկախ հեռուստաալիքը ամբարտավան, լկտի ձեւով եթերից զրկած մարդը չի կարող վայելել որեւէ նորմալ լրագրողի համակրանքը:

Բայց Քոչարյանին դրա՛ համար չեն հետապնդում: Փողոցում եւ համացանցում մարդիկ ինձ ասում են եւ գրում՝ բա 10 տարի էս երկիրը թալանել է, պիտի նստի: Բայց դա՛ չէ Քոչարյանին մեղսագրվում: Նրան մեղադրում են «մարտի 1-ի» համար: Սակայն (առայժմ` համենայնդեպս) խոսվում է ոչ թե այն մասին, որ երկրորդ նախագահը հրաման է տվել կրակել անզեն ցուցարարների վրա՝ չնայած այդ հարցում Քոչարյանի մեղքն, իմ կարծիքով, կա: Նա մեղադրվում է սահմանադրական կարգը տապալելու մեջ: Այստեղ իրենց խոսքը պետք է ասեն իրավաբանները: Նրանք պետք է ասեն նաեւ, թե որքանով է այս դեպքում գործում նախկին նախագահների համար Սահմանադրությամբ նախատեսված անձեռնմխելիությունը: Ենթադրում եմ, որ Քոչարյանին համակրող փաստաբանները կասեն, որ հետապնդումն ապօրինի է, իսկ չhամակրողները կհայտարարեն, որ ՀՔԾ-ի մեղադրանքն օրենքի սահմաններում է:

Իսկ մենք` քաղաքացիներս, երեւի պետք է հրաժարվենք զուտ հուզական մոտեցումներից: Ռոբերտ Քոչարյանը Հայաստանի քաղաքացի էր, իրավունք ունի բոլորիս նման իր տեսակետն արտահայտելու, նրա վրա տարածվում է անմեղության կանխավարկածը, նա կարող է վարձել մեր լավագույն փաստաբաններին: Այդ ամենին պետք է ավելացնել, որ նա մեծ դեր է խաղացել Արցախի ազատագրման գործում, իսկ Հայաստան պետության համար արել է թե՛ վատ (շատ վատ), թե լավ բաներ: Եթե մարդը նենգ է եւ հիշաչար, եթե նա կարծում է, որ իսկական տղամարդ լինելը զոռբայություն եւ մեծամտություն է նշանակում, ապա դա ինքնին չի ենթադրում, որ մենք բոլորս պետք է դրսեւորենք նույն հատկանիշները:

Կասեք, որ իմ ասածը կյանքից կտրված իդեալիզմ է, եւ ես, անշուշտ, դրա հետ կհամաձայնեմ. բոլոր պարագաներում մարդկային վերաբերմունքը նույնիսկ «առերեւույթ» հանցագործի հանդեպ, շատ կարեւոր է: Քաղաքական գործիչների, առավել եւս առաջին դեմքերի մեջ իդեալիստները քիչ են, եթե Մանդելայի կամ Հավելի նման մարդկանց մի կողմ թողնենք: Հիմնականում նրանք իրենց նպատակներին հասնում են խարդախությամբ, կեղծիքներով, հաճախ նաեւ՝ քայլելով դիակների վրայով: Այդ «դեմքերի» մեջ սովորաբար քիչ են նաեւ անկեղծ մարդիկ, եւ նրանց հիմնական խոսակցության թեման են այն «բարեգործությունները», որոնք նրանք անձնուրացաբար մատուցել են ժողովրդին: Դուք որեւէ մեկից լսե՞լ եք, որ պարզ ասի՝ «ես կայֆ եմ ստացել իշխանություն ունենալուց»:

Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Առավոտ»-ի՝ 28.07.18թ. համարում:

Աղբյուր` Փաստինֆո