Փաստ ինֆո

Մուսոյան ընտանիքի անդամները դիմել են ՀՀ վարչապետ Կարեն Կարապետյանին՝ խնդրելով իրական քայլեր կատարել ու վերջ դնել իրենց՝ Ցեղասպանությունից մազապուրծ եղած անձանց ժառանգների, նկատմամբ անօրինականությանը:

«Լիահույս ենք, որ հետևողական կլինեք և մեր հարցը կլուծվի բացառապես իրավական դաշտում՝ առանց կողմնակի անձանց անօրինական միջամտության»,- նշում են Մուսոյան ընտանիքի անդամները:

Բաց նամակի հեղինակը հայտնում է, որ իր տատիկը՝ Գյուլենյա Մուսոյանը, ծնվել է 1903 թվականին Անտիոքի շրջանի Քեսաբ ավանում: Դեռևս 1906 թվականին 3 տարեկանում իր տատիկը տեղահան է եղել թուրքի հարձակումից, հետո նորից վերադարձել են իրենց ավերակ դարձած տունը:

1915 թվականին Մեծ Եղեռնի ժամանակ ևս տեղահան են եղել Դեր Զորի ճանապարհով: Տեղահանվածների այդ խումբը Դեր Զոր չի մտել, որի արդյունքում հաջողվել է փրկել նրանց կյանքը: Նրանց շարասյունը հասել է մինչև Երուսաղեմ և այդ կապակցությամբ նրանցից յուրաքանչյուրի ձեռքին կատարվել են դաջվածքներ: Ֆրանսիական բանակի կողմից Անտիոքի վիլայեթը ազատագրելուց հետո կրկին վերադարձել են Քեսաբ:

1947 թվականին նամակի հեղինակի տատիկն ու պապիկը հայրենադարձության տարիներին վերադարձել են Հայաստան և որպես հայրենադարձվածներ 1950 թվականին դիմել են անհատական բնակելի տուն կառուցելու նպատակով հողամաս տրամադրելու համար:

Շահումյանի շրջանային սովետի գործադիր կոմիտեի 13.10.1950թ-ի որոշմամբ անհատական բնակելի տներ կառուցելու նպատակով պապիկին ու Անդրանիկ Գազազյանին մոտ 500քմ հողամաս է տրվել` երկու առանձին տուն կառուցելու համար:

Տները կառուցել են` յուրաքանչյուրն առանձին վարկ վերցնելով, այնուհետև վարկերը չմարելու պատճառով տները պետականացվել են, որից հետո պապիկն ու Անդրանիկ Գազազյանը հետ են գնել տները: Յուրաքանչյուրի տնամերձ հողամասերը առանձնացված են եղել և պապի՝ Մովսես Մուսոյանի, տնամերձ հողամասի և տան վերաբերյալ տրվել են իրավունք հաստատող առանձին փաստաթղթեր:

Այն, որ տնամերձ հողամասերը առանձնացված են եղել և հանդիսացել են բացառապես պապի սեփականությունը, հաստատվում են դեռևս 1959 թվականի, 1972 թվականի, 1986 թվականի գույքային թերթերով և տեխնիկական անձնագրերով:

Պապիկն ու տատիկն, այնուհետ նաև ժառանգների ընտանիքը ինչպես փաստացի, այնպես էլ փաստաթղթերով տիրապետել և օգտագործել են Սեբաստիա 129 հասցեում գտնվող, իրենց սեփականություն հանդիսացող 213.5 քմ հողամասը, այն առանձնացված է եղել և մինչ օրս էլ փաստացի առանձնացած է հարևանի հողամասից:

Սակայն չգիտես ինչպես, առանց որևէ փաստական և իրավական հիմքի 31.01.2007 թվականին կատարված իրավունքի պետական գրանցման ժամանակ հողամասը, որը թե՛ փաստաթղթերով, և թե՛ փաստացի տիրապետվել է իրենց կողմից, դառնում է ընդհանուր համատեղ սեփականություն Անդրանիկ Գազազյանի իրավահաջորդների հետ միասին:

Մուսոյան ընտանիքի անդամները գրում են, որ սկսած 2011 թվականից մինչ օրս գտնվում են տարբեր դատական գործընթացների մեջ՝ փորձելով վերականգնել իրենց խախտված իրավունքները և հետ վերադարձնել պապենական ժառանգություն թողնված հողամասը:

«Ցեղասպանությունից մազապուրծ եղած և հայրենադարձված տատիկիս և պապիկիս թողած ժառանգությունը կարող է մեկ գրչի հարվածով և առանց որևէ հիմքի դառնալ այլ անձանց սեփականությունը, իսկ դատական համակարգը այդ հանգամանքի վրա աչք փակելով զարկ տալ անօրինականությանը»,- գրում են Ցեղասպանությունը վերապրածների ժառանգները:

Միևնույն ժամանակ նրանք համոզմունք են հայտնում, որ Վճռաբեկ դատարանը քննելով իրենց բողոքը՝ նոր հանգամանքի հիմքով այն կընդունի վարույթ և վերջ կտա Ցեղասպանությունից մազապուրծ եղած ընտանիքի նկատմամբ իրականացվող անարդարությանը:

Ի դեպ, Սահմանադրական դատարանը՝ քննելով Մուսոյան ընտանիքի ժառանգների՝ Ժակլին Այանյանի և այլոց դիմումը՝ ՀՀ վարչական դատավարության օրենսգրքի 158-րդ հոդվածի 2-րդ մասի 4-րդ կետի սահմանադրականության վերաբերյալ 22.11.2016 թ. ՍԴՈ-1322 որոշմամբ նշել է, որ վիճարկվող նորմն իրենց նկատմամբ կիրառվել է որոշման եզրափակիչ մասում բացահայտված սահմանադրաիրավական բովանդակությունից տարբերվող մեկնաբանությամբ, ուստի այն նոր հանգամանքը պետք է հիմք լինի վարույթը վերանայելու համար:

Նոր հանգամանքի հիմքով փաստաբաններ Կարեն Մեժլումյանն ու Զարուհի Հայրապետյանը դիմել են Վճռաբեկ դատարան՝ խնդրելով վերացնել ՀՀ Վճռաբեկ դատարանի՝ «Վճռաբեկ բողոքը վարույթ ընդունելը մերժելու մասին» որոշումը, իրենց բողոքը վարույթ ընդունել, բեկանել ու փոփոխել Վարչական վերաքննիչ դատարանի որոշումը և իրենց հայցը բավարարել:

Փաստաբանները բողոքում արձանագրում են, որ Սահմանադրական դատարանի որոշումների կատարումը առաջին հերթին կախված է նրանից, թե տվյալ երկրում իրավական ու սահմանադրական մշակույթը ո՛ր մակարդակի վրա է, և ի՛նչ վստահություն են վայելում դատարանները հասարակության կողմից:

«Լիահույս ենք և համոզված, որ օրենքի միատեսակ կիրառությունն ապահովող դատական ատյանի՝ Վճռաբեկ դատարանի, իրավական և սահմանադրական մշակույթը գտնվում է բարձր մակարդակի վրա, ուստի դատարանը հաշվի կառնի Սահմանադրական դատարանի որոշումը՝ սույն դիմումը՝ նոր հանգամանքի հիմքով կընդունի վարույթ` հակառակ դեպքում կստեղծի սահմանադրական օրինականության հաստատման լուրջ սպառնալիք»,- նշում են փաստաբաններ Կ.Մեժլումյանն ու Զ.Հայրապետյանը:

Աղբյուր` Փաստինֆո