Փաստ ինֆո

Անցյալ տարեվերջին, այն է՝ նոյեմբերի 27-ին, ՀՀ վերաքննիչ քրեական դատարանը՝ դատավորներ Մ.Պապոյան (նախագահող դատավոր), Վ.Ռշտունի և Կ.Ղազարյան կազմով արդարացրել էր ու անմեղ ճանաչել ՀՀ արդարադատության նախարարության քրեակատարողական վարչության այլընտրանքային պատիժների կատարման բաժնի Արմավիրի բաժանմունքի պետ Սահակ Հարությունյանին՝ մի խումբ անձանց կողմից շորթմամբ խոշոր չափերով կաշառք ստանալու մեղադրանքում՝ արարքում հանցակազմի բացակայության հիմքով: 

Արմավիրի մարզի առաջին ատյանի դատարանի կողմից հիշյալ հոդվածով մեղավոր ճանաչված ու չորս տարվա ազատազրկման դատապարտված Սահակ Հարությունյանի նկատմամբ ընտրված խափանման միջոցը` կալանավորումը, վերացվել էր և նրան Վերաքննիչ դատարանի դահլիճում, անհապաղ, ազատ էին արձակել երկու տարուց ավելի տևած կալանքից:

Վերաքննիչ դատարանն այս արդարացման ակտը կայացրել էր՝ ՀՀ վճռաբեկ դատարանում գործերի քննության համար սահմանված կանոններով քննության առնելով ՀՀ Արմավիրի մարզի ընդհանուր իրավասության առաջին ատյանի դատարանի 2015 թվականի մարտի 24-ի դատավճռի դեմ ամբաստանյալ Սահակ Հարությունյանի պաշտպան, փաստաբան Ինեսսա Պետրոսյանի վերաքննիչ բողոքը:

Բողոքարկման համար օրենքով նախատեսված ժամկետի շուրջ մեկամսյա ուշացումով, այսինքն՝ բողոքարկման ժամկետը բաց թողնելով՝ արդարացման դատական ակտը ՀՀ գլխավոր դատախազի տեղակալը բողոքարկել էր Վճռաբեկ դատարան, որն առանց քննության էր թողել այն, ինչը նշանակում է, որ արդարացման դատական ակտը օրինական ուժի մեջ էր մտել հրապարակվելուց մեկ ամիս անց՝ 28.12.2016թ.-ին:

Սակայն սա դեռ ամենը չէ՝ արդարացման դատական ակտի օրինական ուժի մեջ մտնելուց հետո 7 ամիս 7 օր անց ՀՀ գլխավոր դատախազի տեղակալ Արթուր Դավթյանի ստորագրությամբ (այդ պահի դրությամբ ՀՀ գլխավոր դատախազը Գևորգ Կոստանյանն էր) օգոստոսի երկուսի թվագրությամբ նոր բողոք էր ներկացրել Վճռաբեկ դատարան: Ընդ որում, բողոքը վերապահությամբ կարելի է նոր համարել այն պարզ պատճառով, որ այն առանց քննության թողնված հնի ըստ էության կրկնությունն է:

Գլխավոր դատախազի տեղակալը բողոքում հղում է կատարել ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 21-րդ հոդվածի 6-րդ մասին ու 412-րդ հոդվածի 2-րդ մասին, որոնց համաձայն բացառիկ դեպքերում, երբ գործի նախորդ դատական քննության ընթացքում թույլ են տրվել նյութական կամ դատավարական իրավունքի այնպիսի հիմնարար խախտումներ, որի արդյունքում ընդունված դատական ակտը խաթարում է արդարադատության բուն էությունը, խախտում է սահմանադրորեն պաշտպանվող շահերի անհրաժեշտ հավասարակշռությունը, անձի վիճակի վատթարացման հիմքով վճռաբեկ բողոք կարող է բերվել դատական ակտի օրինական ուժի մեջ մտնելու պահից վեցամսյա ժամկետում:

Ինչպես «Փաստինֆո»-ի լրագրողի հետ զրույցում նշեց Ս.Հարությունյանի պաշտպան, փաստաբան Կարեն Մեժլումյանը, վճռաբեկ բողոքի համար հիմք չկա, եթե անգամ վեց ամսվա ընթացքում այն ներկայացված լիներ: Ավելին, եթե նման հիմք լիներ, առաջին անգամ նույնպես ուշացումով ներկայացված բողոքն էլ Վճռաբեկ դատարանը հիշատակվող այդ կանոնի համաձայն վարույթ կընդուներ, սակայն քննության չի ընդունել, ուրեմն գտել է, որ նման հիմք չկա:

Կ. Մեժլումյանի համոզմամբ` վճռաբեկ երկրորդ բողոքը ներկայացնելու պատճառն այն է, որ Սահակ Հարությունյանը՝ գրավոր ներողությանն ապարդյուն սպասելուց հետո, դատական ակտի ուժի մեջ մտնելուց ավելի քան վեց ամիս անց՝ 13.07.2016թ, դիմել է այդ ժամանակվա ՀՀ գլխավոր դատախազ Գ.Կոստանյանին՝ առաջարկելով կատարել օրենքի պահանջն ու իրենից գրավոր ներողություն հայցել: ՀՀ քրեական դատավարության օրենսգրքի 66-րդ հոդվածի 10-րդ կետը բառացիորեն ասում է՝ քրեական հետապնդման մարմինը պարտավոր է գրավոր ներողություն հայցել արդարացվածից:

Գրավոր ներողության փոխարեն՝ որպես արդարացվածի դիմումի պատասխան, արդարացվածն ու նրա պաշտպանները ստանում են ժամկետանց հիշյալ վճռաբեկ բողոքը:

Սահակ Հարությունյանն ու նրա պաշտպաններ Ի.Պետրոսյանն ու Կ.Մեժլումյանը վստահ են, որ վճռաբեկ բողոք ներկայացնելու հարցում Գ.Կոստանյանի գործոնն է նշանակություն ունեցել:

«Ցավում եմ, որ Ա.Դավթյանը վճռաբեկ բողոքը ստորագրել է՝ անկախ նրանից, թե նրա վրա ո՞վ է ազդել, ո՞վ է հանձնարարել: Ամեն դեպքում ես նրա մասին լավ կարծիք ունեի»,- ասաց Կարեն Մեժլումյանը՝ կարևորելով իրավական որոշակիության սկզբունքը՝ մարդը պետք է իմանա՝ արդարացվել է ու վերջ: «Ցավալի է, որ Կոստանյանի պաշտոնավարման ընթացքում մարդիկ գտել են, որ իրենք կարող են մարդուն երկու տարուց ավելի կալանքի տակ պահել, իսկ արդարացվելուց հետո ներողություն չխնդրել: Սա նրանց վերաբերմունքն է մարդու իրավունքներին, արհամարհանքը՝ օրենքի պահանջին: Եվ այս արժեհամակարգով անձը Հայաստանի Հանրապետությունն է ներկայացնում Եվրոդատարանում»,- նկատեց Կարեն Մեժլումյանը:

Աղբյուր` Փաստինֆո