Փաստ ինֆո

2016 թվականի հուլիսի 17-ը դարձավ նոր անկախ Հայաստանի սև էջերից մեկը. մի խումբ զինված անձինք լուսադեմին՝ ժ.05.30-ի սահմաններում, մուտք են գործել ՀՀ ոստիկանության Երևան քաղաքի վարչության ՊՊԾ գնդի տարածք եւ պատանդ վերցրել ոստիկանության ծառայողներին՝ պահանջելով ազատ արձակել մի խումբ անձանց կողմից ապօրինի կերպով զենք և ռազմամթերք ձեռ բերելը, փոխադրելը և պահելը կազմակերպելու մեղադրանքով կալանավորված Ժիրայր Սեֆիլյանին։ Ընդ որում՝ ըստ մեղադրանքի, Ժիրայր Սեֆիլյանը մի խումբ անձանց հետ ծրագրել էր զինված խմբավորումների միջոցով, զենքի գործադրմամբ զավթել շենքեր, շինություններ, հաղորդակցության և կապի միջոցներ: Քրեական գործով ընդհանուր առմամբ անցնում է 9 մեղադրյալ։

Ժիրայր Սեֆիլյանին առաջադրված մեղադրանքի մասին նախաքննական մարմնի հնչեցրած հայտարարությունը ոմանց կողմից թերհավատորեն ընդունվեց, թեեւ նշվում էր, որ կան բավարար ապացույցներ, իսկ մամուլի որոշ միջոցներ անգամ նշեցին, որ կան նաեւ գաղտնալսումներ, անգամ հաղորդվեց, որ խմբի անդամները որոշ հանցավոր գործողություններ ծրագրել էին իրականացնել ապրիլյան պատերազմին հաջորդող ժամանակահատվածում:

Այդուհանդերձ՝ Ժիրայր Սեֆիլյանի անձն իր հակասական կերպարով դեռեւս շարունակում էր ասոցացվել քաղաքական պայքարի հետ, ինչն ուղղակի հողին հավասարեցվեց հուլիսի 17-ին։ «Սասնա ծռեր» կոչվող խումբը, ինչպես իրենց անվանում են ՊՊԾ գնդի տարածք ներխուժած զինված անձինք, ուղղակի կամ անուղղակի ապացուցեին Ժիրայր Սեֆիլյանին իրավապահների կողմից առաջադրված մեղադրանքը, այլեւս թերհավատություն չկա, թե ինչպես պետք է երկու զենքով գրավեին զինված միավորում. Խումբն իր գործողություններով ապացուցեց, որ դա հնարավոր է։

Ինչպիսի քաղաքական հայտարարություններ էլ հնչեցվեն, ինչպիսի քաղաքական պահանջներ էլ հնչեցվեն եւ ինչպիսի մեղադրանքներ էլ հնչեցվեն իշխանությունների հասցեին՝ շատ դեպքերում գուցե նաեւ հիմնավորված, միեւնույն է, տեղի ունեցածը արդարացում ունենալ չի կարող։ Հուլիսի 17-ի այս գործողությամբ նախախորհրդարանի ակտիվիստներն իրենց հավասարեցրեցին քրեական հանցագործների հետ։ Այսօր փաստն այն է, որ մի զինված խումբ, գրավելով ոստիկանության գունդը, որտեղ կա մեծ քանակությամբ զենք եւ պատանդ պահելով ոսիկանության բարձրաստիճան պաշտոնյաներին, սպանելով ոստիկանության գնդապետի, ինչ-ինչ պահանջներ է ներկայացնում երկրի իշխանություններին։ Ընդ որում՝ նկատենք, որ գունդը գտնվում է բնակելի թաղամասում, որտեղ հարեւանությամբ ապրում են մեր բնակիչները՝ հետեւապես այդպիսով վտանգելով նաեւ նրանց կյանքը։

Իրավիճակն այո, շատ զգայուն է, որքան էլ, որ խմբի անդամներից ոմանք ունեցել են անցած ճանապարհ, մասնակցել հայրենիքի պաշտպանությանը, երկրի ներսում ժողովրդավարական ինստիտուտների կայացման ու զարգացմանը, հուլիսի 17-ին հատեցին քրեական օրենսդրության սահմանը։ Որքան էլ տհաճ է նման զուգահեռներ անցկացնելը, այդուհանդերձ, փաստենք, որ անգամ այսօր ամբողջ Եվրոպան կաթվածահար արած «Իսլամական պետության» ահակբեկիչները եւս իրենց գործողություններն «արդարացանում են» ինչ-ինչ գաղափարախոսություններով, նրանք եւս չեն ընդունում, որ ահաբեկիչներ են, այլ գաղափարի մարտիկներ եւ հանուն «գաղափարի» պայթեցնում հասարակական օբյեկտները, սպանում մարդկանց, ինչպես տեղի ունեցավ մեզ մոտ՝ հուլիսի 17-ին։

Ինքնին հասկանալի է, որ իշխանությունները չեն կարող ընդառաջել զինված խմբի պահանջներին անգամ մեծ ցանկության դեպքում։ Արձանագրենք միայն մեկ հանգամանք՝ դա կարող է դառնալ վատ նախադեպ եւ վաղը կարող է մեկ ուրիշի մտքով անցնել, որ ինքն էլ պակաս տղա չէ եւ կարող է գրավել մեկ այլ պետական հիմնարկ եւ պահանջել ազատ արձակել մեկ այլ կալանավորի։ Նման մեթոդներն ուղղակի անթույլատրելի են օրենքի գերակայության երկիր կառուցելու նպատակ ունեցող երկրի, ժողովրդավարական արժեքները քարոզող գործիչների համար։

Վտանգավոր հետեւանքներ կարող է ունենալ նաեւ զինված խմբի վնասազերծումը՝ առավել եւս, երբ այն գտնվում է բնակելի թաղամասում։

Մնում է, որ երկուստեք գիտակցեն պահի լրջությունը եւ հետագա արյունահեղությունից խուսափելու համար գործեն շատ ավելի սթափ. Կատարված սխալի դառը հետեւանքները կարելի է նվազագույնի հասցնել առանց արյունահեղության զինված խմբի կամավոր զինաթափման արդյունքում։ Արդյոք կցուցաբերվի նման ողջախոհություն…

Աղբյուր` Փաստինֆո