Փաստ ինֆո

Այն, ինչ տեղի է ունենում Հայաստանի Հանրապետության սահմանամերձ գոտում,  ոչ այլինչ է, քան հանցագործություն մարդկության դեմ:  Ադրբեջանն արդեն իր թնդանոթները   նպատակային ուղղում  է  խաղաղ բնակավայրերի ու խաղաղ բնակիչների վրա: Այդ հանցավոր գործողությունների հետևանքով զոհվեցին գյուղատնտեսական աշխատանքներ տանող խաղաղ բնակիչներ, ընդ որում՝  կանայք, խաղաղ բնակիչների շրջանում կան նաև վիրավորներ:  Սահմանամերձ գոտու բնակիչները մարդկային կորուստներից բացի կրեցին նաև մեծ գույքային վնասներ, ավերվեց նրանց անշարժ գույքը, մեծ վնասներ հասվեց բերքին:

Եվ այդ ամենը կատարվեց, ինչպես միշտ, Լեռնային Ղարաբաղի խնդրի խաղաղ կարգավորման գործընթացի շրջանակում ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահների հետ հերթական հանդիպմանն ընդառաջ:  Չի՞ ստացվում, արդյոք, ազերիների համար թիրախ էին ոչ միայն խաղաղ բնակիչներն, այլև միջազգային հանրությունը, ում  փորձ արվեց ահաբեկել ու պայմաններ թելադրել:

Իսկ միջազգային հանրությունը լռում է՝ ինչպես միշտ   հավասարության նշան դնելով զոհի ու հանցագործի միջև այն դեպքում, որ ազերիների գործողությունները կոպտորեն խախտում են ոչ միայն 1994թ. մայիսի 12-ի կեսգիշերին ուժի մեջ մտած անժամկետ հրադադարի պայմանագրի  պայմանները, այլև հանրաճանաչ միջազգային նորմերը:

Այսպես, 1949 թվականի ապրիլի 21-ից մինչև օգոստոսի 12-ը Ժնևում պատերազմի զոհերի պաշտպանության մասին միջազգային կոնվենցիա կազմող դիվանագիտական կոնֆերանսի կողմից` 1949 թվականի օգոստոսի 12-ին ընդունված և 1950 թվականի հոկտեմբերի 21-ին ուժի մեջ  մտած Պատերազմի ժամանակ քաղաքացիական բնակչության պաշտպանության մասին Ժնևի կոնվենցիան  ուղղակիորեն և միանշանակ ասում է.   «Այն անձինք, որոնք անմիջականորեն չեն մասնակցում ռազմական գործողություններին, ներառյալ զինված ուժերի կազմից այն անձինք, որոնք զենքը վար են դրել, ինչպես նաև նրանք, որոնք դադարել են պատերազմական գործողություններին մասնակցելուց՝ հիվանդության, վիրավորվելու, բռնվելու կամ ցանկացած այլ պատճառով, պետք է բոլոր հանգամանքներում օգտվեն մարդասիրական վերաբերմունքից` առանց որևէ խտրականության՝ ռասայի, մաշկի գույնի, կրոնի կամ հավատի, սեռի, ծագման կամ գույքային դրության և ցանկացած համանման այլ չափանիշների պատճառներով»:

Այդ նպատակով վերը նշված անձանց նկատմամբ, ըստ Ժնևի կոնվենցիայի 3-րդ հոդվածի, արգելվում են մշտապես ու ամենուրեք կարգելվեն ոտնձգությունը կյանքի և ֆիզիկական անձեռնմխելիության նկատմամբ, մասնավորապես՝ ամեն տեսակի սպանությունները, խեղումները, դաժան վերաբերմունքը, տանջահարությունը և խոշտանգումները:

Ազերիների գործողություններն ճիշտ և ճիշտ համապատասխանում են Հայաստանի քրեական օրենսգրքի  389-րդ հոդվածին՝ Միջազգային ահաբեկչությունը:  Հոդվածը սահմանում է՝  Միջազգային ահաբեկչությունը՝ միջազգային բարդություններ կամ պատերազմ հրահրելու կամ օտար պետության ներքին վիճակն ապակայունացնելու նպատակով օտարերկրյա պետության տարածքում պայթյունի կամ հրկիզման կամ այլ գործողությունների կազմակերպումը կամ իրականացումը, որն ուղղված է մարդկանց ոչնչացնելուն կամ նրանց մարմնական վնասվածքներ պատճառելուն, շինություններ, կառույցներ, ճանապարհներ և հաղորդակցության միջոցներ, կապի միջոցներ կամ այլ գույք ոչնչացնելուն կամ վնասելուն:  Ի դեպ, այն նախատեսում է  ընդհուպ մինչև ցմահ ազատազրկում: