Փաստ ինֆո

Հայոց Ցեղասպանության 100-րդ տարելիցին Երևանում գտնվող  և Գալիպոլիի ճակատամարտի 100- ամյակի առիթով Ստամբուլ ժամանած երկրների ղեկավարների քանակի վրա ուշադրություն հրավիրելով, Թուրքիայի վարչապետ Ահմեթ Դավութօղլուն ասել է, թե դա ցույց է տալիս, թե աշխարհն ում է ավելի շատ հավատում:

Որքան էլ, որ տարօրինակ հնչի՝ այս անգամ թուրք պաշտոնյան միանգամայն իրավացի է: Պարզվում է Թուրքիային հավատում ու վստահում է  21 երկիր, որոնց առաջնորդները ժամանել են Ստամբուլ: Այո, 21 երկիր, որոնց մեջ չկա եւ ոչ մի գերտերություն. Թուրքիա են այցելել  Ադրբեջանի, Թուրքմենստանի, Իրաքի,  Ալբանիայի, Բոսնիայի, Ջիբութի, Հարավային Սուդանի, Չադի Մալի, Նիգերի, Պակիստանի, Սենեգալի, Ուելսի առաջնորդները: Ահա նրանք, ովքեր հավատում են Թուրքիային: Իսկ Հայաստանին «հավատացողներն» են Ռուսաստանը, Ֆրանսիան, Կիպրոսն ու Սերբիան (եթե չհաշվենք այն 60 երկրների պատվիրակություններին, որոնք Երևան են եկել ոչ նախագահի մակարդակով): Չմոռանանք նաև Գերմանիայի նախագահին: Նա թեև Հայաստան չի եկել, բայց երեկ իր ելույթում ի լուր աշխարհի «հավատացել է» Հայոց Ցեղասպանության փաստին՝ այն կոչելով «Ցեղասպանություն»:

Թերևս, սա հենց այն դեպքն է, երբ քանակը դեռ որակ չի նշանակում: Բայց թուրքերի դեպքում միանգամայն օրինաչափ է այդ մտածողությունը, այդ ազգի միակ որակը միշտ էլ քանակի մեջ է եղել:

Այս օրերին Ստամբուլից պարբերաբար հնչող թուրք պաշտոնյաների մեկը մյուսից ցինիկ հայտարարությունները միայն մի բան են նշանակում. Թուրքիայի վիճակն անհուսալի է: Այդ երկրի ղեկավարների ամենամեծ թշնամին ճշմարտությունն է: Նրանց մեծագույն վիրավորանք հասցնելու համար մի բառը բավական է՝ Ցեղասպանություն:

Հայոց ցեղասպանությունը հրապարակավ ճանաչելու ու դատապարտելու համար Թուրքիան իր դեսպաններին օրեր առաջ հետ կանչեց Վատիկանից  և Ավստրիայից: Սա արդեն ոչ թե պատահականություն է, այլ՝ օրինաչափություն: Թուրքիայի դիվանագիտական հարաբերություններն աշխարհի երկրների հետ պայմանավորված են միայն մի հանգամանքով՝ Հայոց ցեղասպանության փաստի ժխտմամբ: Ֆրանսիայի,  Շվեդիայի և ԱՄՆ-ի դեսպաններին Թուրքիան նույնպես մի քանի անգամ հետ է կանչել այդ երկրներում Հայոց ցեղասպանության վերաբերյալ ընդունված որոշումների պատճառով: 2010թ հունիսին հետ է կանչվել նաև Թել-Ավիվում Թուրքիայի դեսպանը, մեկ տարի անց՝ 2011թ սեպտեմբերին, Թել-Ավիվից հետ են կանչվել ևս 4 դիվանագետներ:

Պատմական իրողությունները չուրանալու, իր ժխտողական քաղաքականության խաղի մեջ չներքաշվելու, այլ կերպ ասած՝ ընդամենը ճիշտը խոսելու համար Թուրքիան դիվանագիտական հարաբերությունները խզել է արդեն 7 երկրի հետ՝ Եգիպտոս, Սիրիա, Իսրայել, Լիբիա, Եմեն, Վատիկան և Ավստրիա: Հերթի մեջ են Գերմանիան ու Ռուսաստանը, որոնց նախագահները քաջություն են ունեցել արդարության կողմը կանգնելու: Այլ խոսքով՝ Թուրքիան ինքն իրեն մղում է դիվանագիտական մեկուսացման:

Հերքելով ակնհայտն ու անվերջ ժխտելով իր հանցանքը՝ Թուրքիան այսօր հայտնվել է այն մարդասպանի կարգավիճակում, ում բռնել են հանցանքի վայրում, արյունոտ ձեռքերով ու հանցագործության գործիքը ձեռքին, բայց նա այնքան տղամարդկություն չունի, որ խոստովանի իր մեղքը: Ու այս կեղծիքի մեջ թաթախված երկրի վարչապետը դեռ հանդգնում է «հավատալ- չհավատալու» մասին հայտարարություններ անել: Ասա՝ ովքեր են հավատացողներդ, ասեմ՝ ով ես դու:

Իսկ ջղաձգումների պատճառն առավել քան հասկանալի է. այսօր աշխարհը քաջատեղյակ է Օսմանյան կայսրության ոճրագործությանը, եւ դատապարտումը ոչ միայն հայերիս է պետք, այլ համայն քաղաքակիրթ մարդկությանը, քանզի, ինչպես արդարացիորեն նկատեց Ֆրանսիայի նախագահը, «Հայոց ցեղասպանության ճանաչումը խաղաղության ակտ է»: