Փաստ ինֆո

Դեկտեմբերի 26-ին կհրապարակվի բանդայի գործով դատավճիռը՝ գործով դատական քննությունը տևեց երկու տարուց ավելի:

Այսօրվա դատական նիստում  պաշտպանական ճառով հանդես եկավ գործով ամբաստանյալ Արտուշ Հակոբյանի պաշտպան Հովիկ Արսենյանը: Նա՝  դիմելով դատարանին հայտարարեց. «Մեր շահերը մի պաշտպանեք, այլ պաշտպանեք իրավունքի շահերը»: Պաշտպանը հայտարարեց, որ գործով նախաքննությունն անցկացվել է աղաղակող, էական խախտումներով, «որը չպետք է շարունակվի»:

Պաշտպանը նշեց, որ հասարակական հնչեղություն ունեցող այս գործը պետք է քննվեր երդվյալ ատենակալների մասնակցությամբ:    
Պաշտպանը մեկ առ մեկ անդրադարձավ նախաքննության ընթացքում տեղի ունեցած խախտումներին, որոնք  անփարատելի կասկածներ են հարուցում:

Այսպես, պաշտպանը զարմանք հայտնեց, որ թեև իր պաշտպանյալը , ըստ մեղադրանքի, հանդիսանում է բնակարանների,  օբյեկտների, տարածքների փաստացի սեփականատերը, այսինքն՝  մեծահարուստ մարդ, սակայն նախաքննության սկզբնական փուլում նրա համար գործում ներգրավել է հանրային պաշտպան, ով, ինչպես հայտնի է, կոչված է պաշտպանելու սոցիալապես անապահով խավի ներկայացուցիչների շահերը:

Պաշտպանը պահանջեց ցույց տալ գեթ մեկ փաստական տվյալ առ այն, որ   «Արտուշ Հակոբյանը Գուրգեն Հայրապետյանի հետ կազմակերպել ու ղեկավարել է բանդան»:  Ըստ պաշտպանի, իր պաշտպանյալը  հանգուցյալ Գուրգեն Հայրապետյանի հետ ընդհանրապես ծանոթ չի եղել:

Հ.Արսենյանը  նշեց, որ գործում առկա է սոսկ երկու թուղթ՝ ոստիկանության գրություններն՝ ուղղված նախաքննական մարմնին,  օպերատիվ տվյալներ կան, որ Արտուշ Հակոբյանի տանը կարող է թաքցված լինել զենք, զինամթերք, ոսկեղեն և այլն, և  որ  բանդան ղեկավարել է Արտուշ Հակոբյանը: Եվ միայն օպերատիվ տվյալների հիման վրա էլ, դատարանը թույլ է տվել խուզարկություն կատարել իր պաշտպանյալի  տանը:

«Եվ որտե՞ղ մնաց բնակարանի անձեռնմխելիությունը երաշխավորող սահմանադրական նորմը»,- հարց առաջադրեց պաշտպանը:
Թեև գործում նշվում է, որ հայտնաբերվել են շատ հեռախոսներ, սակայն նախաքննական մարմինը չի պարզել, թե դրանցից յուրաքանչյուրն ում անունով է գրանցված ու ում կողմից է օգտագործվում: Պաշտպանը նշեց, որ ներկա գործը անջատված  մաս է, իսկ մյուս մասով քննությունն, իբրև, շարունակվում է՝ ում մասո՞վ է շարունակվում գործը:

Պաշտպանը կասկած հայտնեց իր պաշտպանյալի մատնադրոշմի վերաբերյալ, ըստ նրա, իր համար հստակ չէ, թե որտեղից վերցվել զենքի վրայի՞ց, ինչպես նշում է նախաքննական մարմինը, թե այլ առարկայից: Հովիկ Արսենյանը գտնում է, որ վաղուց հասունացել է ժամանակը, որպեսզի փորձաքննություններ չկատարվեն  ոստիկանությունում, իսկ ինֆորմացիոն կենտրոնն էլ դուրս բերվի ոստիկանության համակարգից:

Օրենքի խախտմամբ են կատարվել, ըստ նրա,  իր պաշտպանյալի մեքենայի խուզարկությունը,  Արտուշ Հակոբյանի ճանաչումը՝  վերջինը կատարվել է լուսանկարով և միակ գունավոր նկարն էլ «ճանաչել է» վկան:

Պաշտպանը հայտնեց, որ գործով մյուս ամբաստանյալները ենթարկվել են կտտանքների ու խոշտանգումների, դրանց  ազդեցության տակ ինչ ասես կարող էին ասել:  Անթույլատրելի է նաև դատագենետիկական փորձաքննության եզրակացությունը՝  ինչպե՞ս էր պատահում, որ ամբաստանյալներից   յուրաքանչյուրն, ըստ նախաքննական մարմնի, ամեն անգամ  հագնում էր մյուսներից որևէ արտաքին տարբերություն չունեցող, նույն  դիմակը: «Անթույլատրելիության ռուբիկոնը անցել են այս գործով»,- ասաց Հովիկ Արսենյանը:

 2011թ.  Երևանում տեղի են ունեցել ավազակային հարձակումներ, այսինքն՝  առանձնապես ծանր հանցագործություններ: «Բոլորս էլ տրամադրված ենք, որ դրանք բացահայտվեն, բայց այսպե՞ս»,- ասաց պաշտպանն՝ ընդգծելով, որ  ամբաստանյալի  աթոռին հայտնվել են ոչ այն մարդիկ, ովքեր դա կատարել են:  

Նրա պաշտպանյալն իր հերթին  հայտարարեց, որ իրենց դեմ գործ հարուցելով՝  կատարվել է  պատվեր, թաքցվել են իրական հանցագործներն ու գողոնը:

Ամբաստանյալ Դավիթ Գալստյանը հայտարարեց, որ մեղադրող Սասուն Խաչատրյանը միջնորդել է իրենց ենթարկել անհիմն ու դաժան պատժի, մեղադրողն ևս կպատժվի:  «Սպառնո՞ւմ եք» մեղադրողի հարցին հնչեց ամբաստանյալի պատասխանը՝ «օրենքի սահմաններում»: Նրա պաշտպան Ստեփան Ոսկանյանն իր հերթին ճշտում մտցրեց՝  խոսքը խոշտանգումների, այլ խախտումների համար պաշտոնատար անձանց քրեական պատասխանատվության ենթարկելու մասին է:  

Արտուշ Հակոբյանը սկսեց, սակայն չավարտեց  իր վերջին խոսքը՝ դատարանը զգուշացրեց, որ անհարգալից արտահայտություններ թույլ չի տալու դատավարության որևէ մասնակցի, այդ թվում՝ դատախազի հանդեպ: «Ինչ սրտիցս բխում է՝ ասում եմ»,- ասաց ամբաստանյալը, ինչին ի պատասխանը դատարանը նկատեց՝  «դատարանն այն տեղը չէ, որտեղ սրտից բխածն ասում են», ամբաստանյալը գերադասեց չշարունակել վերջին խոսքի հրապարակումը:   

 Դատարանը հեռացավ խորհրդակցական սենյակ դատական ակտ կայացնելու: