Փաստ ինֆո

Կառավարությունն անում է հնարավորը, որպեսզի զայրացնի հասարակությանը: Նման տպավորություն է ստեղծվում կառավարության առնվազն վերջին 2 նախաձեռնությունների ճակատագրին հետևելիս:

Հիշենք ոսկու շուկայի աշխատակիցների բողոքը` շրջանառության հարկի, կամ հղի կանանց բողոքը` ժամանակավոր անաշխատունակության նպաստի մասին օրենքներում փոփոխություններ կատարելու նախաձեռնությունների արդյունքում:

Անհերքելի է, որ կառավարությունը հիշյալ 2 նախաձեռնությունների հնարավոր հետևանքներին էլ անդրադարձավ միայն այն բանից հետո, երբ հասարակության այն շերտը, որ հատկապես շատ էր տուժելու դրանց արդյունքում, ստիպված դուրս եկավ հրապարակային բողոքի:

Հիշեցնենք, օրինակ, հղի կանանց` ավելի քան 2 շաբաթ ընթացող բողոքի ակցիաներից հետո էր միայն կառավարության ղեկավարը հրապարակային զայրացել սոցապ նախարարի վրա` նրան հրահանգելով օրենքն այնպես փոփոխել, որ դրանից ոչ մի հղի կին չտուժի:

Նույն կերպ շրջանառության հարկի մասին նոր օրենքի կիրառությունը հետաձգվեց միայն այն բանից հետո, երբ ոսկու շուկայում սեղաններ շրջվեցին, մարդիկ էլ, աշխատանքը թողած, օր ու գիշեր բողոքի ակցիաներ էին անում:

Հետաքրքիր օրինաչափությամբ կառավարության բոլոր ներկայացուցիչներն այս հարցերի մասին իրենց անդրադարձներում պարտադիր նշում էին մեկ հանգամանք. նախագծերը, «գործող կարգի համաձայն, ներկայացվել են հասարակությանը», «անցել են հասարակական լսումների փուլ» և այսօրինակ այլ հավաստիասցումներ:

Դրանք չհավատալու հիմք, իհարկե, չունենք, բայց չհարցնել էլ չենք կարող՝ ինչպե՞ս է ներկայացվել ու քննարկվել, եթե այդ նույն հասարակությունը, հատկապես հասարակության այն խումբը, որն անմիջական կապ ունի այդ նախաձեռնությունների հետ, էլ չենք ասում՝ որի մասին մտածելով է կառավարությունն այդ փոփոխությունները ծրագրել, հանկարծ դրանց մասին իմանում է միայն ամենավերջին հերթին:

Հարցը թեև հռետորական է, բայցևայնպես որոշակի պատասխան ենթադրվում է: Կառավարությունը կա՛մ չի քննարկել, կա՛մ էլ քննարկել է հասարակության ոչ այն հատվածի հետ, որի հետ պետք էր քննարկել:

Ինչևէ, բոլոր այս իրադարձությունները վկայում են, որ յուրայինների շրջանում, «գրպանային» ՀԿ-ների հետ, հանուն ընթացակարգի ձևական պահպանման լսումներն ու քննարկումներն այլևս իրենց սպառել են: Հասարակական ակտիվությունը հասել է մի վիճակի, երբ կառավարության որևէ ձեռնարկում այլևս անարձագանք չի մնում:

Թերևս ժամանակն է, որ կառավարությունում էլ սա գիտակցեն ու ոչ թե հետին թվով փորձեն հասարակության դժգոհությունը մեղմել կամ կառավարության նիստում ի տես հասարակությանը նկատողություն անել իր գործում թերացած նախարարին, այլ նախապես հարցնեն իրենց նախաձեռնությունների վերաբերյալ իրենց ընտրած ու երկրի ղեկավարման ղեկը վստահած նույն այդ հասարակության կարծիքը:


 Հեղինակ՝ Նելլի Դանիելյան