Փաստ ինֆո

«Մեր հասարակության ամենամեծ և հիմնական խնդիրը օրենքի բացակայությունն է, հաշմանդամություն ունեցող մարդկանց խնդիրներն ամբողջովին հոգացող օրենքի պակասությունը։ Նման օրենք ունեն  բոլոր քաղաքակիրթ երկրները, այդ օրենքը հնարել պետք չէ, այլ պետք  է օգտագործել միջազգային փորձը և այն կիրառել մեր երկրում»,- միջազգային «Actite Talks» միջոցառման ժամանակ լրագրողների հետ զրույցում ասաց 2 հաշմանդամ երեխաների մայր Մերի Մարտիրոսյանը:

12 և 13 տարեկան հաշմանդամ երեխաների մայրը միայնակ է մեծացնում իր երեխաներին։ Նրա խոսքով՝ այսօրվա դրությամբ ինքն այն եզակի մայրերից է, որոնք կարողանում են հաղթահարել դժվարությունները՝ «պատերը ջարդելով»: Կինը նշեց, որ իր երեխաները բավականին զարգացած են, ունեն շատ հետաքրքրություններ, սպորտով են զբաղվում, մշակութային կյանքով են ապրում, եւ ստանում լիարժեք կրթություն։  

Անվասայլակին գամված նրա դուստրը զբաղվում է երաժշտությամբ  և պատրաստվում է իր կյանքը նվիրել երաժշտությունը, իսկ որդին տառապում է աուտիզմով:

Կնոջ խոսքով՝ «եթե բոլորս հաշմանդամներին, ծերերին,  ընտանիքի բարեկեցությանը մեծ ուշադրություն դարձնենք, ապա ամբողջ երկիրը միայն կշահի դրանից, որովհետև դրանից է կախված երկրի ճակատագիրը»:

2 հաշմանդամ երեխաներ ունեցող մայրը դժվարացավ խորհուրդ տալ իր կարգավիճակում գտնվող այլ մայրերի՝ նշելով, որ բոլոր ծնողները չէ, որ պատրաստ են զոհաբերել իրենց հանուն երեխաների։ «Ես չեմ կարող խորհուրդ տալ բոլորին զոհաբերել իրենց, դա յուրաքանչյուրի ընտրությունն է, իր կյանքը և յուրաքանչյուր անձ պետք է ինքնուրույն որոշում կայացնի՝ ընտրի իր կյանքը կամ իր երեխաների կյանքը»:

«Հաշմանդամությունը դա պատիժ չէ, ընդհակառակը մեծ պատասխանատվություն ու առաքելություն  է ծնողի համար»,- ընդգծեց Մերի Մարտիրոսյանը:

Հաշմանդամություն ունեցող 29-ամյա Աշխեն Ավագյանն էլ իր հերթին նշեց, որ սկզբում հաճախել է հատուկ դպրոց, որտեղ կրթություն չի ստացել,  տառերն էլ մայրն է սովորեցրել, իսկ երբ սկսել է հաճախել թիվ 27 հանրակրթական դպրոց, ապա իր հետ աշխատել են նաեւ ուսուցիչները, ինչպես նաև Անահիտ Բախշյանը:

Աշխենի խոսքով, ինքը սիրել է սովորել, իսկ մայրը եղել է խստապահանջ, ուսուցիչների հանձնարարություններ էլ անպայման կատարել է:

«Եթե ես ինձ համարում եմ լիարժեք մարդ,  բոլորին հավասար, ուրեմն պետք է կրթության մեջ չմեկուսանամ»,- նշում է աղջիկը:

Աշխենը հիշում է, որ  առաջին անգամ դպրոց հաճախելիս աշակերտները ոչ մի տարբերություն չեն դրել՝ իր և նրանց միջև, իսկ երբ առաջին անգամ ցանկություն է հայտնել դասը պատասխանել, ապա  իր դասընկերնները բղավել են «5 դրեք, ինքը լավ պատասխանեց»:

Կրթության մեջ իր հաջողության գրավականը աղջիկը համարում է իր աշխատասիրությունը և մոր ջանքերն ու օգնությունը: