Փաստ ինֆո

 

«Արին Կապիտալ» ներդրումային ՍՊ ընկերության տնօրեն Էդուարդ Եսայանը բողոքարկել է իր դեմ գործով Երևանի Կենտրոն և Նորք-Մարաշ վարչական շրջանների ընդհանուր իրավասության դատարանի դատավճիռը, որով Էդուարդ Եսայանը մեղավոր է ճանաչվել՝ ՀՀ քրեական օրենսգրքի 214-րդ հոդվածի 2-րդ մասով՝ առևտրային կամ այլ կազմակերպությունների ծառայողների կողմից լիազորությունները չարաշահելը, ինչն առաջացրել է ծանր հետևանքներ և դատապարտվել ազատազրկման՝ 3 տարի 3 ամիս ժամկետով: Քաղաքացիական հայցը թողնվել է առանց քննության:

 

Վերաքննիչ բողոքում ամբաստանյալը միջնորդում է բեկանել և փոփոխել հիշյալ դատավճիռը, ճանաչել և հռչակել իր անմեղությունը առաջադրված մեղադրանքում և իրեն արդարացնել` հանցակազմի բացակայության պատճառաբանությամբ: Միաժամանակ ամբաստանյալը միջնորդում է առաջադրված մեղադրանքը հիմնավոր համարելու դեպքում կիրառել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 70-րդ հոդվածը և նշանակված պատիժը պայմանականորեն չկիրառել՝ սահմանելով փորձաշրջան նույն ժամկետով:

 

Երևանի Կենտրոն և Նորք-Մարաշ վարչական շրջանների ընդհանուր իրավասության դատարանը`     նախագահությամբ դատավոր    Արշակ Վարդանյանի,   2013թ. նոյեմբերի 29-ի դատավճռով   հաստատված  է համարվել,    որ  «Արին Կապիտալ»  ներդրումային ՍՊ ընկերության  տնօրեն   Էդուարդ Եսայանը    կարգադրիչ և քաղաքացիների հետ բնակմակերեսների օտարման նախնական և վերջնական պայմանագրեր կնքելու իր լիազորություններն այդ կազմակերպության շահերին հակառակ և ընկերության բաժնետերերի օգտին օգտագործելով` քաղաքացի Լուսինե Գյուլխասյանին պատճառել է առանձնապես խոշոր չափերի վնաս, որն առաջացրել է ծանր հետևանքներ: 

 

Մասնավորապես` Էդուարդ Եսայանը, ընկերության բաժնետերերից նախապես տեղեկանալով իրենց ընկերության կողմից Երևան քաղաքի Մաշտոցի 33ա հասցեում կառուցվող շենքի 6-րդ հարկից 76.4 քմ տարածքը և ավտոկայանատեղին Լուսինե Գյուլխասյանին վաճառելու վերաբերյալ ձեռք բերված համաձայնության և այդ կապակցությամբ նոտարական գրասենյակ ներկայանալու՝ և Լ.Գյուլխասյանի հետ նախնական պայմանագիր կնքելու անհրաժեշտության մասին, ընկերության բաժնետեր Վլադիսլավ Մանգասարյանի հանձնարարությամբ՝ 2007թ. դեկտեմբերի 6-ին Երևան քաղաքի Մալաթիայի վարչական շրջանի նոտարական գրասենյակում նույն անշարժ գույքերի առուծախի նախնական պայմանագիր է կնքել վերջինիս հարազատ եղբայր, ֆիզիկական անձ Ռուբեն Մանգասարյանի հետ, որտեղ այդ տարածքների ձեռքբերման արժեք է նշվել 15.891.000 ՀՀ դրամ: Ապա չարաշահելով Լուսինե Գյուլխասյանի վստահությունը՝ վերջինիս առաջարկել և ըստ էության համոզել է նույն օրը` առաջին գործարքից գրեթե անմիջապես անց, նույն անշարժ գույքերի առուվաճառքի նախնական պայմանագիրը կնքել «Արին Կապիտալ» ներդրումային ՍՊ ընկերության հետ որևէ առնչություն չունեցող ֆիզիկական անձ Ռուբեն Մանգասարյանի հետ, որում արդեն նշվել է վերոնշյալ անշարժ գույքերի ձեռքբերման իրական արժեքը` 37.200.000 ՀՀ դրամը։

 

2007թ. դեկտեմբերի 7-ին «HSBC բանկ Հայաստան» ՓԲ ընկերության «Կենտրոնական» մասնաճյուղում Էդուարդ Եսայանը Լուսինե և Գևորգ Գյուլխասյաններից առձեռն ստացել է քաղաքացի Ռ.Մանգասարյանի հետ կնքված գործարքից հետո ըստ էության իր ղեկավարած «Արին Կապիտալ» ներդրումային ՍՊ ընկերությանն իրավաբանորեն չպատկանող հիշյալ տարածքի և ավտոկայանատեղիի ձեռք բերման համար վճարված 37.200.000 ՀՀ դրամ գումարը, որը նույն օրը մուտքագրել է ընկերության բանկային հաշիվ, սակայն ոչ թե վերջիններիս, այլ՝ 15.891.000 ՀՀ դրամը գումարը Ռուբեն Մանգասարյանի, իսկ ստացած գումարի մնացած մասը` 21.309.000 ՀՀ դրամը, ընկերության բաժնետեր Ղևոնդ Ղալումյանի անվամբ։

 

Այդ գումարներից 18.605.000 ՀՀ դրամը փոխարկվել է 61.000 ԱՄՆ դոլարի և փոխանցվել Էդմոն Խուդյանի` ԱՄՆ-ում գտնվող բանկային հաշվեհամարին, 8.000.000 ՀՀ դրամ գումարը, հաշվեհամարում առկա այլ գումարների հետ միախառնվելուց հետո, ուղղվել է «ՎԵՌՄ» ՍՊ ընկերության տնօրեն Ռուբեն Մանգասարյանի կողմից մատուցվող ծառայության` շինարարական աշխատանքների վճարմանը, ինչպես նաև՝ «Արին Կապիտալ» ՍՊ ընկերության փոխառությունների և այլ ծախսերի մարմանը։

 

Դատարանն արձանագրել է, որ որպես տնօրեն չարաշահելով քաղաքացիների հետ բնակելի տարածքներ իրացնելու իր լիազորությունները` Էդուարդ Եսայանը, բնակարանի ձեռքբերման ողջ գումարը դեռևս 2007թ. ամբողջությամբ վճարած Լուսինե Գյուլխասյանից գաղտնի, 2010թ. սեպտեմբերի 16-ին ավտոտնակի զիջման դիմաց ընդլայնված, սակայն վերջինիս հատկացման ենթակա նույն բնակելի տարածքը` արդեն 94,5 քմ մակերեսով Մաշտոցի 33/1 շենքի 22-րդ բնակարանը, նոտարական գրասենյակում Ռ.Մանգասարյանի հետ առուվաճառքի վերջնական պայմանագիր կնքելով` 15.891.000 ՀՀ դրամ գումարով ձևականորեն վաճառել, ըստ էության բաժնետեր Վլադիսլավ Մանգասարյանի հանձնարարությամբ իրավաբանորեն հանձնել է վերջինիս եղբայր Ռուբեն Մանգասարյանի տնօրինությանը։

 

Վերոնշյալ գործարքը կնքելիս, հակառակ նույն պայմանագրի կետերի պահանջների, Է.Եսայանը, իր լիազորությունները հակառակ ղեկավարած կազմակերպության շահերի օգտագործելով, նոտարից ևս թաքցրել է վաճառվող անշարժ գույքը երրորդ անձի` Լուսինե Գյուլխասյանի գույքային իրավունքով ծանրաբեռնված լինելու փաստը, թեև այդ մասին քաջատեղյակ էր, իր ստորագրությամբ վավերացրել և հաստատել է Երևանի Մաշտոցի 33/1 շենքի 22-րդ բնակարանի առուծախի հիմնական պայմանագիրը այն դեպքում, երբ այդ պայմանագրի կնքման համար հիմք էր հանդիսացել 2007թ. դեկտեմբերի 6-ին իր և Ռուբեն Մանգասարյանի միջև կնքված, Լ.Գյուլխասյանի հետ առուծախի նախնական պայմանագրի կնքումից հետո իրավաբանորեն ուժ չունեցող առուծախի նախնական պայմանագիրը։ 

 

Վերոնշյալ կեղծ գործարքի հետևանքով՝ Ռ.Մանգասարյանը, սեփականության իրավունքի պետական գրանցում կատարելուց հետո, ստացել է վերոնշյալ բնակարանը տնօրինելու բացարձակ իրավունք և ազատություն: Ընդամենը յոթ օր անց` 2010թ. սեպտեմբերի 23-ին, այն առուծախի պայմանագրով վաճառել է քաղաքացի  Արթուր Գալստյանին, վերջինս էլ 2010թ. դեկտեմբերի 14-ին` Գայանե Ստեփանյանին և այլն։ 

 

Դրանով իսկ Էդուարդ Եսայանի գործողություններով Լուսինե Գյուլխասյանի իրավունքներին և օրինական շահերին պատճառվել է էական վնաս, ինչը վերջինիս համար առաջացրել է ծանր հետևանքներ, այն է` նա զրկվել է ակնկալած բնակարանը ստանալու և տնօրինելու, ավելին` դրա ձեռքբերման համար ամբողջությամբ վճարած առանձնապես խոշոր չափի` 37.200.000 ՀՀ դրամ գումարը ետ ստանալու և տնօրինելու հնարավորություններից։

 

Առաջադրված մեղադրանքի շուրջ դատարանում հարցաքննվելիս ամբաստանյալ Էդուարդ Եսայանն իրեն մեղավոր չի ճանաչել, հայտարարելով, որ տուժող Լ.Գյուլխասյանին պատճառած գույքային վնասի համար մեղավոր է բացառապես Վլադիսլավ Մանգասարյանը։

 

Դատարանի գնահատմամբ՝ ամբաստանյալ Էդուարդ Եսայանի վերոնշյալ պատճառաբանություններն անհիմն են և մտացածին, հետապնդում են հնարավոր քրեական պատասխանատվությունից և պատժից խուսափելու նպատակ։