Փաստ ինֆո

 

ՀՀ փաստաբանների պալատի Խորհրդի անդամ, փաստաբան Գևորգ Գյոզալյանի  հետ «Փաստինֆո»-ի հարցազրույցը ՓՊ գործող նախագահ Ռուբեն Սահակյանի հասցրածի ու չհասցրածի, նախագահի պաշտոնի 4 հավակնորդների նախընտրական ծրագրերի առանձնահատկությունների, փաստաբանական համայնքի խնդիրների մասին է: 

 

 

Ընդհանուր առմամբ, քարոզարշավը շատ լավ եմ գնահատում, թեկնածուներն ազատորեն ներկայացնում են իրենց նախընտրական ծրագրերը՝ լավ, վատ, դա արդեն հարցի մեկ այլ կողմն է, տեսնում եմ կողմերի միջև որոշակի մրցակցություն: Իհարկե, մենք ունենք չորս թեկնածու, որոնցից մեկին ես համենայն դեպս դեռևս չեմ լսել, և նախընտրական ծրագրերի հետ կապված հիմնականում ավելի շատ  բանաստեղծություններին է անդրադառնում այդ թեկնածուն, բայց մյուս երեքի ծրագրերին կարծես թե ծանոթ եմ և ընդհանուր առմամբ բոլորինն էլ գնահատում եմ  բավականին դրական: Խնդիրների  որոշ մասը, որ  բարձրացնում են թեկնածուները, իրոք առկա են, որոշ մասը ուռճացված է, բայց ընդհանուր առմամբ այդ հարցերը կան, և ես նաև  որպես Պալատի Խորհրդի անդամ, ուրախ կլինեմ, որպեսզի թեկնածուները իրենց մեջ ուժ գտնեն, և այդ խնդիրները լուծեն՝ խոսքը, մասնավորապես, ֆինանսական հաշվետվությունների, Խորհրդի նիստերը օնլայն ռեժիմով փաստաբաններին հասու դարձնելու մասին է: 

 

 

Ես կասեի  այն աշխատանքները, որ Ռուբեն Սահակյանը հասցրեց  և այն աշխատանքները, որ չհասցրեց կատարել: Իմ գնահատմամբ, ահռելի են այն աշխատանքներն, որ նա հասցրեց կատարել՝ պրն. Սահակյանի նախագահության տարիներին մենք ստեղծեցինք մեր փաստաբանական համայնք մուտք գործելու հստակ չափանիշներ, առաջին անգամ էր, որ այդ սուբյեկտիվիզմը ուղղակի բացառվեց, տարեցտարի ավելի ու ավելի  դա կատարելագործեցինք և այսօր հասանք  Փաստաբանական դպրոցի ստեղծմանը՝ մի  հոյակապ բան, ես վերջերս կարդում էի եվրոպացի փորձագետների զեկույցը, որում նշվում էր, որ տարածաշրջանում միայն Հայաստանում կա Փաստաբանական դպրոց: Ես Ձեզ հավատացնում եմ, վերջին տարիներին սկսած 2006-2007թթ. փաստաբանական համայնք մուտք են գործել շատ առողջ մտածելակերպով կադրեր, շատ ավելի սկզբունքային, նոր գաղափարներով, ինչը, ես համոզված եմ, կմաքրի մեր համայնքը:

 Ռուբեն Սահակյանի ավանդը մեր Պալատի կայացման գործում, ես կարծում եմ, որ անուրանալի է: Իհարկե, թերությունները բազմաթիվ են, մենք շատ լավ գիտենք մեր թերությունները, բայց   միաժամանակ ակնհայտ է մեր զարգացումը: 

 

 

Ես կարծում եմ, որ դա չի համապատասխանում իրականությանը: Անձամբ  ես մի քանի հարցերով դիմել եմ Ռուբեն Սահակյանին,  և նա որևէ անգամ ինձ չի մերժել: Երբ  պրն.  Սահակյանին ասացի՝   Վճռաբեկ դատարանը արդեն անցնում է իր չափը,  բացահայտ օրենք է խախտում, և  ես մտադիր եմ բողոքի ակցիա կազմակերպել, ես չգիտեմ Դուք ինձ կօգնեք, թե ոչ, բայց ես կարծում եմ, որ ես դա պետք է անեմ, Ռուբեն Սահակյանն ասաց՝  ես կարծում եմ, որ իրոք հասել է այդ պահը, մենակ դու չես, կան նաև շատ այլ փաստաբաններ, որոնք ունեն նմանատիպ խնդիրներ: Նա չարեց ոչինչ, որ մեր գործադուլը  տապալվի, որպես Պալատի նախագահ նա ըստ էության կարող էր դա անել, ասեմ ավելին՝ այդ օրը նա եկավ մեր հետ կանգնեց այնտեղ: Եվ այս առումով ես կատեգորիկ համաձայն չեմ թեկնածուներից մեկի այն դիրքորոշման հետ, թե  Պալատը մեր կողքին չի կանգնել:  Ասեմ ավելին, մինչև այդ գործադուլը պրն Ռուբեն Սահակյանի նախաձեռնությամբ էր,  որ մենք գնացինք Վճռաբեկ դատարանի մոտ ուղղակի ցույց արեցինք՝ դատավոր Սամվել Մնացականյանի լիազորությունները  առանց որևէ պատճառաբանության դադարեցվել էին: Մենք դատավոր Սամվել Մնացականյանի պաշտպանությունը չէինք ստանձնել, այլ պայքարում էինք երկակի ստանդարտների դեմ՝ մարդը, եթե կալանքի սանկցիա չի տալիս, ուրեմն դրա համար պետք է պատժվի՞: Եվ սրանով ըստ էության թաղեցին կալանքի հետ կապված հարցը, որովհետև  անխտիր կալանքը որպես խափանման միջոց ընտրելու որոշումներ են կայացվում:   

Առհասարակ ես գտնում եմ, որ քննադատել պետք է պաշտոնավարման ընթացքում, քննադատել, երբ մարդը հեռանում է,  նույնն է՝ ինչ ետևից խոսել, այս պարագայում պետք է շնորհակալություն հայտնել արված աշխատանքի համար: Ի վերջո, թեկնածուների պայքարը Ռուբեն Սահակյանի հետ չէ, այլ միմյանց միջև է: 

  

 

Ես չեմ կիսում Կրոմվել Գրիգորյանի կարծիքը: Ռուբեն Սահակյանի իշխանության օրոք փաստաբաններին հաջողվեց անել 600-հոգանոց գործադուլ, ինչը հնարավոր չէր լինի յուրային-ոչ յուրայինի առկայության պարագայում:   

 

 

Ես ստացա Տիգրան Աթանեսյանի  նախընտրական բուկլետը՝ բավականին հաճելի ծրագիր է, չնայած իր սև փիառին, ամեն դեպքում մարդը ներկայացրել է իր ծրագիրը, և ես հասկանում եմ, որ այդ մարդը եկավ, ինչ է անելու, նույնը կարող եմ ասել Արա Զոհրաբյանի վերաբերյալ, ով շատ ծավալուն ծրագիր է ներկայացրել և իր առջև դրել է այդ խնդիրները և փորձում է լուծել, նույնը կարող եմ ասել Կրոմվել Գրիգորյանի ու Պարույրագետի վերաբերյալ, ով ոտանավորներից այն կողմ չի գնացել: 

Ամփոփելով պետք է ասեմ, որ շատ բարձր ու դրական եմ գնահատում, հավատացած եմ, որ կհաղթի ուժեղագույնը, կասկած չունեմ, որ ընտրությունները անցնելու են պարզ, թափանցիկ և որևէ կեղծիք կամ սուբյեկտիվիզմ մեր համայնքում չի լինելու: Մեր Պալատն իրոք ունի խնդիրներ կայացման այս փուլում և պետք է որ դրանք հաղթահարվեն: 

 

 

«Փաստաբանական ծառայության մասին» օրենքը 2004-ին ընդունվեց, շատ ավելի լավ օրենք էր, հետո մենք փոփոխեցինք, կարգապահական հանձնաժողովը վերացրեցինք, նախապատրաստողների ինստիտուտ ստեղծվեց: Բայց այսօր ես դժգոհ եմ, գտնում եմ, որ կարգապահական հանձնաժողովն, այդուհանդերձ, պետք է լինի, նախապատրաստողների մոտ սուբյեկտիվիզմը շատ ավելի շատ է՝ կարգապահական հանձնաժողովում  մի փոքր ավելի քիչ էր, որովհետև կոլեգիալ էին որոշումներ ընդունվում: Ընդհանուր առմամբ,  ես կարծում եմ, օրենքը չէ խնդիրը:  Երբ ուսումնասիրում եք Անգլիայի նախադեպային իրավունքը, 1300թ. Թագուհու հրովարտակ է օգտագործում  մարդը, և դատարանն այնպիսի խորությամբ է մեկնաբանում, որ համապարփակ պաշտպանում է անձի իրավունքները: Կարծում եմ, կա լուրջ իրավակիրառական պրակտիկայի խնդիր, անձանց խնդիր, համակարգի խնդիր: 

 

Շատ թարմ օրինակ բերեմ` Արգիշտի Կիվիրյանի գործը. ի՞նչ է արել այդ մարդը, տեսել է, որ աղջիկներին ոստիկանության ներկայացուցիչները հրում են, փորձել է պաշտպանել նրանց, դա ջենթլմենական քայլ է, ոստիկանին ասել է՝ հարգելիս, դու նման վարք կդրսևորեի՞ր քո մոր կամ քրոջ նկատմամբ,  փաստաբանին  բերման են ենթարկում և ուղղակի մեքենայի մեջ ծեծում, քրեական գործ չեն հարուցում, բայց հարուցում են՝ ոստիկանի  զեկուցագրի հիման վրա: Ստիպված էինք  ցույցի դիմել, որովհետև տեսնում ենք, որ օրենքի շրջանակներում չենք կարողանում պաշտպանել մեր իրավունքները: Ցույցին զարմանալիորեն  ՓՊ  նախագահի թեկնածուներից միայն մեկին եմ տեսել: 

 

Արգիշտի Կիվիրյանի խնդիրը մեր բոլորի խնդիրն է, երբ մենք ընդդիմանում ենք՝ կլինի դատարանում, Կոմիտաս 5 –ում, Հյուսիսային պողոտայում կամ Մաշտոցի պուրակում, եթե մեզ հեշտությամբ տանում են, գործ են սարքում  ու նստեցնում են, սա որոշակի մեսիջ է  քաղաքացիների համար: