Փաստ ինֆո

Լոռու մարզի ընդհանուր իրավասության դատարանը՝ դատավոր Մուշեղ Հարությունյանի նախագահությամբ, 2012թ. դեկտեմբերի 17-ի դատավճռով կարպետագործ Սուսաննա Դալլաքյանին անմեղ է ճանաչել ու արդարացրել ՀՀ քրեական օրենսգրքի 324 հոդվածի 1-ին մասով (փաստաթղթի հափշտակություն) առաջադրված մեղադրանքում:

Ըստ մեղադրանքի՝ Սուսաննա Դալլաքյանը 31.08.2012թ-ին, ժամը 15-ի սահմաններում Զարուհի Ծատուրյանից իր 977.000 ՀՀ դրամ արժողության գույքը վերցնելու նպատակով գնացել է Վանաձորում գտնվող վերջինիս պատկանող տուն, որտեղ նրան չհայտնաբերելով, վիճաբանության մեջ է մտել վերջինիս մոր՝ Աիդա Նիկողոսյանի հետ, ապա բացահայտ հափշտակել է տան պահարանի վրա դրված Աիդա Նիկողոսյանին պատկանող ՀՀ քաղաքացու անձնագիրը և դիմել փախուստի: Ընդ որում, որպես մեղադրյալ ներգրավելու որոշման մեջ Ս. Դալլաքյանը մեղադրվում էր նաև ՀՀ քրեական օրենսգրքի 322-րդ հոդվածի 1-ին մասով՝ ինքնիրավչությունը, սակայն հետագայում մեղադրանքը փոփոխվել էր և նոր մեղադրանք առաջադրվել միայն ՀՀ քրեական օրենսգրքի 324 հոդվածի 1-ին մասով:

Նախաքննության ընթացքում Սուսաննա Դալլաքյանն իրեն մեղավոր չի ճանաչել և ցուցմունք տվել այն մասին, որ 2012թվականի օգոստոս ամսին «Վանաձորյան խճանկար» թերթի հայտարարությամբ ծանոթացել է Զարուհի Ծատուրյանի հետ, որից հետո վերջինս եկել է իրենց տուն ու տեսել իր կողմից պատրաստված կարպետները: Այնուհետև Զարուհի Ծատուրյանը վաճառելու և գումարն իրեն տալու նպատակով վերցրել է տարբեր տեսակի կարպետներ, սակայն հետագայում դրանք չի վերադարձրել, որի պատճառով, ինքը բազմիցս դիմել է Զարուհի Ծատուրյանին: 2012թվականի օգոստոսի 31-ին Զարուհի Ծատուրյանն իրենց ընդհանուր ծանոթ Արմեն Մանուչարյանի հետ իրեն է ուղարկել թվով 7 կտոր կարպետ, իսկ մնացած 977.000 ՀՀ դրամ արժողության կարպետները պահել իր մոտ: Նույն օրը` ժամը 15-ի սահմաններում, որդու` Գևորգ Դալլաքյանի հետ գնացել է Զարուհի Ծատուրյանի տուն, որտեղ վերջինիս մայրը` Աիդա Նիկողոսյանը սկսել է անհիմն վիճաբանել իր հետ, իսկ ինքը Զարուհի Ծատուրյանի որդի` Բագրատ Ներսիսյանից պահանջել է զանգահարել մորը, սակայն երբ հեռախոսով լսել է, որ Զարուհի Ծատուրյանն առաջարկել է որդուն ստել և հայտնել, որ ինքը քաղաքում չէ: Մեղադրյալը հայտարարել է, որ ինքը Աիդա Նիկողոսյանի անձնագիրը չի վերցրել և դրանից տեղյակ չէ:

Դատաքննության ընթացքում նույնպես Սուսաննա Դալլաքյանն առաջադրված մեղադրանքում իրեն մեղավոր չի ճանաչել և հայտնել է, որ գնացել է Զարուհի Ծատուրյանի տուն, քանի որ մի քանի ամիս իր զանգերին վերջինս չի պատասխանել: Փորձել է միջնորդների միջոցով ստանալ պարտքը և այդ ընթացքում Զարուհու քույրը խորհուրդ է տվել գնալ իրենց տուն: Աիդա Նիկողոսյանը նույնիսկ իրեն չի թողել տան շեմից ներս մտնել: Ամբաստանայալը հայտնել էր, որ դեպքից հետո Զարուհի Ծատուրյանն իրեն սպառնացել է, թե տես գլխովդ ինչ եմ բերելու: Հայտնել էր նաև, որ Աիդա Նիկողոսյանի սուտ ցուցմունք տալը հիմնավորվել է իրեն ծեծելու վերաբերյալ սուտ ցուցմունքով։ «Եթե այս մեղադրանքով էլ չդատվես, ապա թույն կխմեմ և կմեղադրեմ քեզ, որ պատժվես», - ըստ ամբաստանյալի՝ ասել է Ա.Նիկողոսյանը:

Գործով տուժող Աիդա Նիկողոսյանը նախաքննության ընթացքում, մասնավորապես, ցուցմունք է տվել, որ Սուսաննա Դալլաքյանը տան պահարանի վրայից վերցրել է իր անձնագիրը, ապա թոռան ձեռքից «Սամսունգ» տեսակի բջջային հեռախոսը և դրանք տարել իր հետ: Տուժողը դատարանում հայտնել է, որ 2008թ. անձնագրի վավերականության ժամկետը լրացած է եղել, այդ պատճառով այն դրել է պահարանի վրա, որպեսզի դուստրը տանի անձնագրային բաժին և երկարացնի վավերականության ժամկետը: Միաժամանակ նա նշել է, որ Սուսաննա Դալլաքյանն իր աչքի առաջ հափշտակեց անձնագիրն ու իրեն ծեծի ենթարկելով հեռացավ, որից հետո ինքը վատառողջ լինելու պատճառով պառկած է եղել անկողնում և չի տեսել, որ աղջիկն ու թոռը անձնագիրը որոնում են տանը, այլապես կասեր, որ դա անիմաստ է` Սուսաննան այն տարել է:

Մեկ այլ դատական նիստում տուժող Աիդա Նիկողոսյանն ի հակասություն վերը շարադրված իր ցուցմունքի, հայտնել էր, որ անձնագիրը տանը որոնել են, քանի որ ոստիկանության աշխատակիցները խորհուրդ են տվել անձնագիրը լավ փնտրել տանը, չգտնելու դեպքում նոր հաղորդում ներկայացնել իրավապահ մարմիններին և դա է պատճառ հանդիսացել, որ անձնագիրը հափշտակելու հարցով դեպքից 3 օր հետո են դիմել ոստիկանություն:

Տուժողի թոռը, գործով անչափահաս վկա Բագրատ Ներսիսյանը դատարանում ցուցմունք է տվել, որ ամբաստանյալը վերցրել է տատի անձնագիրը և դուրս է եկել: Տատը գոռալով ասել է Սուսաննային, որ դա իր անձնագիրն է, ոչ թե Զարուհունը: Սուսաննան կանգնել է աստիճանների վրա, բացել է անձնագիրը և համոզվել, որ դա Զարուհունը չէ, շպրտել է այն ու կրկին ներս է մտել տուն` մոր հասցեին սպառնալիքներ տվել, որից հետո հեռացել է: Վկան հայտնել էր, որ ինքը չի տեսել, թե Սուսաննան անձնագիրն ուր է շպրտել, սակայն երբ վերջինս մտել է տուն ձեռքին անձնագիր չի եղել: Հայտնեց նաև, որ Սուսաննայի ձեռքին պայուսակ չի եղել և նա «քիփ» շորեր է հագած եղել, եթե անձնագիրը դներ գրպանը, ապա այն կերևար: Վկան հայտնել է նաև, որ ինքը նախաքննության ժամանակ ասել է, որ Սուսաննան անձնագիրը շպրտել է, սակայն թե այդ մասին ինչու չի նշվել արձանագրության մեջ` ինքը չգիտի:

Վկա Զարուհի Ծատուրյանը նախաքննության ընթացքում ցուցմունք է տվել այն մասին, որ Սուսաննա Դալլաքյանը գնացել է իրենց տուն, որտեղ վիճաբանել է մոր` Աիդա Նիկողոսյանի հետ, ծեծի ենթարկել նրան, այնուհետև որդու` Բագրատ Ներսիսյանի ձեռքից վերցնելով նրա հեռախոսը և պահարանի վրա դրված Աիդա Նիկողոսյանի անձնագիրը, հեռացել է, սակայն քիչ անց հեռախոսը վերադարձրել է իր ծանոթ Գրիգոր Հակոբյանին:

Վկան դատական նիստի ընթացքում հիմնականում պնդելով նախաքննության ընթացքում տված ցուցմունքը՝ հայտնել է, որ 2012թվականի օգոստոսի 31-ին, երբ ոստիկանները եղել են իրենց տանը, ասել են հնարավոր է, որ անձնագիրը բակում գցված լինի և խորհուրդ են տվել լավ փնտրել, հետո նոր հաղորդում տալ: Իրենք փնտրել են անձնագիրը, սակայն չեն գտել, այդ պատճառով դեպքից երեք օր անց` 03.09.2012թ. հաղորդում են ներկայացրել, որ մոր անձնագիրը Սուսաննա Դալլաքյանը հափշտակել է:

Դատարանն արձանագրել է, որ նախաքննական մարմնի կողմից մեղադրանքը համարվել է հաստատված միայն տուժողի, նրա դստեր և 10 տարեկան թոռի հակասական ցուցմունքների հիման վրա, այսինքն՝ բացառապես գործի ելքով շահագրգռված անձանց ցուցմունքներով: Գործում չկա ինքնուրույն շահ չունեցող որևէ անձի վկայություն, որը կհաստատեր առաջադրված մեղադրանքը:

Դեպքի օրը տուժողի դուստրը` Զարուհի Ծատուրյանը, հաղորդում է ներկայացրել իր մորը ծեծելու վերաբերյալ, որպիսի արարք նախաքննությամբ չի հիմնավորվել, իսկ անձնագիրը հափշտակելու մասին հաղորդում տրվել է դեպքից 3 օր անց: Հաղորդումն ուշ ներկայացնելը տուժողը, նրա դուստրը և թոռը պատճառաբանել են նրանով, որ անձնագիրը փնտրել են տանը և այն չհայտնաբերելուց հետո նոր դիմել են ոստիկանություն: Մինչդեռ, նախաքննության ընթացքում և՛ տուժողը, և՛ նրա 10 տարեկան թոռը նշել են, որ ամբաստանյալն իրենց աչքի առաջ է հափշտակել անձնագիրը:

Անչափահաս վկան նախաքննության ընթացքում նշել է, որ տեսել է, թե ինչպես ամբաստանյալն անձնագիրը ձեռքին նստեց տաքսի և հեռացավ, իսկ դատաքննության ժամանակ ցուցմունք տվեց, որ ամբաստանյալը տեսնելով, որ անձնագիրը ոչ թե իր մայրիկինն է, այլ տատինն է` շպրտեց:

Տուժողը մի դատական նիստում նշել է, որ ամբաստանյալն իր աչքի առաջ հափշտակեց անձնագիրն ու իրեն ծեծի ենթարկելով հեռացավ, որից հետո ինքը վատառողջ լինելու պատճառով պառկած է եղել անկողնում և չի տեսել, որ աղջիկն ու թոռը անձնագիրը որոնում են տանը, այլապես կասեր, որ դա անիմաստ է, քանի որ Սուսաննա Դալլաքյանն այն հափշտակել է, մեկ այլ նիստում նշեց, որ անձնագիրը տանը որոնել են ոստիկանության աշխատակիցների խորհրդով, որից հետո այն չհայտնաբերելով նոր դիմել են ոստիկանություն:

Դատարանը եզրակացնում է՝ եթե տուժող Աիդա Նիկողոսյանը և վկա Բագրատ Ներսիսյանն ականատես են եղել Սուսաննա Դալլաքյանի գործողություններին և անձամբ տեսել ու համոզվել են, որ նա հափշտակել է տուժողի անձնագիրը, ապա որն էր պատճառը, որ արդեն իսկ հափշտակված անձնագիրը 3 օր նրանք փնտրել են տանը: Դատարանը գտնում է, որ տուժողի, նրա դստեր և թոռի ցուցմունքներն արժանահավատ չեն, նպատակ են հետապնդում ամեն գնով քրեական պատասխանատվության ենթարկել Սուսաննա Դալլաքյանին:

Այսպիսով, վերլուծելով և գնահատելով սույն քրեական գործով ձեռք բերված ապացույցներն իրենց վերաբերելիության, թույլատրելիության, իսկ ամբողջ ապացույցները իրենց համակցությամբ` գործի լուծման համար բավարության տեսանկյունից, դատարանը գտել է, որ նախաքննական մարմնի կողմից Սուսաննա Դալլաքյանին ՀՀ քրեական օրենսգրքի 324 հոդվածի 1-ին մասով առաջադրված մեղադրանքն ապացուցված չէ, հետևաբար դատարանը պետք է ճանաչի և հռչակի Սուսաննա Հրաչիկի Դալլաքյանի անմեղությունը ՀՀ քրեական օրենսգրքի 324 հոդվածի 1-ին մասով առաջադրված մեղադրանքում:

ՀՀ վերաքննիչ քրեական դատարանը՝ դատավոր Մանուշակ Պետրոսյանի նախագահությամբ, 2013թ. փետրվարի 26-ի որոշմամբ ՀՀ Լոռու մարզի ընդհանուր իրավասության դատարանի 2012 թվականի դեկտեմբերի 17-ի դատավճիռը` ՀՀ քրեական օրենսգրքի 324-րդ հոդվածի 1-ին մասով առաջադրված մեղադրանքում Սուսաննա Հրաչիկի Դալլաքյանին անմեղ ճանաչելու վերաբերյալ, թողել է օրինական ուժի մեջ: Վերադաս դատարանը մերժել է գործով դատավարական հսկողություն իրականացնող ՀՀ Լոռու մարզի դատախազի տեղակալ Մովսես Մովսիսյանի վերաքննիչ բողոքը՝ արդարացման դատավճիռի դեմ։

Հեղինակ` Սոնա Մաշուրյան