Փաստ ինֆո

«Էրեբունի» քրեակատարողական հիմնարկում դատապարտյալների օրն սկսվում է ժամը 8.30-ից: Դատապարտյալներն արթնանում են, գնում ամենօրյա հաշվառման, որին հաջորդում է նախաճաշը: Օրվա մնացած ժամերն ազատ են, կարող են անել այն, ինչ ցանկանում են: Յուրաքանչյուրն զբաղվում է իրեն հոգեհարազատ զբաղմունքով՝ շախմատ են խաղում, գիրք կարդում, ստեղծագործում, իսկ մյուսներն էլ, վերհիշելով ազատության մեջ եղած տարիները, միմյանց են պատմում իրենց կյանքի լավ ու վատ պահերից դրվագներ:

«Pastinfo.am»-ի թղթակցի հետ զրույցում դատապարտյալները միանշանակ ասացին, որ դրսում եղած վատ օրերն անգամ չեն համեմատվի այստեղ եղած լավ օրերի հետ:

Մ.Ս.-ն, ով դատապարտվել է ՀՀ քրեական օրենսգրքի 175-րդ հոդվածով (ավազակություն) և արդեն 6 տարի է, ինչ անազատության մեջ է, պատմում է, որ այստեղից դուրս գալուց հետո էլ երբեք նման բան չի անի. «Մնացել ա 6 ամիս ստեղից դուրս գամ, զղջում եմ արածիս համար ու հաստատ էլ ըտենց բան չեմ անի»:

ՔԿՀ-ում ուրախ օրեր չեն լինում միայն ծննդյան օրերն ու նոր տարին է փոքր-ինչ տարբեր, պատմում են դատապարտյալներն ու ավելացնում. «Ամբողջ ժամանակ տխուր ենք»:

-Իսկ բանտից դուրս գալուց հետո ի՞նչ ես անելու, ո՞րն է լինելու քո առաջին քայլը:

-Աշխատանք եմ գտնելու և ամուսնանամ,- ասաց Մ.-ն:

- Ընկերուհի ունե՞ս:

- Ունեի, հիմա չունեմ, բայց հենց դուրս էկա, ընտանիք եմ կազմելու, էտ հաստատ եմ ասում:

ՀՀ քրեական օրենսգրքի 177-րդ հոդվածով (գողություն) 4,5 տարվա ազատազրկման դատապարտված Ա. Ս.-ն արդեն 3 տարի 1 ամիս է՝ իր պատիժն է կրում «Էրեբունի» ՔԿՀ-ում:

«Ընտանիքս Ուկրաինայում է, ես էստեղ մենակ եմ, ուրախ օրեր ինձ համար չեն եղել, միայն հույս ունեմ, որ դատապարտյալների համար ինչ-որ օրենքներ կփոխվեն ու որ ինձ վրա էլ կտարածվի, շուտ դուրս գամ, գնամ ընտանիքիս հասնեմ»,- ասաց Ս.-ն:

«Ինձ դատապարտել են մի բանի համար որ չեմ արել»,- պատմում է դատապարտյալ Նշան Հարությունյանը, ով դատապարտվել է ՀՀ քրեական օրենսգրքի 178-րդ հոդվածի 3-րդ մասով (խարդախություն):

«Արդեն երեք ու կես տարի է էստեղ եմ, բայց դեռ մեկ ու կես տարի էլ պիտի նստեմ: Ես ունեմ բոլոր անհրաժեշտ փաստերը, որ անմեղ եմ, այս ամբողջ տարիներին պայքարել եմ, բայց ոչ մի արդյունքի չեմ հասել, դիմել եմ Գլխավոր դատախազություն, բոլոր նախարարություններին, էլ չգիտեմ ում դիմեմ, ինչ անեմ»,-պատմում է դատապարտյալը»: Նա վստահ է, որ կատարվել է միակողմանի դատավարություն «էլ չգիտեմ ոնց հասնեմ արդարության, ամբողջ օրս անցնում է բողոք գրելով, Հայաստանում արդարություն չկա»,- ավելացրեց Ս.-ն:

«Իմ 27 տարեկան տղան էպիլեպսիկ հիվանդ է, ես գտնվում եմ այստեղ չորս պատի մեջ ընտանիքս այնտեղ, ոչ մի օգնող չունեն, ոնց կարող եմ չտխրել, ամբողջ ժամանակ նրանց մասին եմ մտածում»,- տխրությունն ու թախիծը զսպելով ասաց դատապարտյալը:

- Ի՞նչ եք անելու բանտից դուրս գալուց հետո:

-Առաջին բանը, որ անելու եմ, պայքարելու եմ իմ ազնիվ անունը վերականգնելու համար:

ՔԿՀ-ի բարձր պարիսպների ներսում, որտեղ ամեն բան մռայլ էր ու գորշ գույն ուներ, նույնիսկ բանտում հանգրվանած կատուն էր սև: Այն, որ դատապարտյալների առօրյան միանման է, դա բոլորին է պարզ, բայց որ նրանց երազներն էլ են նույնը, դա ինձ զարմացրեց. ընտանիք, երեխաներ, լավ ու գեղեցիկ հիշողություններ:

Հաշվի առնելով վերջին օրերին շրջանառվող լուրերը, թե Հայաստանի ՔԿՀ-ներում դատապարտյալները ճնշումների են ենթարկվում ՔԿՀ-ների վարչակազմի կողմից, «Էրեբունի» քրեակատարողական հիմնարկում մեր դատապարտյալ զրուցակիցները հերքեցին լուրերն ասելով, որ իրենց հետ շատ լավ են վերաբերվում և դժգոհելու պատճառ չկա:

Էլեոնորա Առաքելյան